Η τιμωρία των εξορκιστών του Δεκέμβρη

Μας λένε λοιπόν ότι ο Δεκέμβρης δεν ήταν εξέγερση.
Αυτό που δε μας λένε είναι πώς είναι οι εξεγέρσεις.
Δε μας λένε δηλαδή, αφού αρέσκονται να ερμηνεύουν τα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα με μηντιακούς όρους, τι ακριβώς πλάνα θα περίμεναν να δουν στους δέκτες τους έτσι και είχαν πληροφορηθεί πως σε κάποιο μέρος του πλανήτη έχει ξεσπάσει εξέγερση; (Η Γαλλία σήμερα τους λέει τίποτα;)

Αφού επίσης είναι τόσο σίγουροι ότι δεν είναι αυτός ο δρόμος για την επανάσταση και την ανατροπή, γιατί δεν υποδεικνύουν αυτοί στους ξεστρατισμένους προλετάριους το δρόμο;
Κι’ αν δεν καταδέχονται να το κάνουν σε εμάς, ας το κάνουν στο μπαρμπά Κώστα το Βάρναλη. Ας σταθούν νοητά μπροστά του για να δούμε αν θα βρουν έστω δυο λόγια να του αντιτάξουν, όταν αυτός τους πει πως "απ’ τα τσακάλια δε γλυτώνεις με ευχές και παρακάλια".

Όλοι αυτοί που τόσο στέκονται στην απρέπεια των καταστροφών και την απερίφραστη καταδίκη της βίας, θα ήταν χρήσιμο να πάνε ένα βήμα παραπέρα, λέγοντας μας και ποια θα ήταν κατά τη γνώμη τους η πρέπουσα αντίδραση μιας κοινωνίας που βλέπει έναν επιφορτισμένο – υποτίθεται - με την ασφάλεια της ένστολο να δολοφονεί εν ψυχρώ έναν άοπλο μαθητή.

Ο Άδωνις για παράδειγμα θα μας έλεγε ότι δεν χρειάζεται καμία αντίδραση, γιατί αυτή υπήρξε άμεσα από τους συντεταγμένους μηχανισμούς της πολιτείας, που φρόντισαν έτσι ώστε ο δράστης να συλληφθεί και να παραδοθεί στη δικαιοσύνη.

Η Ντόρα πάλι θα μας πρότεινε να μαζευτούμε στο σημείο της δολοφονίας και να ανάψουμε ρεσώ.

Η πλήρως ενσωματωμένη συστημική αριστερά τι έχει να μας πει; Για να διαπιστώσουμε βρε αδερφέ αν η θέση των στελεχών της διαφοροποιείται, σε λεκτικό έστω επίπεδο, από αυτή του Άδωνι και της Ντόρας.

Κι’ όσο κι’ αν  κανείς κατανοεί τα ταπεινά ελατήρια, δε μπορεί παρά να βρίσκει προβληματικό όλο αυτό τον  ελιτισμό και την περιφρόνηση που κάποιοι έβγαλαν προς το περιθώριο με αφορμή το Δεκέμβρη του 2008. Κάποιοι που απ’ ότι φαίνεται ξεχνούν το "Εμπρός της γης οι κολασμένοι" ή τους ξεβράκωτους(sans culotte) της γαλλικής επανάστασης.

Σαφώς και τη σπίθα θα την ανάψουν οι "επαναστατικοί δημιουργοί" όπως θα έλεγε και ο Λένιν, ωστόσο αυτή για να συντηρηθεί χρειάζεται οξυγόνο που μόνο στο "περιθώριο" μπορεί να βρεθεί σε τέτοιες ποσότητες.
Είναι παραπάνω από προφανές ότι δε θα ξεσηκωθεί ο αλλοτριωμένος μεσοαστός με το 2ο αυτοκίνητο και το εξοχικό που περιμένει να βγει το επόμενο smartphone για να φορτώσει με δόσεις την κάρτα του. Αυτός που θα ξεσηκωθεί είναι αυτός που βρίσκεται στο περιθώριο (δηλ. στην απ’ έξω) της κοινωνικής ζωής.

Είναι αλήθεια πως την εποχή των γεγονότων βρέθηκαν κάποιες - όχι λίγες - φωνές που πρόλαβαν να μιλήσουν για την κοινωνική αδικία, και το δικαιολογημένα βίαιο ξέσπασμα μιας νεολαίας αποκλεισμένης και καταδικασμένης να ξύνει μια ζωή τον πάτο του βαρελιού.
Με τα χρόνια θάφτηκαν κι’ αυτές στο βόθρο της κομματο-μηντιοκρατίας.
Γιατί όλοι ξέρουμε τι είναι αυτό που επιπλέει στους βόθρους.

Το παράδοξο, βέβαια, θα ήταν να μην προσπαθούν να διαστρεβλώσουν, να αποπολιτικοποιήσουν και να απονοηματοδοτήσουν το Δεκέμβρη όλοι αυτοί οι οποίοι αμφισβητήθηκαν και απειλήθηκαν από εκείνον.
Αυτό που δε μπορούν όμως να κάνουν είναι να αλλάξουν τα γεγονότα, να ξαναγράψουν την ιστορία και να σβήσουν αυτό που έχει καταγραφεί στην ανθρώπινη συνείδηση.
Και στη ανθρώπινη συνείδηση έχει καταγραφεί το εφικτό της εξέγερσης, όταν αυτή έρχεται από τα κάτω και ξεσπά αυθόρμητη και ακαθοδήγητη.

Το χειρότερο δε για όλους αυτούς τους διαπρύσιους κήρυκες της εθελοδουλείας και της υποταγής, είναι πως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως ο επόμενος Δεκέμβρης θα είναι σίγουρα σφοδρότερος, ακριβώς επειδή η κοινωνική σαπίλα που καλλιεργούν, και η ταξική αδικία που επιβάλλουν, προχωράνε και εξαπλώνονται.
Όσο κι’αν προσπαθούν λοιπόν να τον ξορκίσουν, αυτός θα είναι εδώ για να στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες τους.

Και αυτή είναι η καλύτερη τιμωρία των εξορκιστών του Δεκέμβρη, μέχρι τουλάχιστον την επόμενη φορά που τέρατα θα ξεπηδήσουν απ’ τις φωτιές, και φωτιές θα ξεπηδήσουν απ’ τα τέρατα.

Π. (αναγνώστης του blog)