Η είδηση μας λέει ότι το facebook εξακολουθεί να κάνει πολιτική και μάλιστα πάντα από αντιδραστική πλευρά.
Μετά την καραμπινάτη λογοκρισία που άσκησε στον δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο (Τα όσα σχετικά συνέβησαν μπορείτε να παρακολουθήσετε σ' αυτό το βίντεο), σειρά είχε σήμερα να ασκηθεί λογοκρισία στον λογαριασμό που διατηρεί ο Εκτωρας Κουφοντίνας. Το f/b, λοιπόν, μπλόκαρε την σελίδα του, με πρόσχημα ότι η αφίσα την οποία είχε αναρτήσει και η οποία είχε περιείχε κάλεσμα για συμμετοχή στην αυριανή πορεία αλληλεγγύης για τον απεργό πείνας πατέρα του, "παραβίαζε τους όρους χρήσης".
Αφού κι από την πλευρά μας τονίσουμε ότι θεωρούμε αναγκαίο η αυριανή πορεία που θα γίνει στις 1 το μεσημέρι στο Μοναστηράκι να είναι όσο το δυνατόν μαζική και δυναμική, να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από μια δημόσια τηλεφωνική τοποθέτηση του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Δημοσιεύτηκε τον Νοέμβρη του 2016 στο περιοδικό "ΜΟΛΟΤ". (Υπάρχει εδώ σε μορφή pdf).
Και για αυτό δεν συνηθίζουμε να ευχαριστούμε ο ένας τον άλλον για αυτό το αυτονόητο.
Σήμερα, όμως, που δοκιμάζονται τα πάντα και πιο πολύ τα αυτονόητα, θέλω να μου επιτρέψετε σε μια στιγμή, ας πούμε, αδυναμίας, να απευθύνω μαζί με τον τελικό χαιρετισμό και προσωπικές ευχαριστίες.
Γιατί χρόνια τώρα ακούμε τη φωνή σας, παίρνουμε δύναμη κι εμείς και κουράγιο από την αλληλεγγύη.
Θέλω να θυμηθώ και μια στιγμή που με έπιασε μια παράξενη αίσθηση, ένα βράδυ στο νοσοκομείο
στην απεργία πείνας, τότε που το σώμα αμυνόταν απέναντι στην επίθεση από τον ίδιο του τον εαυτό, τότε που κατέβαζε σιγά-σιγά τους περιφερειακούς διακόπτες για να συντηρήσει τους κεντρικούς, τότε μέσα στη νύχτα οι φωνές των αλληλέγγυων άνοιξαν ξαφνικά άγνωστες πηγές δύναμης.
Και νιώθεις εκείνη τη στιγμή την παράξενη αίσθηση της ενότητας ανάμεσα σε ανθρώπους, που πολλούς δεν σας γνωρίζω.
Μπορεί να μη γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αλλά μας ενώνουν κοινά όνειρα, κοινοί αγώνες, κοινοί τρόποι να δημιουργούμε και να ξαναδημιουργούμε τη ζωή, η αίσθηση ότι κινούμαστε στον ίδιο χρόνο, στον ίδιο χώρο, συντονισμένοι στο ίδιο βήμα προς το χειραφετικό όνειρο.
Έτσι ένιωσα τότε, το ίδιο μπορώ να πω πως νιώθω και τώρα.
Γεια χαρά σας σύντροφοι.
Δημοσίευση σχολίου