Για τον σκοταδιστή χριστέμπορα, χαϊδεμένο παιδί της χούντας, και σημερινός θαυμαστής της ναζιστικής συμμορίας του Μιχαλολιάκου, δεσπότη Αμβρόσιο, οι αναφορές μας είναι πολύ περισσότερες.
Το να παρακολουθείς τώρα το όλο σκηνικό που έχει προκύψει μεταξύ αυτών των δυο προσώπων δεν θα λέγαμε ότι έχει διαφορετικό αποτέλεσμα απ' ότι θα προέκυπτε αν ήσουν θεατής σε μια θεατρική κωμωδία στο Δελφινάριο.
Η φάση γνωστή. Το τσιράκι του Κοντομηνά ανέβασε μια φωτογραφία στο twitter με που έδειχνε την Παναγία και τον Χριστό με πρόσωπα ποντικιών. (Απαράδεκτη φυσικά ενέργεια).
Εφαγε τόσο "κράξιμο" από χρήστες του διαδικτύου που αναγκάστηκε να κατεβάσει το ποστ του.
Εκανε λοιπόν νέα ανάρτηση που μας λέει ότι: «Με πόνο ψυχής και πραγματική συντριβή αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη πρώτα και πάνω από όλους, από τον Τριαδικό Θεό και την Υπεραγία Θεοτόκο, που κατ' επανάληψη και οπότε αυτό χρειάστηκε, αποτέλεσαν στήριγμα και παρηγοριά στη ζωή μου». Δεν παρέλειψε επίσης να συζήσει συγνώμη «και προσωπικά από τον Δ. Κοντομηνά που διαρκώς κρατάει ψηλά το λάβαρο της Ορθοδοξίας και επιδεικνύει μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα εκκλησιαστικά ζήτημα». (Αλίμονο, ξέρετε κανέναν πλουτοκράτη που να μην δηλώνει θεοσεβούμενος;)
Σιγά μην αρκούσε αυτό στον "άγιο" Καλαβρύτων, Αμβρόσιο Αφού περίμενε "ματαίως" την "Ιερά Σύνοδο να εξεγερθεί και να στηλιτεύσει το ανοσιούργημά" του Βερύκιου και αφού δεν του αρκούσε η συγνώμη που ζήτησε ο δημοσιοκάφρος ("δεν εξομολογήθηκε σε κάποιο πνευματικό Πατέρα το ἔγκλημά του. Χωρίς τήν εξομολόγηση ἀφεση ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!" μας γράφει χωρίς να μας διευκρινίζει πώς το γνωρίζει), ανέλαβε ο ίδιος να ασκήσει την "εξουσία" που του παρέχει ο θεός και να τιμωρήσει τον "αμαρτωλό".
Και επειδή "ο Επίσκοπος, έχει την θεόθεν δοθείσαν εξουσία να συγχωρεί ή όχι τις αμαρτίες των ανθρώπων, ακόμη δε και να επιβάλει επιτίμια μέχρι και αυτού του ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ!" ο Αμβρόσιος εκδίδει ένα μπουγιουρντί και μας λέει ότι "από σήμερα αφορίζουμε τον Δημήτριο Βερύκιο και τον αποκόπτουμε από το Σώμα της Εκκλησίας ως ασεβέστατο υβριστή της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού!".
Προφανώς όλο αυτό το σκηνικό είναι γελοίο. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ όλο το στόρυ σαν χαλαρό καλοκαιριάτικο ανάγνωσμα.
Πάντως η αλήθεια είναι ότι έπαθα πλάκα σκεπτόμενος πόσο μπορούσε να τρομοκρατήσει πριν κάποιες δεκαετίες τον θρησκόληπτο, αγράμματο και αφελή κόσμο, αυτό το "πυρηνικό όπλο" του παπαδαριού που λέγεται "αφορισμός".
Ο αφορισμένος, λοιπόν είναι: "Κατηραμένος, ασυγχώρητος, και μετά θάνατον άλυτος και τυμπανιαίος, κληρονομήσει την λέπραν του Γιεζή και την αγχόνην του προδότου Ιούδα. Σχισθείσα η γη καταπίοι αυτόν ως τον Δαθάν και Αβειρών. Η μερίς αυτού είη μετά των θεοκτόνων Ιουδαίων των σταυρωσάντων τον Κύριον της δόξης.
