Τοξικές ρίμες

Το hip – hop είναι ένα είδος μουσικής που έχει δεχθεί πολύ κριτική. Οι πολέμιοι του, το κατηγορούν ως φορέα της αμερικάνικης υποκουλτούρας των συμμοριών και των γκέτο. Πομπωδώς ‘φτιαγμένα’ αυτοκίνητα, ναρκωτικά σε αφθονία, σεξιστικά γυναικεία πρότυπα και εξύμνηση της λούμπεν παραβατικότητας και της αλητείας δρόμου. Ωστόσο υπάρχει και το hip – hop που δε χωράει στα φαρδιά παντελόνια των ραπερς, ούτε και καπελώνεται από τα ανάποδα φορεμένα κασκέτα τους. Μια ολόκληρη ανεξάρτητη DIY σκηνή, που βρίσκεται στη σκιά των προβολέων της βιομηχανίας του θεάματος. Ζεί στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια της άγριας νεολαίας, και αναπνέει στις συναυλίες για τα έξοδα ενίσχυσης των πολιτικών κρατουμένων. Συνειδητά απούσα από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, και αδιάφορη για την εύνοια των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών, δε διστάζει να βάλει το μαχαίρι βαθιά μέσα στο κοινωνικόπολιτικό απόστημα του καπιταλισμού. Με δεδομένη την απήχηση του hip – hop στις νέες ηλικίες, είναι σίγουρο πως αυτό μπορεί όχι μόνο να προβληματίσει, αλλά και να λειτουργήσει αφυπνιστικά.

Οι Social Waste ρίχνουν τις μάσκες της υποκρισίας του δυτικού κόσμου, και μας αποκαλύπτουν τα δυο του πρόσωπα.

Μόλις 2.30 λεπτά αρκούν στο Μέγα για να περιγράψει την καπιταλιστική δυστροπία.

Ο Dave από τους Φράξια ποτέ δε μάσησε τα λόγια του. Αναζητά λοιπόν τι φταίει, και κατά την αναζήτηση πέφτει επάνω στο lifestyle του σύγχρονου μικροαστού και τον περιποιείται αναλόγως.

Ένας Ήρωας μπαίνει μέσα στα μυαλά μας και κάνει διάγνωση! Μοιάζουν άρρωστα και επικίνδυνα.

Ο κομμουνιστής Afaza μαθαίνει σε μια νεολαία που όλοι της λένε να είναι cool και να κολυμπά μέσα στη θετική ενέργεια, πως στη γκάμα το συναισθημάτων υπάρχει και το μίσος. Όταν μάλιστα αυτό είναι ταξικό, μπορεί να είναι και γόνιμο.

Το κάλεσμα των Intifada δε θα μπορούσε να ήταν παρά για το μέρος που γεννιέται η ελευθερία. Στους δρόμους!

Ο Παύλος Φύσσας μαζεύει τα φιλαράκια του, και με αφορμή τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 βγαίνουν εκτός ελέγχου.

Π.