Προσπαθώντας απεγνωσμένα να δημιουργήσει θετικές εντυ-πώσεις και να αγοράσει πολιτικό χρόνο, ο Σαμαράς σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο σε κορώνες αβάσιμης αισιοδοξίας.
Τα γεγονότα όμως είναι πεισματάρικα. Εάν συγκρίνει κανείς τις προβλέψεις όχι μόνο των μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλά και της Κομισιόν και του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας από το 2010 και μετά, θα διαπιστώσει τεράστιες αποκλίσεις από την πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, πρόκειται για κραυγαλέες διαψεύσεις. Η ανάκαμψη παραμένει ακόμα ζητούμενο, ενώ τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια πολλαπλασιάζονται.
Το Μνημόνιο δεν ήταν απλώς ένα λάθος κάποιων καλοπροαίρετων εταίρων. Εάν ήταν έτσι, τα εξόφθαλμα καταστροφικά αποτελέσματα θα έπρεπε να έχουν προ πολλού ωθήσει το ευρωιερατείο σε αναθεώρηση της ασκούμενης πολιτικής. Αντ' αυτού, όχι μόνο εμμένει στην ίδια καταστροφική «θεραπεία», αλλά εντείνει και τις πιέσεις του.
Πίσω από την επίσημη ρητορική υπάρχει κρυφή ατζέντα. Οι εγχώριες κυβερνήσεις δεν έχουν εθνικό σχέδιο, αλλά οι Γερμανοί έχουν. Τουλάχιστον από ένα χρονικό σημείο και πέρα επεδίωξαν και επέτυχαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μεταμοντέρνα αποικία τους. Τυπικά παραμένει ισότιμη χώρα-μέλος, αλλά στην πράξη έχει συρρικνωμένα δικαιώματα. Σε πολλές περιπτώσεις, και κατά παράβαση του κοινοτικού κεκτημένου, ελήφθησαν αποφάσεις για την Ελλάδα χωρίς καν τη συμμετοχή της. Ακόμα και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει δηλώσει ότι «τα μέτρα τα οποία μας επιβάλλονται θυμίζουν Κατοχή» (29/10/2012).
Δεν πρόκειται για υπερβολή. Για τα μείζονα θέματα αποφασίζουν οι Γερμανοί και, μέσω της τρόικας, τα επιβάλλουν στην ελληνική κυβέρνηση. Η κλασική τακτική τους είναι να διασύρουν και να πιέζουν ασφυκτικά την Αθήνα μέχρι η ελληνική Βουλή να ψηφίσει τις εκάστοτε απαιτήσεις τους. Τότε λένε έναν ανέξοδο καλό λόγο, τον οποίο οι μνημονια-κές κυβερνήσεις πουλάνε στην εγχώρια κοινή γνώμη σαν μεγάλη πολιτική επιτυχία!
Πολιτική... ντελίβερι
Με την πρόσφατη δήλωσή του για νέο Μνημόνιο, ο Σόιμπλε χάλασε τη βιτρίνα, αλλά κάι πάλι οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να τηρούν στοιχειωδώς τα προσχήματα. Αλλοι Γερμανοί παράγοντες όμως δεν μασάνε τα λόγια τους. Ο πρόεδρος των Γερμανών εξαγωγέων, Άντον Μπέρνερ, δεν δίστασε να δηλώσει ότι ευτυχώς έχει περιοριστεί η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και ότι τα ηνία τα έχουν αναλάβει οι Βορειοευρωπαίοι.
Ομολόγησε ότι το Βερολίνο θα ασκήσει τρομακτικές πιέσεις στις νοτιοευρωπαϊκές χώρες και θα τις ελέγξει με επιτρόπους, οι οποίοι θα τους υπαγορεύουν τι θα κάνουν. Όταν του επισημάνθηκε ότι μιλάει ωμά, απάντησε ότι αυτός είναι επιχειρηματίας και μπορεί να μιλάει ελεύθερα, ενώ η κυρία Μέρκελ δεν μπορεί (Real News, 2/12/2012).
Πιστές στην παράδοσή τους και διαποτισμένες από το σύνδρομο εξάρτησης, οι εγχώριες άρχουσες ελίτ υιοθέτησαν εξαρχής την πολιτική που έρχεται ντελίβερι από την τρόικα. Αυτό που καθόρισε τη στάση τους ήταν η προσδοκία ότι με την υπακοή τους θα διασώσουν τα προνόμιά τους και όχι το γεγονός ότι αυτή η πολιτική καταστρέφει την Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η εγχώρια «παράταξη του Μνημονίου» συχνά γίνεται βασιλικότερη του βασιλέως. Αναμασάει και προβάλλει μέσα από τα κατεστημένα ΜΜΕ την εκπο-ρευόμενη από το ευρωιερατείο προπαγάνδα ψυχολογικής εξουθένωσης των Ελλήνων.
Η προθυμία των εγχώριων αρχουσών ελίτ να προσαρμοστούν, αλλάζοντας αφεντικό, διευκολύνει πολύ την προσπάθεια του Βερολίνου να υφάνει ένα δίκτυο επιρροής και εξαρτήσεων στο εσωτερικό της Ελλάδας. Όποιος έχει την ευκαιρία να συζητήσει κατ' ιδίαν με στελέχη του ευρωιερατείου και ειδικά με Γερμανούς διαπιστώνει την περιφρόνησή τους για το ελληνικό κατεστημένο. Το περιφρονούν για τον κλεπτοκρατικό χαρακτήρα του, για τη δουλοπρέπειά του και για την έλλειψη εθνικής ευθύνης και στοιχειώδους πατριωτισμού.
Η περιφρόνησή τους αυτή, βεβαίως, δεν εμποδίζει τους Γερμανούς και κοινοτικούς αξιωματούχους να χτυπάνε δημοσίως την πλάτη της υπάκουης κυβέρνησης Σαμαρά και να τη στηρίζουν με δηλώσεις που τα κατεστημένα ΜΜΕ μετατρέπουν σε περιφανείς διπλωματικές επιτυχίες για να παραμυθιάσουν όσους ακόμα Έλληνες είναι διατεθειμένοι να παραμυθιαστούν.
Κι όλα αυτά όταν θεμέλιο του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος ήταν η ισοτιμία κάθε κράτους-μέλους, ανεξαρτήτως μεγέθους, ισχύος και ανάπτυξης. Ο γαλλογερμανικός άξονας λειτουργούσε σαν ατμομηχανή, αλλά οι Σύνοδοι Κορυφής ήταν πάντα πεδία σκληρής εποικοδομητικής διαπραγμάτευσης. Προφανώς, ποτέ η Γερμανία δεν μετρούσε το ίδιο με τη Μάλτα, αλλά υπήρχε χώρος για τα συμφέροντα και του πιο μικρού εταίρου.
Καταλύτης για να εκδηλωθούν οι υφέρπουσες ηγεμονικές τάσεις του Βερολίνου και για να μεταλλαχθεί η EE ήταν η κρίση. Αντί για «ευρωπαϊκή Γερμανία», που ήθελαν όχι μόνο οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία, αλλά και η προηγούμενη γενιά Γερμανών πολιτικών που βίωσε τον απόηχο του ναζισμού, έχουμε διολισθήσει στη «γερμανική Ευρώπη».
Σήμερα η Ευρώπη έχει αποκτήσει αφεντικό και οι χώρες-μέλη έχουν ιεραρχηθεί. Αυτό δεν θα είχε καταστεί δυνατόν, εάν η πολιτική της Μέρκελ για επιβολή της μονοδιάστατης λιτότητας δεν συνέπλεε με τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος.
Δημοσίευση σχολίου