Home » , , » Ενας εργατικός αγώνας, ένα δολοφονικό μαζικό κρατικό έγκλημα, με πολλά διδάγματα. (Σαν σήμερα το 1934 στην Καλαμάτα)

Ενας εργατικός αγώνας, ένα δολοφονικό μαζικό κρατικό έγκλημα, με πολλά διδάγματα. (Σαν σήμερα το 1934 στην Καλαμάτα)

Από giorgis , Δευτέρα 9 Μαΐου 2022 | 8:00 μ.μ.

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Ηταν τέτοιες μέρες του 1934, όταν οι εργάτες στο λιμάνι της Καλαμάτας μας έδωσαν αιματοβαμμένα μαθήματα αλύγιστου ταξικού αγώνα. Ταυτόχρονα ο λαός της πόλης έδειξε σε όλο του το μεγαλείο τι σημαίνει κοινωνική αλληλεγγύη, την στιγμή που για άλλη μια φορά διαπιστώναμε τι σημαίνει κρατική κτηνωδία με την δικτατορία των αστών να δολοφονεί εν ψυχρώ εργάτες, για τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί.

Την εποχή αυτή, το λιμάνι αυτής της πόλης ήταν ένα απ’ το πιο δραστήρια που υπήρχαν στην Ελλάδα. Ο λόγος ήταν ότι εκεί λειτουργούσαν οι μεγάλοι αλευρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» και συνεχώς κατέφθαναν πολλά καράβια που μετέφεραν σιτάρι για την παραγωγή αλευριού. 

Τα αφεντικά, λοιπόν των μύλωνμ (Πάστρας και Τραβασάρας), αποφάσισαν να εκσυγχρονίσουν τον εξοπλισμό των εργοστασίων τους αγοράζοντας  ένα νέο μηχάνημα το οποίο θα είχε την δυνατότητα να ρουφάει κατευθείαν το σιτάρι από τα αμπάρια των πλοίων και να το στέλνει κατευθείαν στον μύλο. Αυτό θα είχε την γνωστή συνέπεια του κραυγαλέου παραλογισμού του καπιταλιστικού συστήματος την οποία έχουν αναλύσει λεπτομερώς οι θεωρητικοί του μ-λ πριν αρκετές δεκαετίες. Δηλαδή η τεχνολογία να αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνατότητες και η κατάσταση της εργαζόμενης κοινωνίας να χειροτερεύει με την αύξηση της ανεργίας και την ένταση της εκμετάλλευσης όσων συνεχίζουν να εργάζονται. (Βλέπε νομοσχέδιο Χατζηδάκη, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας).

Στην προκειμένη περίπτωση, πολλοί απ’ τους φορτοεκφορτωτές που εργαζόταν στο λιμάνι της Καλαμάτας θα έχαναν την δουλειά τους, αφού το τεχνολογικό επίτευγμα, η «ρουφήχτρα», θα τους αντικαθιστούσε στην δουλειά που έκαναν μέχρι τότε. 

Κράτος και αφεντικά είχαν αντιληφθεί ότι δεν θα τους ήταν καθόλου εύκολο να φέρουν απότομα τα πάνω – κάτω στην καθημερινή ζωή της πόλης, οδηγώντας στην πείνα εκατοντάδες εργατικές οικογένειες. 

Τότε και με την βοήθεια κάποιων ξεπουλημένων συνδικαλιστών -οι σημερινοί «Παναγόπουλοι» δεν έλειψαν σε καμιά εποχή- πέταξαν το «τυράκι»
Προσπαθώντας να αποφύγουν την ολοφάνερη κοινωνική έκρηξη που ερχόταν, ανακοίνωσαν ότι θα δίνουν στους εργάτες 6 δραχμές για κάθε τόνο σιταριού που θα εκφορτωνόταν από την «ρουφήχτρα». Όμως οι λιμενεργάτες δεν «τσίμπησαν» και δεν έπεσαν σ’ αυτήν την παγίδα.

Κι από δω και πέρα αρχίζει να βάφεται ένα ηρωικό αιματοβαμμένο εργατικό χρονικό.

