Ο ραγιαδισμός κι ο δοσιλογισμός, ως εθνική κι ατομική αρετή! Απ' τον Νενέκο στους Ταγματασφαλίτες

Ηταν σαν σήμερα 19 Ιούνη του 1827 όταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με αφορμή την "περίπτωση Νενέκου", απειλεί όσους Έλληνες προσκυνούν τον Ιμπραήμ με θάνατο.  

Για όσους λοιπόν, νομίζουν, ότι τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν το μοναδικό φαινόμενο ένοπλης συνεργασίας με τους κατακτητές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, -τα οποία σημειωτέον ιδρύθηκαν σαν χτες το 1943 όπως σημειώναμε σε προηγούμενη ανάρτησή μας-, να τους πούμε ότι κάνουν λάθος.

Πάμε, λοιπόν, να κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο θυμίζοντας ποιός ήταν ο περιβόητος Δημήτριος Νενέκος, τέως οπλαρχηγός στην περιοχή της Πάτρας κατά την Επανάσταση του 1821, καταγόμενος από το χωριό Ζούμπατα,.
Χρησιμοποιούμε ένα απόσπασμα από περασμένο κείμενο του askourdoulakou.

Όταν το 1825 η Επανάσταση αρχίζει να πνέει τα λοίσθια, κι ο Ιμπραήμ Πασάς εισβάλει στην Πελοπόννησο. Κάπου εκεί, ο Ιμπραήμ κι ο Δελή Αχμέτ Πασάς επιχειρούν να προσελκύσουν τους χωρικούς των Ζουμπατοχωρίων, οι οποίοι βρίσκονταν σε  άθλια οικονομική κατάσταση, αφού το εμπόριο της περιοχής είχε «παγώσει», λόγω των ένοπλων συγκρούσεων εξ αιτίας της έντονης παρουσίας και μετακίνησης των Οθωμανών από και προς το φρούριο της Πάτρας.

Εκμεταλλευόμενος την εν λόγω οικονομική κατάσταση των συγχωριανών του Νενέκου, ο Ιμπραήμ τους υποσχέθηκε ελεύθερες εμπορικές και φιλικές σχέσεις με τους Τούρκους της Πάτρας, άνευ καμίας ενόχλησης και με την εγγύηση των τοπικών Πασάδων, αλλά με ένα μόνο αντάλλαγμα: Το "προσκύνημα".

Τη διεκπεραίωση αυτής της βρώμικης δουλειάς ανέλαβε ο Νενέκος, ο οποίος επηρέαζε σχεδόν άπαντες τους κατοίκους των Ζουμπατοχωρίων.
Για το λόγο αυτό, ο Νενέκος οργάνωσε 2.000 ενόπλους, υπό τις διαταγές έτερων τουρκοπροσκυνημένων οπλαρχηγών της περιοχής (Κοντογεωργακαίοι, Σταμάτης Μποτιώτης, Χαρμπίλας, Γκολφίνος Λουμπεστιάνος, Τσετσεβίτες, Κώστας Γκερμπεσιώτης, αδελφοί Οικονομόπουλοι κλπ), οι οποίοι κατόπιν την κοπάνησαν από τις τάξεις των ένοπλων προδοτών, όταν αντελήφθησαν πως η Επανάσταση δεν θα ηττηθεί τελικά.

Τα προδοτικά ένοπλα τμήματα του Νενέκου ακολουθούσαν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ σαν οπισθοφυλακή, με αρκετές συμμετοχές σε συγκρούσεις με τους επαναστάτες.

Τους τουρκοπροσκυνημένους κατοίκους των Ζουμπατοχωρίων περιγράφει γλαφυρότατα ο Φωτάκος στα «Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως» (τ.Α', σελ.395): «Οἱ δὲ ἄνθρωποι αὐτοὶ εὔκολα παραδίδονται εἰς τὴν ὕλην, καὶ διὰ νὰ αἰσχροκερδήσουν, προδίδουν τὰ πάντα.Τοιοῦτοι ἦσαν οἱ Ἕλληνες, οἵτινες παρεκινήθησαν ἀπὸ τὸν Δελῆ Ἀχμὲτ πασᾶν εἰς τὸ προσκύνημα. Τὸν Τοῦρκον τοῦτον, τοῦ ὁποῖου ἡ πονηρία, καὶ ἡ μεγάλη του κολακεία ἑνώθησαν μὲ την πλεονεξίαν τοῦ Νενέκου καὶ ἐτεχνάσθησαν μυρίους τρόπους καὶ μέσα, ὅπως διαδώσουν τὸ προσκύνημα». Σημειωτέον, ότι η προδοτική στάση του Νενέκου και των κατοίκων των Ζουμπατοχωρίων ώθησε το Γέρο του Μοριά, αφενός να διατάξει την εκτέλεση του Νενέκου κι αφετέρου να αναφωνήσει το γνωστό «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

Να κλείσουμε με άλλη μια ιστορική αναφορά.

Το 1945, η Ελλάδα γίνεται η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, η οποία, όχι μόνο δεν τιμώρησε τους συνεργάτες των Ναζί, αλλά τους τοποθέτησε στον κρατικό μηχανισμό, στο στρατό και στα σώματα ασφαλείας.
Ορισμένοι, δε, εκ των επικεφαλής των Ταγμάτων Ασφαλείας (Γερακίνης, Κουρκουλάκος κ.α) διορίζονται διοικητές τραπεζών και δημοσίων οργανισμών.
Οι τύποι αυτοί, καθιέρωσαν την κουλτούρα τους στο σκληρό πυρήνα του κράτους και σε τμήματα της κοινωνίας, τα οποία είτε ήταν εντελώς καθυστερημένα (κοινωνικά, οικονομικά, μορφωτικά κλπ), είτε τελούσαν σε άμεση (οικονομική- επαγγελματική) εξάρτηση με το μετεμφυλιακό καθεστώς, με αποτέλεσμα η εξάρτηση αυτή να αποκτήσει μόνιμο χαρακτήρα, έως και σήμερα (παρακράτος, Χ.Α. Τζήμεροι, Μπάμπηδες κλπ).

Το άγριο κυνηγητό των οπλαρχηγών της Επανάστασης στη μετεπαναστατική Ελλάδα και των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης μετά την αποχώρηση των Ναζί, καθώς και το διαχρονικό καθεστώς εξάρτησης της χώρας, καθόρισαν και το ιδεολογικό στίγμα της (ούτως, ή άλλως εξαρτημένης κι ετερόφωτης) ελληνικής άρχουσας τάξης, το οποίο διαπέρασε διαχρονικά κι ορισμένα τμήματα της κοινωνίας: Ο ραγιαδισμός κι ο δοσιλογισμός, ως εθνική κι ατομική αρετή!