''Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι το κλάμα. Από κει και πέρα οι ανθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε η γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.''
Μενέλαος Λουντέμης ''Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος''
Πολλές φορές θυμήθηκα τα λόγια τούτα του Λουντέμη, τις μέρες που στη πόλη μου τα κύματα ροής των προσφύγων είχαν υπερβεί -είναι αλήθεια- τις δυνατότητες φιλοξενίας τους.
Οι μέρες τούτες ήταν το έναυσμα για να βγουν στην επιφάνεια τα πραγματικά συναισθήματα των ανθρώπων γύρω μας.
Κι έτσι ανακαλύψαμε τον πλούτο φτωχών και ''αμόρφωτων '' ανθρώπων και τη φτώχεια ευπόρων και ''μορφωμένων'' συμπολιτών μας!
Σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο που βίωνε το νησί, ντουλάπες άνοιξαν και βγήκαν ρούχα φθαρμένα ίσως αλλά μοσχομυριστά και καλοσιδερωμένα, να ντύσουν μωρά, νέους και ηλικιωμένους, και βγήκαν λάστιχα από μικρές αυλές να προσφέρουν νερό για την υγιεινή των κατατρεγμένων συνανθρώπων μας!
Σπίτια άνοιξαν και φιλοξένησαν ανήμπορους, χέρια απλώθηκαν για να προσφέρουν ''το κατά δύναμιν'' σε υλικά, αλλά και χάδια σε δακρυσμένα αθώα προσωπάκια, δίνοντας ελπίδα και στιγμιαία χαμογέλα στους πολυβασανισμένους ταξιδιώτες.
Μα υπήρξαν και χέρια που σηκώθηκαν για να απαιτήσουν την απομάκρυνση τους, φωνές που ξέρασαν χολή εναντίον τους, σύγχρονοι μαυραγορίτες που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη τους!
Υπήρξαν και πολλά στόματα που άνοιξαν μόνο για να εξάρουν τον εαυτό τους για την ανεκτικότητα τους [!] και ευτυχείς για το ακέραιο του χαρακτήρα τους να συνεχίσουν τη βολεμένη ζωούλα τους!
Γιατροί τίμησαν συγκινητικά το λειτούργημα τους, αλλά υπήρξε και συναδέλφισσα τους που αρνήθηκε να εξετάσει στο ιατρείο της άρρωστο προσφυγόπουλο!
Παραφράζοντας λοιπόν το Λουντέμη, θα πω ότι όλοι γεννιόμαστε άνθρωποι. Το αν θα παραμείνουμε άνθρωποι ή θα μεταλλαχθούμε σε υπανθρώπους είναι θέμα επιλογών!
Δημοσίευση σχολίου