Σε πλατιά σύσκεψη που γίνεται στην Νομαρχία Μεσσηνίας, την Κυριακή, 6 Μάη κατά την οποία λαμβάνουν μέρος όλοι οι τοπικοί αξιωματούχοι, καθώς και εκπρόσωποι των ιδιοκτητών των αλευρόμυλων καθορίζεται ένα πολεμικό σκηνικό για να αντιμετωπιστούν οι αναμενόμενες λαϊκές αντιδράσεις. 
Στρατιώτες, χωροφύλακες, μπράβοι των βιομηχάνων, το σύνολο δηλαδή των κατασταλτικών δυνάμεων της περιοχής, φρουρούν τις εγκαταστάσεις της βιομηχανίας σε αναμονή μάλιστα δυο πλοίων στο λιμάνι και την πρώτη λειτουργία της «ρουφήχτρας».

Στις 7 Μάη οι λιμενεργάτες σε γενική τους συνέλευση αποφασίζουν να ξεκινήσουν απεργία την επόμενη μέρα, μια κίνηση που συναντά την απόλυτη αποδοχή από τους μικροκαταστηματάρχες του λιμανιού, οι οποίοι σε ένδειξη αλληλεγγύης αποφασίζουν να κρατήσουν κι αυτοί κλειστά τα μαγαζιά τους.  

Χαράματα Τρίτης 8 Μάη, σε όλο τον χώρο του λιμανιού της Καλαμάτας είχε στηθεί ένα εκρηκτικό σκηνικό. Η απεργία στην οποία συμμετέχουν και οι μυλεργάτες, έχει νεκρώσει την πόλη που είναι στρατοκρατούμενη
Ένα πολυβόλο του στρατού έχει στηθεί στο λιμάνι, ενώ ένοπλες περιπολίες από στρατιώτες και χωροφύλακες υπάρχουν παντού.  

Το απόγευμα το πλοίο «Λίμνη» φτάνει στο λιμάνι της Καλαμάτας γεμάτο σιτάρι. Η όλη ατμόσφαιρα προμήνυε το μακελειό στο οποίο ήταν αποφασισμένες οι κατασταλτικές δυνάμεις να προχωρήσουν ενάντια στον «εχθρό λαό» για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών.  

Το ξημέρωνα τις 9 Μάη βρίσκει όλο τον λαό της Καλαμάτας συγκεντρωμένο στο λιμάνι της πόλης και με μπροστάρηδες τους ναυτεργάτες και της οικογένειες τους να προσπαθούν να αποτρέψουν την εκφόρτωση του πλοίου «Λίμνη». 
Ακολουθούν μάχες σώμα με σώμα. Οι στρατιώτες δεν μπορούν να συγκρατήσουν το οργισμένο και αποφασισμένο πλήθος που είναι έτοιμο να σπάσει τον αστυνομικό κλοιό.
Μπροστά σ' αυτό το σκηνικό οι κατασταλτικές δυνάμεις διατάσσονται να πυροβολήσουν τον κόσμο εν ψυχρώ.
Κάποιες μαρτυρίες αναφέρουν ότι oi sστρατιώτες αρνήθηκαν να πυροβολήσουν τους απεργούς εργάτες και το πυρ το ξεκίνησε το αφεντικό των αλευρόμυλων, ο Πάστρας, που είχε οχυρωθεί μαζί με τα τσιράκια του στην ταράτσα των μύλων για να ακολουθήσουν και οι πυροβολισμοί από αξιωματικούς και χωροφύλακες.. 

Τότε υπήρξαν και οι πρώτοι νεκροί, μαζί με δεκάδες τραυματισμένους. Η επίθεση ενάντια στους εργάτες γενικεύεται το ίδιο και οι συγκρούσεις. Το δολοφονικό μένος των χωροφυλάκων είναι απίστευτο αλλά και η οργή των εξεγερμένων εργατών είναι τεράστια. Καταστρέφουν το σπίτι ενός βιομήχανου των αλευρόμυλών, καίνε το κτίριο μιας τράπεζας, ενώ διαλύουν τη φρουρά του υπολοχαγού Παναγιωτάκου και υποχωρούν μόνο όταν ο στρατός και η έφιππη χωροφυλακή αρχίζουν να πυροβολούν, στα τυφλά με το εργατικό αίμα να βάφει τους δρόμους της πόλης.

