Aς υποθέσουμε πως στις επόμενες εκλογές βγει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Και όλοι φυσικά θα περιμένουμε οι μισθοί και οι συντάξεις να ξαναγυρίσουν στα ίδια επίπεδα που ήταν πριν από τα μνημόνια. Δηλαδή ένα ελάχιστο συντηρητικό και ανθρώπινο μέτρο που δεν έχει σχέση με καμιά επανάσταση.
Αν γίνει αυτό, τότε η χώρα μας μπορεί να καταδικαστεί να πληρώσει ένα τεράστιο ποσό σε κάποιες εταιρείες που επένδυσαν στην Ελλάδα και είδαν να μειώνονται τα κέρδη τους. Επιστημονική φαντασία; Στείρος αντικαπιταλισμάς; Εχθρότητα προς την ανάπτυξη της χώρας μας; Και τελικά τι σημαίνει η προσέλκυση ξένων επενδυτικών κεφαλαίων που θα μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη και την ευημερία;
Και εδώ ας συμβουλευτούμε την παγκόσμια εμπειρία για τη σχέση του κυρίαρχου κράτους και της επενδύτριας εταιρίας και για ποιου το δίκιο επικρατεί.
Ενα από τα ελάχιστα κέρδη της «αραβικής άνοιξης» ήταν η αύξηση του κατώτατου μισθού. Από 400 λίρες πήγε oris 700. Δηλαδή από 41 ευρώ στα 72 ευρώ. Η γαλλική εταιρεία Βεολιά, που είχε αναλάβει τη διαχείριση των σκουπιδιών της Αλεξάνδριαςς, πήγε την Αίγυπτο σε ένα ειδικό δικαστήριο (CIRDI), παρακλάδι της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 31 ευρώ θεωρήθηκε απώλεια κερδών.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Υπάρχουν παραπάνω από πεντακόσιες περιπτώσει που το δίκαιο της εταιρείας είναι υπεράνω των εθνικών νόμων. Και υπάρχουν στον κόσμο πάνω από τρεις χιλιάδες συμφωνία αυτού του είδους.
Στο όνομα της προστασίας της επένδυσης, υπάρχουν τρεις απαράβατες αρχές: Η ξένη επένδυση είναι ισοδύναμη με την εγχώρια. Αν μια ντόπια επιχείρηση υποστηρίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων, τότε αναγκαστικά θα κλείσει γιατί δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό.
Δεύτερος όρος είναι η ασφάλεια της επένδυσης. Και αυτό σημαίνει: το κράτος δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να προστατέψει τους πολίτες του. Είναι στο έλεος των εργοδοτών.
Ο τρίτος όρος είναι πως ο επενδύτής όποτε γουστάρει κλείνει την επιχείρηση του, μαζεύει το κεφάλαιο του και φεύγει. Το κράτος δεν έχει δικαίωμα να κλείσει μια εταιρεία που παραβιάζει την εθνική νομοθεσία.
Σ' αυτήν την παγίδα πέφτουν και ισχυρέε χώρες. Οπως π.χ. η Γερμανία της Μέρκελ. Το 2009, η σουηδική εταιρεία Vattenfall απαίτησε από το Βερολίνο 1,4 εκατομμύρια ευρώ, γιατί είχε περάσει μια νομοθεσία που περιόριζε τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα. Ακόμα υπάρχει η δικαστική διένεξη. Αλλά η εταιρεία στον ετήσιο απολογισμό της το 2012 υπολόγιζε τις ζημιές της στο 1,18 εκατομμύρια ευρώ.
Το ίδιο ισχύει και με τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Και το παράδοξο αυτού του συστήματος είναι πως οι ίδιες αυτές χώρες που έχουν υποστεί αυτές τις κυρώσεις επιβάλλουν τα ίδια μέτρα σε άλλες χώρες, κυρίως σε Λατινική Αμερική, Ανατολική Ευρώπη και Ασία.
Οι Φιλιππίνες υποχρεώθηκαν να πληρώσουν 58 εκατομμύρια δολάρια σε δικηγόρους για να αμυνθούν απέναντι στις απαιτήσεις της γερμανικής εταιρείας Fraport. To CIRDI που δικάζει την υπόθεση αποτελείται από μια τριμελή επιτροπή; εκπρόσωπος του κράτος, εκπρόσωπος της εταιρείας και ένας δικηγόρος πρόεδρος που προέρχεται από κάποιο διεθνές δικηγορικό γραφείο. Η αμοιβή του είναι 350 έως 700 ευρώ την ώρα. Ανάμεσα στους διάσημους αυτούς δικηγόρους είναι ο Χιλιανός Φρανσίσκο Ορέγκο Βικούνια, δεξί χέρι του Πινοσέτ.
Εφιάλτης, θα μου πείτε. Αλλά αυτό θα γίνει σύντομα πραγματικότητα για όλη την Ε.Ε. Η Διατλαντική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, που επεξεργάζονται οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με τους αντίστοιχους ομολόγους τους από τις ΗΠΑ, σε πλήρη μυστικότητα, θα δώσει όλη την εξουσία στις πολυεθνικές και το εθνικό κράτος θα γίνει αποικία. Και αυτό περνάει απαρατήρητο.
Εγινε μια εκδήλωση στο Ινστιτούτο Ρόζα Λούξεμπουργκ σε συνεργασία με το Ιδρυμα Nίκος Πουλαντζάς και από εμάς, εδώ στην «Εφ.Συν.», ένα καλό δισέλιδο. Αλλά ο κόσμος δείχνει να προτιμάει πάντα τον καναπέ του και να μη νοιάζεται για την καταστροφή του.
Ηδη έχει υπογραφεί μια αντίστοιχη σύμβαση με τον Καναδά. Και αυτό σημαίνει πως θα τρώμε κοτόπουλο βαφτισμένο στη χλωρίνη και κρέατα από ζώα που έχει αυξηθεί ο όγκος τους με αναβολικά. Και αυτά θα τρώνε τα βρέφη μας, μια και δεν θα υπάρχει καμία σήμανση.
Αλήθεια, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει μια καμπάνια για όλα αυτά; Μήπως μια κυβέρνηση, χωρίς εξουσία, είναι η προτεραιότητα; Ηδη έχουμε κάποια δείγματα. 25 ψηφίζουμε, 26 φεύγουν. Είναι αυτό ρεαλισμός;
Δημοσίευση σχολίου