Γράφει ο Νίκος από ΒόλοΜε την αναδημοσίευση ενός άρθρου του Δημήτρη Γρηγορόπουλου θέλησε σήμερα η Σύνταξη του "Β.Κ" να θυμίσει στους φίλους αναγνώστες τη 16η του Μάη 1966 και τα 55 χρόνια από το έναυσμα της προλεταριακής πολιτιστικής επανάστασης στη Λαϊκή Κίνα.
Το αν αυτό ειδικά το άρθρο είναι και το πλέον κατάλληλο να μας διαφωτίσει για το ιστορικό γεγονός, μένει να διερευνηθεί ευθύς αμέσως. Τροτσκιστικής προέλευσής, καταρχήν, πρέπει να κριθεί η "ανάλυση" αυτή από εφημερίδα ΠΡΙΝ, που αναδημοσίευσε το Βαθύ Κόκκινο. Τροτσκιστική, και με μπόλικη δόση ενός καραμπινάτου απροκάλυπτου αντι-μαοϊσμού...
Αντιμαοϊσμός και αντισταλινισμός άλλωστε πηγαίνουν πάντα πακέτο στις αντιλενινιστικές αντιλήψεις των τροτσκιστών, πέρα από τις οποιεσδήποτε διαφορές που υπάρχουν μεταξύ της πείρας και της γραμμής των συντρόφων Στάλιν και Μάο Τσε- τουνγκ, διάφορες που προκύπτουν από το διαφορετικό στάδιο κάθε επαναστατικής διαδικασίας που μπόρεσαν να βιώσουν και να καθοδηγήσουν σε δύο διαφορετικές κοινωνίες, οι δύο κορυφαίοι αυτοί συνεχιστές της θεωρίας των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν...
Το κείμενο αυτό του Δ. Γρηγορόπουλου, που αναδημοσιεύει το Βαθύ Κόκκινο, μάλλον δεν έχει και πολλή σχέση με την ίδια την κινεζική Πολιτιστική Επανάσταση, ως μια μαρξιστική- λενινιστική μέθοδο πάλης που καθοδηγεί το επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας, στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου κι ενώ στο έως τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο κυριαρχεί η αντεπανάσταση με τη μορφή -αρχικά- του σοσιαλιμπεριαλισμού...
Ο Γρηγορόπουλος δεν μπορεί να δει με μαρξιστικό- λενινιστικό κριτήριο την προσπάθεια εμβάθυνσης της Κινεζικής Επανάστασης για τη συντριβή του εγχώριου ρεβιζιονισμού, ο οποίος πήγαινε κι εκεί να γίνει, όπως και στη Σοβιετική Ένωση, η τροχοπέδη και ο ανατροπέας της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, της βαθύτερης κοινωνικοποίησης, της εξάλειψης κάθε μορφής ταξικής εκμετάλλευσης.
Ο Γρηγορόπουλος μάλλον εδώ συνδυάζει μαζί με τις παλιές επινοήσεις των τροτσκιστών (που άλλωστε ποτέ τους δεν χώνεψαν το μεγαλείο και τα διδάγματα όλης της Κινεζικής Επανάστασης) τις ακόμη πιο χυδαίες επινοήσεις και ερμηνείες των αστών και των ρεβιζιονιστών δημοσιολόγων. Δηλ. όλων των φανατικών αντιπάλων του ίδιου του μαρξισμού-λενινισμού και του σοσιαλισμού, που επίσης "βλέπουν" και διαβάζουν στο γεγονός της Πολιτιστικής επανάστασης ό,τι αυτοί θέλουν, ό,τι αυτοί επινοούν. Και που έτσι παρερμηνεύουν -κατά το δοκούν- το μεγάλο αυτό επαναστατικό κίνημα των μαζών που συγκλόνισε την Κίνα κι όλο τον κόσμο πριν 55 χρόνια. Ένα κίνημα εκατομμυρίων προλετάριων, εργαζομένων και νεολαίων μαχητών, που είχε όπλο του το ζωντανό μαρξισμό της εποχής του, τις αναλύσεις ενός κορυφαίου μαρξιστή φιλοσόφου και πολιτικού ηγέτη του 20ου αιώνα, όπως ήταν σε όλη του την πορεία ο Μάο Τσε-τουνγκ, στις συνθήκες μίας Κίνας, που τότε δικαίως αποτελούσε το ηφαίστειο μιας κοσμογονίας, το πραγματικό επαναστατικό κέντρο όλου του κόσμου.