Κατηραμένος έστω και ο εισερχόμενος εν τη οικία αυτού και ο εξερχόμενος.
Τα υπάρχοντα αυτού έστωσαν εις διαρπαγήν.
Συνεκλειπέτωσαν εκ της οικίας αυτού, ως εκλείπει καπνός από προσώπου πυρός.Εν γενεά μια εξαληφθείη το όνομα αυτού. Άγγελος Σατάν προπορεύεσθω έμπροσθεν αυτού. Γένοιτο έμπνους, κατάβρωμα των σκωλήκων, στένων και τρέμων επί της γης ως ο Κάϊν...".
Πέρα απ' την πλάκα τώρα, αυτό που έκανε ο Βερύκιος είναι κατάπτυστο και αισχρό. Μας δίνει επίσης την ευκαιρία να μιλήσουμε για τον σεβασμό στο "θρησκευτικό συναίσθημα" τουλάχιστον ότι αφορά εμάς που προσπαθούμε να γίνουμε κομμουνιστές.
Μεγάλωσα σε μια τυπική αγροτική οικογένεια σε χωριό. Ο πατέρας μου θανατοποινίτης κομμουνιστής, με αρκετή θητεία σε φυλακές και ξερονήσια. Η μητέρα μου μια απλή γυναίκα της επαρχίας. Στο σπίτι μου υπήρχε εικονοστάσι και συχνά η μάνα μου θύμιαζε τα εικονίσματα.
Δεν θυμάμαι ποτέ τον γέρο μου να έχει διατυπώσει την παραμικρή αντίρρηση. Ούτε επίσης να έχει βρίσει τα "θεία".
Κι αυτό μάλιστα κάποια στιγμή το είχαμε συζητήσει. "Γιατί να βρίσεις κάτι που δεν υπάρχει και δεν μπορεί να σου απαντήσει με οποιοδήποτε τρόπο;" ήταν στο περίπου η τοποθέτηση του πατέρα μου. Αυτή την άποψη την υιοθέτησα και την εφαρμόζω. Δεν έχω βρίσει ποτέ τους "θαμώνες" στα "επουράνια" και μάλιστα με ενοχλεί όταν ακούω άλλους να "εκτονώνονται" με "Χριστοπαναγίες".
Είναι όμως διαφορετικό πράγμα αυτό, απ' το να έχουμε μόνιμα μέτωπο με μεταφυσικές δοξασίες
Μια περασμένη ανάρτησή μου:
Από τον Στάλιν στον Ραφαηλίδη και στη μέση το "θρησκευτικό συναίσθημα"
Οι εξουσιαστές του τόπου τούτου ξέρουν να βάζουν στην υπηρεσία του ακόμα και τον θεό
Βασίλης Ραφαηλίδης
Το κόμμα δεν μπορεί να είναι ουδέτερο απέναντι στη θρησκεία και κάνει αντιθρησκευτική προπαγάνδα ενάντια σε κάθε είδους θρησκευτικές προλήψεις, γιατί το κόμμα είναι υπέρ της επιστήμης, ενώ οι θρησκευτικές προλήψεις στρέφονται ενάντια στην επιστήμη. Περιπτώσεις, σαν κι' αυτές της Αμερικής, όπου τελευταία καταδίκασαν τους δαρβινιστές, είναι αδύνατον να παρουσιαστούν στη χώρα μας, γιατί το κόμμα ακολουθεί πολιτική υπεράσπισης της επιστήμης με όλα τα μέσα.
Β.Ι Στάλιν
Αβυσος με χωρίζει από τις πολιτικές θέσεις που έχει διατυπώσει στα βιβλία του ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν τον θεωρώ έναν απ’ τους μεγαλύτερους διανοούμενους που έχουν περάσει τις τελευταίες δεκαετίες από την χώρα μας.
Ειδικά η προσέγγιση που κάνει σε όλες τις μεταφυσικές δοξασίες και κύρια στον χριστιανισμό είναι μοναδική.
Δεν «σέβεται» κανένα «θρησκευτικό συναίσθημα του λαού» και μάλιστα χλευάζει με τον τρόπο του όσους/ες αποδέχονται κάτι τέτοιο.