Να τι αναφέρει μια ανακοίνωση του υπουργείου εσωτερικών που κυκλοφόρησε αργά το βράδυ της 9 του Μάη: «...η στρατιωτική δύναμις ηνακάσθη να πυροβολήση εναντίον των, (λιμενεργατών) με άσφαιρα κατ' αρχήν και ένσφαιρα κατόπιν. Συνέπεια τούτου εκ των απεργών εφονεύθησαν δύο και ετραυματίσθησαν τέσσαρις, μεταφερθέντες εις νοσοκομεία. Επίσης συγκρούσεις μεταξύ απεργών και αστυνομικών εγένετο προ του νομαρχιακού καταστήματος καθ' ην εφονεύθησαν δύο και ετραυματίσθησαν πέντε. Ο νομάρχης και ο διοικητής Χωροφυλακής ζητούν ενισχύσεις από το 1 Ιον Σύνταγμα Τριπόλεως και εκ των αστυνομιών των πέριξ περιφερειών. Τα γραφεία και τα καταστήματα της πόλεως παρέμειναν κλειστά ο δε λαός των Καλαμών ευρίσκεται εις τας οδούς. Αι αρχαί της πόλεως Καλαμών εζήτησαν από το Υπουργείο Εσωτερικών να κηρυχθεί η πόλις εις κατάστασιν πολιορκίας».

Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο με το οποίο κυκλοφορεί ο Ριζοσπάστης στις 10 Μάη.

Στο ρεπορτάζ της εφημερίδας της Κ.Ε. του ΚΚΕ διαβάζουμε: 

«Τα λιθόστρωτα της Καλαμάτας βάφτηκαν με αίμα εργατικό. Τα πολυβόλα του Τσαλδάρη ρίξανε αμέτρητες σφαίρες στα βασανισμένα κορμιά των λιμενεργατών, των μυλεργατών που κατέβηκαν στην απεργία για να διακηρύξουν: "ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ". Άγνωστος είναι ο πραγματικός αριθμός των δολοφονημένων, αν και πληροφορίες αναφέρουν πως ξεπερνάνε τους δέκα. Πολλές δεκάδες είναι οι τραυματισμένοι… Ετσι ο δολοφόνος Βενιζέλος που σκότωσε πέρυσι τους εργάτες της Σαλονίκης και της Νάουσας δεν μπορεί να καυχιέται πώς είναι ο μονος δήμιος των εργαζομένων. Ο Τσαλδάρης παρουσιάζεται αντάξιος συνεχιστής του. 

Η "τάξις", δηλαδή το καθεστώς της κλεψιάς και της ατιμίας, το καθεστώς της πείνας και της ανεργίας θριάμβευσε για μια στιγμή με τα όπλα των αξιοματικών και χωροφυλάκων κι' οι αλετροβιομήχανοι κύριοι υποκινητές της χθεσινής ΜΑΤΟΒΑΜΕΝΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ μπορπύν να τρίβουν τα χέρια τους ήσυχοι γιατί περιφρουρήθηκαν τα συμφέροντα τους.

Ησυχοι; ... Ενας λόγος: Γελάστηκαν πολύ οι άτιμοι εκμεταλλευτές του εργαζόμενου λαού και οι κυβερνήτες τους αν νομίζουν πώς έτσι "ανώδυνα" θα περάσουν τα γεγονότα της Καλαμάτας. Στην Καλαμάτα χύθηκε το τίμιο αίμα των εργατών που ξεσηκώθηκαν ενάντια στο πέταγμα τους στο δρόμο από τις βδέλλες του ιδρώτα τους, τους εργοστασιάρχες και τα ένοπλα όργανά τους. ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΤΟ ΒΑΡΥΝΕΙ ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ"

(Το έχω ξαναγράψει. Σαν "παλαιοκομμουνιστής' λατρεύω την γλώσσα που χρησιμοποιούσε τότε το επαναστατικό ΚΚΕ). 

