Όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές και σχημάτισε την πρώτη κυβέρνησή του το 1981, είχε ήδη μια επταετία ορμητικής ανάπτυξης της επιρροής του στο επίπεδο των κοινωνικών οργανώσεων. Πλειοψηφούσε στα συνδικάτα του βιομηχανικού συνδικαλισμού, ανέβαζε συνεχώς την επιρροή του στα συνδικάτα του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, είχε κερδίσει πολιτικά τη φτωχή και τη μεσαία αγροτιά, είχε γίνει πρώτη δύναμη στο φοιτητικό συνδικαλισμό, είχε κερδίσει δήμους στα μεγάλα προλεταριακά κέντρα.
Μιλώντας πολιτικά, είχε καταφέρει να μεταφέρει υπό την επιρροή του ευρύτατα εργατικά και μικροαστικά στρώματα (συρρικνώνοντας διαρκώς τη δύναμη του Περισσού), ενώ χαρακτηριστικό από πολιτική άποψη είναι το γεγονός ότι κατάφερε να απορροφήσει και σημαντικές δυνάμεις από τις διάσπαρτες ομαδοποιήσεις του μαοϊκού ρεύματος, που ήταν αναμφισβήτητα το πιο αριστερό ρεύμα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν και γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξή του.
Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε την ορμητική εκλογική του ανάπτυξη, από τα μέσα του 2011 και μετά, δε συγκέντρωνε κανένα απ” αυτά τα χαρακτηριστικά. Και δε βελτίωσε τις επιδόσεις του ούτε τα επόμενα χρόνια. Ετσι, είχαμε το φαινόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να φουσκώνει εκλογικά, αλλά στις λεγάμενες κοινωνικές οργανώσεις να μην σημειώνει καμιά άξια λόγου άνοδο, ενώ το ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου