Θ. Ανεστόπουλος: "Ενα μεγάλο κομμάτι του πνευματικού κόσμου για πολλά χρόνια συμπορεύτηκε και αφέθηκε σε... πεολειχίστικες σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία"

O θάνατος του Θάνου Ανεστόπουλου γέμισε με θλίψη όχι μόνο τους συγγενείς και φίλους του, αλλά και όσους εκτιμούσαν την καλλιτεχνική του παρουσία.
Τις αμέσως προσεχείς μέρες απ’ τον διαδικτυακό μας ραδιοσταθμό θα αφιερώσουμε μια δίωρη εκπομπή σ’ αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και καλλιτέχνη, την οποία ήδη ανέλαβαν να φτιάξουν δυο κοπελιές του μπλοκ μας.

Τώρα παραθέτουμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη που είχε δώσει ο Θάνος Ανεστόπουλος στην  Άννα Καττή και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα iefimerida. 

- Ποιος ο ρόλος του ελληνικού ροκ στις δύσκολες εποχές;

- Όποιος κι ο ρόλος γενικότερα των τεχνών. Χρειάζεται να είναι παρόντες πρωτίστως οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου στα δύσκολά του, να είναι έξω στο τώρα ,να προσπαθούν να δείξουν τρόπους στους νεότερους να μάθουν να αντιδρούν, να μάθουν να ξεχύνουν τις κραυγές τους εύστοχα, να είναι εκεί στους δρόμους και στους χώρους εργασίας των νέων, να αφυπνίζουν με το πνεύμα τους κι όχι να συνεχίζουν να αποζητούν να μας γοητεύουν, τονώνοντας ίσως έναν ναρκισσισμό μέσω του πνευματικού τους έργου κι όχι να κρύβονται και να λουφάζουν πίσω από το έργο τους αφήνοντας ανίδρωτα να δουλεύει αυτό και να μιλάει μόνο αυτό εξ ονόματος τους.

Έχω την αίσθηση πως ένα μεγάλο κομμάτι του πνευματικού κόσμου αυτής της χώρας είναι άλαλο και την έχει κάνει τουμπεκί γιατί έχει κι αυτό λερωμένη την φωλιά του, αφού για πολλά χρόνια συμπορεύτηκε και αφέθηκε σε... πεολειχίστικες σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία καθαρά για οικονομικά οφέλη και για μισαλλόδοξους λόγους, γενόμενοι τελικά οι πνευματικές πόρνες της εξουσίας.
Ένα άλλο διαφορετικό κομμάτι του πνευματικού κόσμου προτίμησε αηδιασμένο την σιωπή και το υπόγειο φτιάχνοντας γύρω του ένα αγκαθωτό συρματόπλεγμα, και πληγωμένοι σήκωσαν ένα μοναχικό τοίχος γύρω τους.

Η ροκ μουσική και στιχουργία ήταν και είναι η πιο λαϊκή και διεθνής μουσική, γλώσσα και έκφραση για τους νέους που προσπαθούν να ξεσπάσουν την κραυγή τους όταν κρέμεται, στην άκρη της σιωπής τους. Είναι άκρως πολιτική στάση και άποψη είτε μιλάει για την αγάπη, την ειρήνη, για τα προσωπικά αδιέξοδα , για την επανάσταση των νέων ανθρώπων χωρίς ηλικία.
Στην χώρα μου βλέπω εκατοντάδες παιδιά σκεπτόμενα και πιο ώριμα από ποτέ μουσικά και πνευματικά να κάνουν ο καθένας την αρχή της προσωπικής τους επανάστασης χώνοντας ένα καρφί της κιθάρας τους στον ενισχυτή. Κι αυτή είναι η πρώτη κίνηση για μένα που μπορεί και οδηγεί στην αρχή της διάλυσης της σιωπής.