Την πολιτιστική επανάσταση την κατασυκοφάντησαν από κοινού τόσο οι δημοσιολόγοι του δυτικού ιμπεριαλισμού, όσο και και τα φερέφωνα του χρουστσιωφικού- μπεζνιεφικού ρεβιζιονισμού και σοσιαλιμπεριαλισμού. Ο Γρηγορόπουλος έχει ρίζες σε ένα κομμάτι αυτής της δεύτερης πλευράς που, όταν αποσπάστηκε στις συνθήκες μιας πλήρους χρεωκοπίας από το εγχώριο -ρημαδιασμένο- πολιτικό ερείπιο του πρώην "ακμαίου" φιλοσοβιετικού αναθεωρητισμού, αντί να πάει μπροστά στην κατεύθυνση του μαρξισμού-λενινισμού, αυτό το "ρεύμα" έπεσε σούμπιτο στα βούρκο του τροτσκισμού, όπου και αργοπνίγεται κι αργοπεθαίνει καθημερινά, επί τριάντα χρόνια ίσαμε σήμερα, μέσα στη σύγχυση και στην αναποτελεσματικότητα.
Για να βγάλει, επομένως συμπεράσματα ένας σημερινός νέος αναγνώστης για το τι πραγματικά ήταν η προλεταριακή πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα, πρέπει το Βαθύ Κόκκινο, αφού του έδωσε ως πρόλογο-ερέθισμα τους ισχυρισμούς ενός τροτσκιστή, τέως.... μπεζνιεφικού, αναλυτή, να αναδημοσιεύσει στη συνέχεια και άλλα άρθρα. Να αναδημοσιεύσει δηλαδή και μερικές ορίτζιναλ πηγές κειμένων και αναλύσεων για αυτό το ιστορικό γεγονός! Να δώσει και τις άλλες αναλύσεις, τις γραμμένες μέσα στο καμίνι της επανάστασης, πρώτα και κύρια από το ίδιο το επαναστατικό επιτελείο που ηγήθηκε στην προσπάθεια αυτή. Να δώσει κείμενα προερχόμενα από το ΚΚ της Κίνας και τον Μάο Τσε τουνγκ, και μαζί τους εξίσου αυθεντικά λαϊκά επαναστατικά κείμενα, σκέψεις των απλών μαχητών αυτού του κινήματος, εργατών, αγροτών, επαναστατών διανοουμένων της κόκκινης Κίνας.
Νομίζω ότι τότε θα γίνει πολύ πιο κατανοητή η πορεία των τότε εξελίξεων και πραγματικά θα ξεδιψάσουμε μέσα από το ίδιο "...το ποτάμι, που το λένε Γεγονός", όπως γράφει και ο ποιητής του μεγάλου Οχτώβρη...
Προσωπική άποψη του γράφοντος είναι ότι η κινεζική πολιτιστική επανάσταση έδειξε σε όλο τον κόσμο την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει, με διαφορετικές βέβαια μορφές και όπλα, σε κάθε χώρα του κόσμου, το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, στην πάλη του εναντίον του ρεβιζιονισμού και της κάθε επίδοξης νέας αστικής τάξης υπονομευτών της οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Την κατεύθυνση δηλ. της αδιάκοπης κοινωνικοποίησης όλης της παραγωγικής βάσης σε μια χώρα της εργατικής εξουσίας και μαζί ολόκληρου του εποικοδομήματός της, με σκοπό τον κομμουνισμό. Έδωσε ιδιαίτερη ανάπτυξη στη θεωρία και την πράξη της βαθύτατης επαναστατικής αλλαγής στον τομέα του πολιτιστικού εποικοδομήματός, της πολιτικής συνείδησης και της ιδεολογίας, γιατί ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός ξέρει πολύ καλά τον τεράστιο ρόλο που διαδραματίζουν όλα αυτά, αντεπιδρώντας θετικά ή αρνητικά πάνω στην οικονομική βάση που το γεννά.
Η Πολιτιστική Επανάσταση έδωσε γερό πλήγμα στη μηχανιστική-οικονομστική αντίληψη των ρεβιζιονιστών για το σοσιαλισμό, που οδηγούσε στη χυδαία θεωρία "της παντοδυναμίας των παραγωγικών δυνάμεων" που δήθεν είναι ο οικονομικός νόμος του σοσιαλισμού. Σε μια θεωρία δηλ. που την κριτικάρισε αμείλικτα ο ίδιος ο Ιωσήφ Στάλιν, έστω κι αν δεν κατάφερε ή μάλλον δεν πρόλαβε να εμβαθύνει μέχρι τέλους το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ο ρεβιζιονισμός μέσα στο κόμμα, στις συνθήκες που επικράτησαν στην ΕΣΣΔ μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στις συνθήκες όπου είχε μεν βασικά χτιστεί η βάση του σοσιαλισμού, αλλά χρειαζόταν διαρκή εμβάθυνση η διαδικασία της κοινωνικοποίησης, γιατί οι αντιθέσεις παρέμεναν και καραδοκούσαν το πρώτο στραβοπάτημα, για να μετατραπούν σε ανταγωνιστικές...