Ηταν τέτοιο το δολοφονικό μένος του αστικού κράτους, με στόχο το αγωνιζόμενο προλεταριάτο, που ακόμα κάποια αστικά ΜΜΕ αναγκάζονται να αναφερθούν στα πραγματικά γεγονότα. Περιγράφει η αθηναϊκή εφημερίδα «Ανεξάρτητος» τα γεγονότα της 9 Μάη σε ανταπόκριση από την Καλαμάτα που δημοσιεύεται στο φύλλο της 10ης Μάη: 

«Η χθεσινή ημέρα ανέτειλε υπό το καθεστώς αυτό της απίστευτης στρατοκρατίας και τρομοκρατίας, διά να βαφή με το αίμα αθώων εργατών, βληθέντων δολίως και ατίμως υπό των ατυχών στρατιωτών οι οποίοι διετάχθησαν να ρίψουν στο ψαχνό!

Αυτήν την όψιν παρουσίαζον αι Καλάμαι, όψιν πόλεως τελούσης εις κατάστασιν πραγματικής επαναστάσεως, με τους λιμενεργάτας και μυλεργάτας από το ένα μέρος εις απεργίαν ευνοουμένην από ολόκληρον τον λαόν, και από το άλλο μέρος τον στρατόν και την χωροφυλακήν επιτιθεμένην και τρομοκρατούσαν...". ,,, 

"Ο στρατός, κατόπιν διαταγής των ανωτέρων του, ήρχισε να βάλλη πυρά ομαδόν ... εχρησιμοποιήθη και οπλοπολυβόλον. Η συμπλοκή σκληρά και πεισματώδης, διήρκεσε περί τα 20’ της ώρας με αποτελέσματα απεριγράπτως τραγικά. Εκ των εργατών εφονεύθησαν πέντε και ετραυματίσθησαν δέκα... ο αριθμός των ριφθέντων πυροβολισμών δι’ όπλων και οπλοπολυβόλου είναι αδύνατον να καθορισθή..." 

"...Ευθύς ως κατέπαυσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί, οι εργάται εν εξάλλω καταστάσει παρέλαβον τα πτώματα των φονευθέντων συναδέλφων των και ήρχισαν να τα περιφέρουν ανά τας οδούς της Παραλίας και τας κεντρικάς πλατείας, κραυγάζοντες και καταρώμενοι τους δολοφόνους... αι γυναίκαι των εργατών αγνοούσαι τα ονόματα των θυμάτων έσπευδον εν αλλοφροσύνη πλησίον των νεκρών..." 

"...Οι εργάται έχοντες δύο πτώματα φονευθέντων, ανεχώρησαν εκ της Παραλίας και διά της οδού Αριστομένους ανήρχοντο προς την πόλιν. Καθ’ οδόν ελιθοβόλησαν την Τράπεζαν Αθηνών και κατόπιν ομάς εξ αυτών ανελθούσα εις την οικίαν του κυριωτέρου μετόχου του Κυλινδρόμυλου, κ. Πάστρα, έθραυσε τα εν αυτή έπιπλα και παν ό,τι ευρίσκετο εντός. Εν συνεχεία εσταμάτησαν ένα τραμ, του οποίου έσπασαν με ξύλα τα τζάμια. Επετέθησαν και κατά του ανθυπολοχαγού κ. Παναγιωτάκου και της φρουράς που ήτο επικεφαλής, τραυματίσαντες τινάς εξ αυτών. Κατόπιν τεράστια διαδήλωσις από εργάτας και πολίτας σχηματισθείσα μετά την δεύτερη συμπλοκή επεχείρησε να περιέλθη τας οδούς αλλά ημποδίσθη και διελύθη παρ’ εφίππου χωροφυλακής και στρατού. Μεταξύ των νεκρών της 10.30 π.μ. συγκαταλέγεται και μία γυναίκα φονευθείσα εντός του περιπτέρου του συζύγου της ονομαζομένου Γ. Γκριζέπη. ...Λέγεται ότι εις λοχίας και δύο στρατιώται έρριψαν τα όπλα αρνηθέντες να πυροβολήσουν".


