Κακόκεφη βάδιζα στον καθιερωμένο απεργιακό τόπο συνάντησης.
Άλλη μια 24ωρη απεργία για την τιμή των όπλων, άλλο ένα μεροκάματο μείον θα επιβαρύνει τον ήδη δυσχερή μηνιαίο προϋπολογισμό, σκεπτόμουν.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεπεράσω τους συναισθηματισμούς, μου και να πάψω να συμμετέχω σε παρόμοιες απεργίες, συλλογιόμουν.
Βρεθήκαμε δίπλα –δίπλα στην ολιγάριθμη πορεία. Αναπόφευκτα η συζήτηση στράφηκε στα οικονομικά. Εκπαιδευτικός για χρόνια, μακριά απ΄ τον τόπο καταγωγής και την οικογένεια σου, με μεγάλη οικονομική δυσπραγία, μου εξομολογήθηκες:
-Πρώτη φορά που βρισκόμαστε όλοι μαζί μου είπες μιλώντας για τον σύντροφο και τα δυο μικρά παιδιά που κρατούσες απ το χέρι.
-Μ’ αυτές τις 24ωρες απεργίες χαρίζουμε ένα μεροκάματο, σ’ αυτούς που μας αχούν κλέψει τόσα, σου είπα.
-Θα μπορώ να τα κοιτά πάντα στα μάτια, μου αποκρίθηκες γελαστά, δείχνοντας μου τα πιτσιρίκια σου.
-Έχεις δίκιο. Ντράπηκα που η καθημερινότητα με κάνει να ξεχνώ κάποιες στιγμές, τι πραγματικά αξίζει στην ζωή. Σ ευχαριστώ που μου το θύμησες. Χωρίς κανένα ενδοιασμό θα συμμετάσχω στην αυριανή και μεθαυριανή απεργία. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που σου μοιάζουν, η νίκη νομοτελειακά θα είναι δική μας.
Δημοσίευση σχολίου