Έγινε συνταγματολόγος, ενώ μεταγενέστερα ανακάλυψε ότι ήθελε να γίνει συνταγματάρχης.

Πηγή: Θανάσης Καμπαγιάννης - f/b

Η συνταγματολογία ως αβαρία
[Γενικά με τον όρο αβαρία ή γενική αβαρία (general average) χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε εκούσια θυσία μικρότερου συμφέροντος προς διάσωση σαφώς μεγαλυτέρου. Από τον ιστότοπο wikipedia]

Η πολιτική, νομική και επιστημονική συζήτηση για το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις είναι σε εξέλιξη. Πολλοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες έχουν υποδείξει την προφανή αντισυνταγματικότητα του νομοθετήματος και επεσήμαναν ξεχωριστά ζητήματα (βλ. παρεμβάσεις Παπαδάκη, Ζορμπαλά, Μπελαντή, Πατζανακίδη, Κουρουνδή, Καϊδατζή, Καμτσίδου, για να πω μόνο κάποιες).

Η σημερινή έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής επαναλαμβάνει τις πιο κραυγαλέες πτυχές: Μόνη η παράλειψη της γνωστοποίησης δεν μπορεί να επάγεται την έλλειψη νομιμότητας της συνάθροισης. Διάλυση συνάθροισης εκ μόνου του λόγου ότι δεν έχει γνωστοποιηθεί είναι αντισυνταγματική. Ορισμός οργανωτή με αντικειμενική αστική ευθύνη εισάγει σύστημα οιονεί εγγυητικής ευθύνης, που άγει σε υποκατάσταση των οργανωτών στις συνταγματικές υποχρεώσεις του κράτους. 

Όλοι όσοι τοποθετήθηκαν χρειάστηκε να αναμετρηθούν με τη θεωρία και την εγχώρια και διεθνή νομολογία. Με τον τρόπο αυτό γίναμε σοφότεροι. Όλοι; Όχι ακριβώς.

Υπάρχει και το είδος του εθνικού συνταγματολόγου που έχει κάνει επάγγελμα την “αβαρία” στο πολιτικό στρατόπεδο που εξυπηρετεί. 
Το είδος αυτό δεν δεσμεύεται από θεωρία, νομοθεσία, νομολογία. Διατηρεί το προνόμιο να χαρακτηρίζει και την αυθεντία να κρίνει ως ραβδούχος του καθεστώτος, ακόμα και αν η αντισυνταγματικότητα του νομοθετήματος είναι τόσο κραυγαλέα που δεν μπορείς να λέγεσαι συνταγματολόγος αν έστω δεν την υπονοήσεις. 

Φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα να μετανιώσει για την επαγγελματική του πορεία, έστω και στην ωριμότητα. Έγινε δηλαδή συνταγματολόγος, ενώ μεταγενέστερα ανακάλυψε ότι ήθελε να γίνει συνταγματάρχης. 

Ας τελειώνουμε όμως με τα μισόλογα. Και ας αποκαθηλώσουμε όσους έχουν επιλέξει να κάνουν το Σύνταγμα και το κράτος δικαίου ξεσκονόπανο του εκάστοτε καθεστώτος.

Η έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής εδώ.

Η τοποθέτηση Αλιβιζάτου εδώ.

***

... Οσο δε για την αντικειμενική αστική ευθύνη του οργανωτή για τυχόν ζημιές που θα προκληθούν στη διάρκεια της συνάθροισης, δεν έχουμε παρά να απευθύνουμε το ακόλουθο ρητορικό ερώτημα: θα αποδεχόταν ο κύριος Χρυσοχοΐδης τη νομοθέτηση αντικειμενικής αστικής ευθύνης του εκάστοτε υπουργού Προστασίας του Πολίτη για τυχόν πράξεις βίας και αυθαιρεσίας εκ μέρους αστυνομικών οργάνων; Θα ήταν πρόθυμος να πληρώσει από την προσωπική του περιουσία την αποζημίωση που δικαιούται ο κ. Ινδαρές; 
Αστεία πράγματα.

Παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, η κυβέρνηση αντί να κοιτάζει προς το μέλλον έχει επίμονα στραμμένο το βλέμμα της στο παρελθόν. Είμαστε αντιμέτωποι με μια ανομολόγητη ρεβάνς κατά του νομικού αποτυπώματος του συσχετισμού της Μεταπολίτευσης, που η δεξιά παράταξη ποτέ δεν χώνεψε και διαρκώς επιθυμεί την ανατροπή του.

Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να γυρίσει το ρολόι της Ιστορίας πίσω ακόμα και από τον συμβιβασμό που αναγκάστηκε να αποδεχτεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με το Σύνταγμα του 1975, υποχωρώντας ο ίδιος από το σχέδιο μιας κηδεμονευόμενης δημοκρατίας και ενός καχεκτικού φιλελευθερισμού (την πολιτική αυτή απόπειρα και την ήττα της, όπως αποτυπώθηκε στο Σύνταγμα, έχει αποτυπώσει υποδειγματικά ο Χαράλαμπος Κουρουνδής στο βιβλίο του «Το Σύνταγμα και η Αριστερά: από τη «βαθεία τομή» του 1963 στο Σύνταγμα του 1975», εκδόσεις Νήσος, Αθήνα 2018).

Περισσότερα εδώ