Το Βατερλό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής

Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου μπορεί να εργάζεται στα ΜΜΕ του Αλαφούζου, δεν παύει όμως να  είναι ένας δημοσιογράφος -παράλληλα είναι και συγγραφέας- πολύ καλά ενημερωμένος για το τι συμβαίνει στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα και σίγουρα οι αναλύσεις του για τα διεθνή γεγονότα ξεχωρίζουν. 

Απ' αυτή την άποψη έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η χθεσινή του συνέντευξη στο ρ/σ "105, 5 στο Κόκκινο":

Το Βατερλό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής

«Το προσεχές καλοκαίρι θα είναι ένα καλοκαίρι έντασης με την Τουρκία παρόμοιο με εκείνο του 2020, το οποίο μετά τις επιπτώσεις του πολέμου της Ουκρανίας και με την ακρίβεια που προϋπήρχε του πολέμου, είναι το τελευταίο που επιθυμούμε. Δυστυχώς στο σημείο που είμαστε,  όλα εξαρτώνται από τον Ερντογάν και καθόλου από τον κ Μητσοτάκη, ο οποίος έχει δρομολογήσει την εξωτερική πολιτική στον αυτόματο πιλότο και  περιμένει τη λύση από την Αμερική, ενώ αντίθετα ο Ερντογάν έχει ξεδιπλώσει όλη την ατζέντα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Οι Τούρκοι ήδη βγάζουν ερευνητικά σκάφη ενώ δείχνουν ότι όποτε θέλουν ανοίγουν την κάνουλα του μεταναστευτικού για να προκαλέσουν προβλήματα στην Ελλάδα. Μία τέτοια περίοδος έντασης θα είχε στον τουρισμό αρνητικές επιπτώσεις και θα ήταν το μόνο που μας έλειπε.

Όταν ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, υπήρχε η σκέψη ότι η κατάσταση θα ευνοούσε μία προσέγγιση των δύο χωρών, Ελλάδας και Τουρκίας και θα αποτελούσε μια περίοδο όπου θα έπεφταν οι τόνοι γιατί το μόνο πράγμα που δεν ήθελε το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι είναι τη στιγμή που έχουν το μέτωπο με τη Ρωσία να ανησυχούν και για τη συμμαχία της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ.  

Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται έτσι γιατί η ελληνική κυβέρνηση του κ Μητσοτάκη είχε την αυταπάτη ότι πλειοδοτώντας  στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας και διαδραματίζοντας το ρόλο του καλού παιδιού του ΝΑΤΟ, θα είχε την ανταμοιβή της σε ότι αφορά τις τουρκικές προκλήσεις.

Ο κ Μητσοτάκης υπογράφοντας αυτή την κατάπτυστη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ήλπιζε ότι δίνοντας το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης μέσω του οποίου μεταφέρονται όπλα στην Ουκρανία και σε άλλες χώρες του ΝΑΤΟ στην περιοχή της Μαύρης θάλασσας, θα είχε κάποιο όφελος.

Αυτό που συμβαίνει όμως είναι το αντίθετο και διαπιστώνουμε το πλέον κορυφαίο, ότι στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης που έχει μετατραπεί σε μία δεύτερη Σούδα του ΝΑΤΟ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, εκεί ακριβώς έγιναν τουρκικές παραβιάσεις και ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η Αμερική είπαν το παραμικρό. Επομένως συνάγεται ότι έχουμε να κάνουμε μ’ ένα βατερλό της εξωτερικής πολιτικής».