Όπως συμβαίνει σε κάθε μεταβατικό στάδιο.. Αυτό ακριβώς αποκάλυψε περίτρανα ο Μάο Τσε- τουνγκ και το κινεζικό επαναστατικό επιτελείο, διαβάζοντας βαθιά τις εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση μετά το1956. Και έτσι προσανατολίστηκαν στην πρακτική τους δράση που κορυφώθηκε με την Πολιτιστική Επανάσταση, μέσα στις ιδιόμορφες συνθήκες της μεγάλης Κίνας και των δικών της αντιφάσεων...
Φυσικά και η κινεζική πολιτιστική επανάσταση υπονομεύτηκε εκ των ένδον, στην ίδια τη διάρκειά της, λόγω συσχετισμού των δυνάμεων σε κρίσιμα ηγετικά της πόστα, μέσα από μη μαρξιστικές νοοτροπίες (βολουνταριστικών, τροτσκιστικών και αναρχικών κατευθύνσεων) που ανταγωνίστηκαν εσωτερικά το μαρξισμό-λενινισμό, και που έγιναν -συνειδητά ή ασύνειδα- σύμμαχοι των Κινέζων ρεβιζιονιστών νεο-αστών, στον αδυσώπητο ταξικό αυτό πόλεμο της εργατικής τάξης εναντίον τους.
Τη σημαντικότερη ωστόσο υπονόμευση τη δέχτηκε από συγκεκαλυμμένους ρεβιζιονιστές ηγέτες, που προφανώς μασκαρεύτηκαν επιτυχημένα για ένα μεγάλο διάστημα, παριστάνοντας τους ακραιφνείς μαρξιστές-λενινιστές και τους μαοϊκους επαναστάτες καθοδηγητές, για να προωθήσουν άλλους, ολότελα αλλότριους από της επανάστασης πολιτικούς σκοπούς σε σχέση με το κόμμα και τη λαϊκή εξουσία.
Τι άλλο δείχνει η κατάληξη του Λιν Πιάο, που από εμπνευστής, υποτίθεται, του επαναστατικού κινήματος κατέληξε αποστάτης - οικτρός φυγάς που πήγαινε πλέον να αιτηθεί την προστασία των σοσιαλιμπεριαλιστών; Αυτές οι προδοσίες δυνάμωσαν ξανά τη ρεβιζιονιστική κλίκα μέσα στο ΚΚ της Κίνας. Και αυτών ακριβώς των στοιχείων την καταστροφική υπονόμευση, που έδρασε αποπροσανατολιστικά στην ιστορικά πρωτοφανέρωτη αυτή μαζική κίνηση της πολιτιστικής επανάστασης, ήρθαν αργότερα οι διάφοροι "καλοθελητές Επιμηθείς και ισοοεδωτές", να τη χρεώσουν στον .. Μάο Τσε- τουνγκ!
Και το έπραξαν όχι μόνον οι συνήθεις τροτσκιστές, αλλά δυστυχώς κι ένα μέρος των μαρξιστών-λενινιστών επαναστατών με επικεφαλής την αλβανική ηγεσία, μετά το 1977-78. Μιαν ηγεσία που, πιθανότατα, θα την είχαν κονιορτοποιήσει, λόγω της αδύναμης οικονομίας της χώρας της, οι αδίστακτοι σοσιαλιμπεριαλιστές από το 1961-62, αν δεν ήταν δίπλα της η Κίνα του Μάο Τσε-τουνγκ...
Αχαριστία; Πολιτική μυωπία; Υποχώρηση στον οπορτουνισμό; Ή όλα αυτά μαζί κι άλλα πολλά; Ας αποφανθούν σήμερα οι ίδιοι οι σύντροφοι Αλβανοί κομμουνιστές που βιώνουν φέτος τα 30 χρόνια της δικής τους τραγωδίας... Μέσα από αυτό το πρίσμα ας διαβάσουμε κι ας ξαναδιαβάσουμε την κινεζική Πολιτιστική Επανάσταση στα 55 της χρόνια. Στο μέλλον η λαϊκοδημοκρατική και η σοσιαλιστική επανάσταση θα δυναμώσει ξανά διεθνώς και θα βρει το δρόμο της, διδαγμένη βαθιά από την τεράστια πείρα του παρελθόντος της, θετική ή αρνητική.
Το σίγουρο είναι ότι για να αλλάξει ο κόσμος μας θα χρειαστεί πολλές ακόμη προλεταριακές -και προλεταριακές πολιτιστικές- επαναστάσεις. Κι αυτές θα είναι πια νικηφόρες! Άλλοι πέφτουν ηρωικά, άλλοι προχωρούν και δρέπουν τους καρπούς της νίκης. Δεν είναι "άδικο". Είναι η διαλεκτική πορεία των κοινωνικών αντιφάσεων από την πρώτη στιγμή της ταξικής πάλης! Έτσι προχωράει πάντα η Ιστορία. Νομοτελειακά.
Δημοσίευση σχολίου