Στην ίδια κατεύθυνση και το σχετικό ρεπορτάζ της Καλαματιανής εφημερίδας «Θάρρος»:
 
«Μετά τον πρώτον συγκλονισμόν εκ των προχθεσινών κανιβαλισμών της Παραλίας η κοινή γνώμη δοκιμάζει ήδη την μεγαλυτέραν κατάπληξιν. Οι δήμιοι του άοπλου λαού, που αιματοκύλισαν την πόλιν και έβαψαν τους δρόμους της με το τιμημένο αίμα του πολυπαθούς εργατικού και προσφυγικού στοιχείου, σε αποστολή του "ηθικού ρυθμού" δεν δεικνύουν ούτε αισθήματα εντροπής ούτε καν συναισθήσεως. Και με κυνισμόν που υπερβαίνει τα τολμηρότερα όρια διακηρύσσουν με εντατικά έργα και με αναίσχυντους λόγους ότι κατόρθωσαν να επιβάλουν την τάξιν. Και είναι ήσυχοι δι’ αυτό. 

Είναι ήσυχοι διότι πιστεύουν πιθανώς ότι η εργατική μάζα κατόπιν του αιματηρού μαθήματος δεν θα τολμήση πλέον να ενοχλήση τας υψηλάς των προσωπικότητας και να παρέχη πράγματα εις τας εξοχότητάς των. Αλλά λοιπόν η τραγωδία ετελείωσεν εκεί; Το ζήτημα συνεκαλύφθη μετά τας αρειμανίους περιπόλους που εξαπέλυσαν εις τους δρόμους και με τα μυδραλιοβόλα που έστησαν εις τα πλουτοκρατικά προπύργιά των; 

Τίνος λοιπόν είναι αι ευθύναι; Ποιος είναι ο υπαίτιος του τερατώδους αιματοκυλίσματος της Παραλίας; Αλλά εις το σημείον αυτό οι κήνσορες της μετριοπαθείας -ζητούν μετριοπάθειαν από τους εργάτας ενώ στρέφουν τα πυρά εις τας σάρκας των- αισθάνονται ότι κάπου πρέπει να δώσουν λόγον. Αν όχι εις την κυβέρνησίν των του "ηθικού ρυθμού", κάπου όμως αλλού εις έναν αιώνιον ηθικόν νόμον τιμωρόν, που ίσταται υπέρ τας εποχάς και τα καθεστώτα. 

Και συζητούν περί ευθυνών. Και παριστάμεθα εις το αηδιαστικόν θέαμα της από χθες την πρωίαν καταβαλλομένης προσπαθείας της αποσπάσεως των συντριπτικών ευθυνών από των ιδίων ώμων. Δεν πταίει ο κύριος Νομάρχης, ο οποίος εν τούτοις δεν εδίσταζε προχθές να διαδηλοί ότι θα στρώση την πόλιν με πτώματα - διότι έλαβεν εντολάς αντιθέτους προς τας συστάσεις του. 

 Δεν πταίει ο κύριος Λιμενάρχης διότι και αυτός έλαβεν εντολάς και διότι δεν προέβλεψεν την έκτασιν των ενδεχομένων συρράξεων. Δεν πταίει ο κύριος Παναγόπουλος ο οποίος διέταξε μεν τα πολυβόλα να βάλουν και έστρεψεν τας κάννας των τυφεκίων κατά του λαού, αλλά πιθανώς δεν υπελόγιζεν τας συνεπείας. 

Πταίει λοιπόν ποίος; Οι εργάται οι οποίοι προσεφέρθησαν βορά εις τας καννιβαλικάς ασχημοσύνας... Η άσκησις των κοινών είναι λειτουργία ιερά και δεν ημπορούν πλέον να ασκούν λειτουργίαν παρομοίαν με τας χείρας αιματοβαμμένας...». 


Στις 11 Μάη ο"Ριζοσπάστης" κυκλοφορεί με το παρακάτω εξώφυλλο:


Τις επόμενες μέρες επακολουθεί ένας ακούσιος ψιλοκαβγάς στο κοινοβούλιο τους με τoυς Αλ. Παπαναστασίου και Γ. Παπανδρέου να κάνουν μια κριτική "εξ απαλών ονύχων" στην κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Μόνο ο βουλευτής του Αγροτικού Κόμματος Αναστάσιος Τσιάρας λέει τα πράγματα με το όνομα τους: «Εκείνο που ευθύνεται περισσότερον διά τα μέχρι σήμερον εγκλήματα, ας το πούμε καθαρά και ειλικρινά, αν θέλουμε να θίξουμε την ουσία, είναι το καπιταλιστικό καθεστώς. Είναι το καθεστώς της αδικίας». 

