Γαύδος, νησί ζωής ή θανάτου;

Του Δημήτρη Δαμασκηνού 

Δημοσιεύτηκε στον "Δρόμο της Αριστεράς", το Σάββατο 19 Ιουνίου 2021 μία κριτική παρουσίαση του βιβλίου μου: "Εξόριστοι στο νησί του θανάτου. Μαρτυρίες, ντοκουμέντα και δημοσιεύματα για τις εκτοπίσεις αγωνιστών στη Γαύδο" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παρασκήνιο.

Το δισέλιδο αφιέρωμα στις σελίδες 31-32 περιλαμβάνει το εισαγωγικό κείμενο του Στέλιου Ελληνιάδη με το εύγλωττο ερώτημα: "Γαύδος, νησί ζωής ή θανάτου;" και ολοκληρώνεται με το κείμενο του ψυχολόγου- ομαδικού αναλυτικού ψυχοθεραπευτή Νίκου Χουρδάκη "Μαρτυρίες και μαρτύρια εξόριστων (1929-1951). Μια υποδειγματική εργασία σε απαστράπτουσα δημοτική".

***

Οι χιλιάδες νέοι που αγαπούν τη Γαύδο και την επισκέπτονται τα καλοκαίρια δηλώνουν ότι το νησί έχει μια ξεχωριστή ζωογονητική ενέργεια. Όμως, για τους εκατοντάδες εξόριστους αγωνιστές με τα υψηλά ιδανικά, που έστελναν στο Λιβυκό Πέλαγος οι απολυταρχικές κυβερνήσεις επί είκοσι χρόνια (1929-1951), το νησί δεν είχε καμία γοητεία, καμία θετική ενέργεια. Ο συγγραφέας Δημήτρης Δαμασκηνός του συγκλονιστικού βιβλίου «Εξόριστοι στο Νησί του Θανάτου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Παρασκήνιο», εξηγεί και τεκμηριώνει με πολλά ντοκουμέντα γιατί.

 1. Οι συνθήκες στο «ξερόνησο», το «ποντικόνησο», την «καταραμένη» και «χιλιομίσητη» Γαύδο, το «νησί του διαβόλου», είναι αφόρητες. Καυτή άμμος και κατσάβραχα. Ούτε σπίτια, ούτε αντίσκηνα. Σπηλιές. Ούτε ρούχα ούτε σύνεργα για ψάρεμα και όργωμα. Ένα καΐκι με προμήθειες κάθε 4-6 βδομάδες. Νερό ελάχιστο. Στις καλές μέρες φασόλια, ρεβύθια και φακές νερομπλούμ, στις χειρότερες σαλιγκάρια, άγρια ραδίκια, παπαρούνες και κεδρόκουκα! Ένα τσιγάρο στα οκτώ, φουλ φυματίωση, διάρροιες και ελονοσία. Κολεχτίβα από εργάτες, γιατρούς, δήμαρχους, τυπογράφους, συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, ναυτικούς και πρόσφυγες όπως ο Φίλιππος Παπαδόπουλος ή ο Κουσίδης που μιλούσε έξι γλώσσες, παρέα με πέντε χωροφύλακες και πολλά πεινασμένα σκυλιά που έτρωγαν ακόμα και τα απλωμένα ρούχα! ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