Αξίζει να δούμε ένα σχετικά μεγάλο απόσπασμα από το βιβλίο του: «Λαοί της Ευρώπης, Καταγωγή και χαρακτηριστικά» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου):
Μόνο η παιδεία θα μπορούσε να διορθώσει τα πράγματα σε τούτον τον άθλιο κόσμο, τον γεμάτο όχι μόνο από άθλιους ιεροεξεταστές, αλλά και από πανάθλιους σκλάβους εθελοντές, όπως λέει ο Νίτσε, έτοιμους να υποταχτούν στον κάθε ισχυρό, είτε αυτός βρίσκεται στον ουρανό, είτε στη γη.
Είναι κωμικό να φωνάζεις «ζητώ η ελευθερία» και να τρέμεις την κόλαση. Είναι ανόητο να μάχεσαι κατά των δικτατόρων, έχοντας στο κεφάλι σου τον αόρατο αρχιδικτάτορα. Δεν είναι τυχαίο που οι επίγειοι δικτάτορες περιστοιχίζονται από φανατικά θρησκευόμενους.
Εμείς οι ορθόδοξοι ας είμαστε προσεχτικοί όταν λέμε ανιστόρητα πως η Ιερά Εξέταση είναι φρούτο αποκλειστικά της καθολικής εκκλησίας. Διότι την ιδέα για μια χριστιανική Ιερά Εξέταση την είχε πρώτος ο Μέγας Κωνσταντίνος και δεύτερος, σε μια βελτιωμένη μορφή, ο Μέγας Θεοδόσιος. Δεν εφάρμοσαν για πολύ τη μέθοδο αυτοί οι αυτοκράτορες, διότι η αίρεση των Μανιχαίων (εξού και ο πάντα εν χρήσει όρος μανιχαϊσμός) για τους οποίους έγιναν στην Κωνσταντινούπολη τα πρώτα ιεροδικεία, εξαφανίστηκε σύντομα.
Και γιατί το δυαρχικό Βυζάντιο μοίρασε έξοχα και έξυπνα τους εξουσιαστικούς ρόλους. Τη βία την ασκούσε ο κοσμικός άρχων (ο αυτοκράτορας) και την τρομοκρατία διά της κολάσεως ο θρησκευτικός άρχων (ο πατριάρχης). Έτσι, δεν χρειάστηκε ο θρησκευτικός άρχων να βρωμίσει πολύ τα χέρια του. Τα βρώμιζε και για λογαριασμό του ο κοσμικός άρχων. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και τα του Θεού, τω... Πατριάρχη!
… Αυτό που με κάνει να θαυμάζω απεριόριστα την ευελιξία των απελπισμένων που προσδοκούν ανάσταση νεκρών και άλλα τέτοια ζομπικά είναι πως δε βιάζονται καθόλου να παν στον άλλο κόσμο και τρέχουν απ’ τον γιατρό στον παπά κι απ’ τον παπά στο μάγο, προκειμένου να πάρουν αναστολή της εκτέλεσης μιας προαποφασισμένης τη στιγμή της γέννησης ποινής.
Γιατί δεν αφήνουν το Θεό να κάνει τη δουλειά του όπως εκείνος ξέρει; Δηλαδή, καλύτερα την ξέρει ο Γιακούμπ, ας πούμε; Να σας πω γιατί δεν εμπιστεύονται με κλειστά μάτια το Θεό;
Γιατί μόλις τα κλείσουν αρχίζει να σβουρίζει στ’ αυτιά τους ο υπαρξιακός ίλιγγος. Και μετά κοροϊδεύουν εμάς που πιστέψαμε στο Στάλιν αντί στο Θεό.
Διάολε, τουλάχιστον ο Στάλιν ήταν υπαρχτό πρόσωπο. Και ο ίλιγγος που σου προκαλούσε η βαρβαρότητα του ήταν τάξεως πολιτικής, και συνεπώς ελέγξιμης και όχι μεταφυσικής, και συνεπώς ανεξέλεγκτης. Αλλωστε, πρέπει να μας πουν ποιος είναι πιο σκληρός δικτάτορας, αυτός που είναι συνεχώς μέσα σου και τον κουβαλάς πάντα μαζί σου ως πνεύμα για να σου αλλάζει τα φώτα αδιάκοπα, ή ο άλλος που στο κάτω κάτω μια μέρα θα πεθάνει.
Ο Στάλιν πέθανε στις 3 Μαρτίου 1953.
