Η καθεστηκυία τάξη

«Αυτή η βαβυλωνιακή σύγχυση των λέξεων προέρχεται απ' το ότι είναι η γλώσσα αυτών που παρακμάζουν. Το ότι άλλο πια δεν μπορούμε να την καταλάβουμε προέρχεται απ’ το ότι σε τίποτε πια δεν χρησιμεύει να την καταλάβουμε». 

Ο γνωστός Μπρεχτ: σαρκαστικός, καίριος, αδυσώπητος. Εχθρός των «εχθρών του λαού», αλλά περισσότερο των «φίλων του λαού». 

Και την περασμένη εβδομάδα περίσσεψαν οι «φίλοι του λαού». Αυτοί που μες στη Βουλή εξέφρασαν την αγωνία τους για τους εργαζόμενους, αυτοί που διακήρυξαν ότι ο μόνος γνώμονας της πολιτικής τους είναι η διασφάλιση του εισοδήματος αλλά και της προσωπικής ζωής των ανθρώπων του εργασίας. Ιδού λοιπόν πώς το 8ωρο έγινε 10ωρο και η πληρωμή των υπερωριών ρεπό, ιδού λοιπόν πόσο ευτυχισμένο κάνει τον εργαζόμενο να δουλεύει τις Κυριακές, ιδού λοιπόν πώς, κατά δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, το νομοσχέδιο «θέτει κανόνες στη ζούγκλα [των απεργιών] και ξεπερνά τον μεσαίωνα».

Και επειδή ήταν ημέρα οίστρου συνέχισε ο πρωθυπουργός με τη ζέση και την έμπνευση να λυγίζουν τη φωνή του: «[Το νομοσχέδιο θα φέρει] τομές που βοηθούν επιτέλους την ελληνική οικονομία και κοινωνία να συναντηθούν με τον ταχύ βηματισμό της υπόλοιπης Ευρώπης και την εποχή μας». 

«Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική, ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό» (Καβάφης) και ο πρωθυπουργός δεν μπορούσε να αντισταθεί στην αβάσταχτη γοητεία των τεχνοκρατικών όρων: και να η «ευελιξία της επιχειρηματικότητας», η «προστασία και η κινητροδότηση του εργαζομένου». 

«Η γλώσσα αυτών που παρακμάζουν» δεν ηχεί ευχάριστα στα αυτιά μας, γιατί πλέον γνωρίζουμε πόσο κούφια λόγια είναι όλα αυτά. Κούφια λόγια που εκστομίζονται από στόματα ανθρώπων που, σύμφωνα με τον Θανάση Παφίλη, θα πέθαιναν αν δούλευαν για μια εβδομάδα. 

«Σε ανατροπή της καθεστηκυίας τάξεως να καλούμε φαντάζει φοβερό. Πλην όμως η καθεστηκυία δεν είναι τάξη»: και όσο θα υπάρχει αυτή η τάξη, ο Μπρεχτ θα στάζει την ελπίδα που δεν μπορούν να φέρουν τα κούφια λόγια ενός πρωθυπουργού σε οίστρο.

Πηγή: Παναγιώτης Φρούντζος - Documento