"Γιατί το ΚΚΕ πολεμά το «Εξω από την Ε.Ε»" - ΠΑΜΕ χωρίς αντιΕΕ, πολιτικούς στόχους

 Με δυο κείμενα που υπογράφει ο Γιώργος Κρεασίδης, η εφημερίδα «Πριν» που κυκλοφορεί σήμερα ασκεί κριτική σε ΚΚΕ και ΠΑΜΕ σχετικά με τις πολιτικές τους θέσεις απέναντι στην ΕΕ.

Τα παραθέτουμε:

 ΠΑΜΕ χωρίς αντιΕΕ, πολιτικούς στόχους

Γραμμή ήττας

«Αριστερή» επιστροφή στο 12ο Συνέδριο (1987), της πάλης ενάντια στις συνέπειες της ΕΕ
Το θέμα δεν αφορά απλά τη σύνδεση της αποδέσμευσης από την ΕΕ με την επανάσταση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις, καθήλωση του βασικού μισθού, ΚΑΠ κ.ά, υπαγορεύει μνημόνια και καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, στήνει κοινωνικά καταστροφικούς μηχανισμούς όπως το ευρώ. Δεν μπορεί να υπάρξει νικηφόρο εργατικό κίνημα χωρίς στρατηγική ρήξης με την ΕΕ και συγκεκριμένους στόχους.

Το παράδοξο σχήμα του ΚΚΕ που προϋποθέτει το ξεκίνημα του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού για την αποδέσμευση, οδηγεί στην εκτίμηση ότι η προβολή σήμερα αυτού του στόχου είναι οπορτουνισμός. Την ώρα δηλαδή που βαθαίνει η κρίση της ΕΕ και αμφισβητείται μαζικά από τους λαούς της Ευρώπης, το ΚΚΕ ταυτίζει την αποδέσμευση με μια ανύπαρκτη αστική αντιΕΕ τάση. Το ιδιαίτερο παράδειγμα της Βρετανίας δείχνει πρώτα από όλα δεν είναι μια αντικειμενική και μη αντιστρέψιμη διαδικασία, αλλά μια πολιτική επιλογή, την οποία ο αστικός κόσμος μπορεί να την αναιρέσει, αν αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντά του. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να το κάνει η Αριστερά, εκπροσωπώντας τον κόσμο της εργασίας.

Σαν άμεση συνέπεια της μετατόπισης του ΚΚΕ, μια σειρά από καλέσματα του ΠΑΜΕ -απεργία στο δημόσιο 7/4, συλλαλητήρια στις 26/4, 48ωρη απεργία για το ασφαλιστικό, αλλά και τη ΔΕΘ σε μια βδομάδα- αρκούνται στο «όχι» στα μέτρα, ενώ λείπουν οι πολιτικοί στόχοι ενάντια στα μνημόνια, το χρέος, το ευρώ και την ΕΕ. Ανεξάρτητα από την αντικαπιταλιστική ρητορεία, το ΚΚΕ με μια αριστερή στροφή... 360 μοιρών, επιστρέφει στη γραμμή του 12ου συνεδρίου (1987) για «απόκρουση των αρνητικών συνεπειών από τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΟΚ», τη σημερινή ΕΕ, αντί της εξόδου από αυτή. Ήταν η περίοδος που προετοίμαζε το εγχείρημα του Συνασπισμού που πολιτικά έβαλε τις βάσεις για το ΣΥΡΙΖΑ και το φιάσκο της «αριστερής κυβέρνησης», εντός ΕΕ και αστικής κυριαρχίας.

Η κρίσιμη αυτή ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση του ΚΚΕ ουσιαστικά συμβάλλει στην ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και του ευρωπαϊσμού, καθώς παραπέμπει τη σύγκρουση με την ΕΕ σε μια άλλη εποχή και έναν άλλο συσχετισμό, δικαιώνοντας τη λογική ότι στο σήμερα η ΕΕ, ακόμα και αν είναι άδικη, αποτελεί μονόδρομο.

Διαβάστε επίσης: "Γιατί το ΚΚΕ πολεμά το «Εξω από την Ε.Ε»"