Ο Θεός δεν θα πεθάνει ποτέ. Εκτός κι αν πιστέψουμε τον Νίτσε, που λέει πως πέθανε ήδη. Σημειώστε πως ο Νίτσε, αν και περίπου σύγχρονος του Μαρξ, ουδεμία σχέση είχε μαζί του, είτε προσωπική είτε ιδεολογική.
Βέβαια, ο Μαρξ είπε πως «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αλλά δεν είπε πως πρέπει να απαγορεύσουμε τη χρήση του οπίου. Ο Μαρξ ούτε καν φαντάστηκε πως θα ήταν δυνατό να απαγορευτεί με νόμο η πίστη στο Θεό. Ισως να μην ήταν ούτε καν υπέρ της άποψης πως πρέπει να απαγορευτούν τα ναρκωτικά. Γιατί ήταν υπέρ της άποψης πως οι άνθρωποι πρέπει κάποτε να ζουν τόσο ισορροπημένα και τόσο άφοβα, που να μην έχουν ανάγκη από κανενός είδους ναρκωτικά.
Αντε όμως να πεθάνεις χωρίς μεταφυσική νάρκωση, τη στιγμή που ούτε εγχείρηση δε μπορείς να κάνεις χωρίς νάρκωση. Πάντως, όταν κανείς δεν πιστεύει πολύ στον άνθρωπο κάνει πολύ καλά και πιστεύει στον Θεάνθρωπο κι όχι στο Θεό σκέτα. Στο κάτω κάτω ο Θεάνθρωπος είναι άνθρωπος κατά το μισό. Απ’ όλες τις θρησκείες που κυκλοφορούν στη μεταφυσική πιάτσα, επιλέγω το χριστιανισμό γι’ αυτό και μόνο το λόγο.
Κι αν εξαπατήθηκα απ’ τον Χρουστσιώφ που υποσχέθηκε τον κομουνισμό εδώ και τώρα, δε νομίζω πως πρέπει να νοιώθω χειρότερα από κείνους που τους υποσχέθηκαν τον σοσιαλισμό εδώ και τώρα, εδώ σε μας. Στο κάτω κάτω, ρε αδερφέ, άλλο όραμα και άλλο παραίσθηση λόγω αταβιστικής ελληνικής πείνας.
Οι Νεοέλληνες το λέμε διαφορετικά: Για μια ελπίδα ζούμε. Άλλοι για την ελπίδα του καλύτερου «άλλου κόσμου» και άλλοι για την ελπίδα του καλύτερου τούτου κόσμου. Διαλέγεις και παίρνεις. Εγώ διάλεξα αυτόν εδώ τον άθλιο κόσμο. Ακριβώς γιατί είναι άθλιος. Και γιατί μπορεί ν’ αλλάξει. Ο «άλλος» δεν αλλάζει με τίποτα. Είναι αιωνίως μπρεζντεφικός.
… Στον «άλλο κόσμο» όλοι οι σταλινικοί είναι μαζωμένοι στην κόλαση. Εκεί θα πάω κι εγώ. Γιατί, εκτός από κομουνιστής υπήρξα και σταλινικός.
Έπαψα να είμαι σταλινικός διότι έπαψε να υπάρχει ο Στάλιν.
Είναι ανόητο να είσαι σταλινικός χωρίς Στάλιν.
Όμως, ας υποθέσουμε πως θα ήταν δυνατό να ξαναζήσει ο Στάλιν (πω, πω!) και τότε θάβλεπες το στριμωξίδι γύρω του.
Κάνουμε τους έξυπνους τώρα που μας έλειψε η ελπίδα για τον καλύτερο κόσμο που είναι νάρθει, αλλά ας ξαναφουντώσει η ελπίδα και θα δεις τι έχει να γίνει.
Η ελπίδα είναι ψυχολογικό φαινόμενο μεταφυσικά κατοχυρωμένο. Η ελπίδα δεν είναι βεβαιότητα, είναι προσδοκία.
Κι αν μου πουν πως είμαι ανόητος που ελπίζω στον καλύτερο κόσμο που είναι νάρθει, θα τους πω πως είμαι λιγότερο ανόητος απ’ αυτούς που ελπίζουν στον «άλλο κόσμο». Που, αυτός, θάρθει έτσι κι αλλιώς και χωρίς καμιά απολύτως προσπάθεια απ’ τη μεριά του προς το παρόν ζώντος ανθρώπου.
Δημοσίευση σχολίου