Ο Αλέκος Κιτσάκης και το Γεφύρι της Πλάκας

Έφυγε και ο Αλέκος Κιτσάκης. Πολλοί δεν τον ήξεραν καν. Κι όμως ήταν πολύ σημαντικός. Μαζί με τον Σάββα Σιάτρα ήταν ο κορυφαίος Ηπειρώτης τραγουδιστής. Έπεσε σχεδόν ταυτόχρονα με το Γεφύρι της Πλάκας. Δύο σύμβολα ενός πολιτισμού που χάνεται και αναπληρώνεται από ένα πολιτισμό που είναι άχρωμος και άψυχος, χωρίς ταυτότητα, χωρίς συντεταγμένες, χωρίς ρίζες, φυτευτός και προκάτ.

Εύκολα θα πει κανείς ότι αυτό είναι αναπόφευκτο, ότι οι κοινωνίες και τα δημιουργήματά τους γεννιούνται, ζούνε, πεθαίνουν και αντικαθίστανται. Ισχύει αυτό, αλλά έχει σημασία από τι αντικαθίστανται. Έχει μεγάλη σημασία από το τι κρατάει το καινούργιο από το παλιό. Από το πώς και πόσο διασώζεται η ιστορική και πολιτισμική συνέχεια. Αλλά και από πόσο βιώσιμο είναι το καινούργιο. και πού οδηγεί. Ακόμα και οι πιο μεγάλες επαναστάσεις έχουν ρίζες στο παλιό που μεταπλάθεται, ακόμα και οι πιο μεγάλοι επαναστάτες έρχονται σαν γεννήματα του κόσμου που ανατρέπουν. Και οι καινούργιες αξίες, οι επαναστατικές, μέσα από το απάνθισμα της κληρονομιάς ξεπηδούν.

Εάν το παλιό πεθάνει προτού γεννηθεί το καινούργιο, ή τουλάχιστον προτού ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