Εν κατακλείδι κάποια συμπεράσματα. 

Το αστικό κράτος κατάφερε να καναλιζάρει την γενική αγανάκτηση που έφερε σε όλη την Ελλάδα η δολοφονική του συμπεριφορά. Κι αυτό συντέλεσαν αρκετοί παράγοντες

⏩ Η ανυπόληπτη και διασπασμένη τότε ΓΣΕΕ όλες αυτές τις μέρες των συγκρούσεων παρακολουθούσε αδιάφορη τα γεγονότα και όχι δεν έκανε το παραμικρό αλλά έφτασε στο σημείο να προκαλέσει όταν αρκετές μέρες μετά, συγκεκριμένα στις 16 Μάη κήρυξε στάση εργασίας … για μια ώρα! Ελειψε δηλαδή η κλιμάκωση της ταξικής - εργατικής αλληλεγγύης που ήταν απαραίτητη.

⏩  Ο «ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» κόσμος για άλλη μια φορά εξαπατήθηκε. Το κράτος κατορθώνει να εκτονώσει την φορτισμένη κατάσταση που είχε δημιουργήσει η δολοφονική του συμπεριφορά, δίνοντας ανέξοδες υποσχέσεις, που φυσικά δεν τήρησε, στους ναυτεργάτες και ταυτόχρονα καταλαγιάζει την γενική απομακρύνοντας από την θέση τους, τον νομάρχη, τον τοπικό διοικητή του στρατού, τον τοπικό διοικητή της χωροφυλακής και τον λιμενάρχη. 

⏩ Το πιο σημαντικό όμως, κατά την άποψη μου, είναι άλλο. Ότι ο αγώνας που δόθηκε ήταν κατά βάση αυθόρμητος, ασυντόνιστος και απουσίαζε το «επιτελικό σχέδιο και η ενιαία καθοδήγηση», για να χρησιμοποιήσω πάλι παλαιοκομμουνιστική φρασεολογία. 
Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αρκούν οι αποφάσεις κάποιων περιστασιακών γενικών συνελεύσεων για να δοθεί μια εργατική μάχη και να αποδειχθεί νικηφόρα

⏩ Ενας άλλος παράγοντας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μάχη αυτή που δόθηκε στην Καλαμάτα ήταν η ισχνή, παρουσία των οργανωμένων ταξικών δυνάμεων
Στην Μεσσηνία αυτή την εποχή επικρατούσαν συντριπτικά τα αντιδραστικά κόμματα. Στις εκλογές του 1932 το ΚΚΕ είχε πάρει μόνο 588 ψήφους ενώ στις εκλογές του 1935, 768 ψήφους. Τα βενιζελικά και δεξιά κόμματα λάμβαναν πάνω από 40.000 ψήφους

Υ.Γ Για την πληρότητα της ανάρτησης να προσθέσουμε και κάτι άλλο. Κανένας εγκληματίας, δολοφόνος δεν κλήθηκε να απολογηθεί. Το αστικό κράτος οδήγησε κατηγορουμένους έξη εργάτες που τους θεώρησε ότι υποκίνησαν στην εξέγερση της 9ης Μάη. 
Στην δίκη που έγινε τον Γενάρη του 1935 ο 34χρονος λιμενεργάτης Χ. Νιάρχος καταδικάστηκε σε φυλάκιση 18 μηνών και 2 χρόνια εξορία στον Αη Στράτη, ο Στάθης Σταθάκος σε φυλάκιση 10 μηνών και στους Π. Αντώνακα και Γ. Ξενάκη  επιβλήθηκε φυλάκιση 7 μηνών. 
Οι κατηγορίες για μεν τον Χρ. Νιάρχο ήταν ότι «επωφελούμενος της απεργίας των μυλεργατών και λιμενεργατών προκάλεσε ταραχάς και συγκρούσεις» για δε τους υπόλοιπους ότι «προεκάλεσαν και διήγειρον κατά των νόμων και των νόμιμων διαταγών της αρχής» 
Μοιράσου το :

Δημοσίευση σχολίου

 
Copyright © ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
Powered by Blogger