20 του Νοέμβρη. Ξημέρωσε μια μέρα νότερη, μουντή, τα σύννεφα ταβάνι στο σπίτι και στην ψυχή "σε διπλώνει η λύπη"
"Σε διπλώνει η λύπη" από πού ήρθε αυτή η ποιητική φράση;
Δική σου δεν είναι, αλλά από πού ήρθε; Σου φαγουρίζει τη σκέψη, να βρεις τον ποιητή που στη δάνεισε..
Ένας ποιητής που αγγίζει το μυαλό και την ψυχή... Ένας ποιητής μελαγχολικά αισιόδοξος και λυρικά σκληρός: ο Νικηφόρος Βρεττάκος.
Εχω διαβάσει ποιήματα του δεν έχω μελετήσει ... Έχω συγκινηθεί με τα ποιήματά του δεν σκέφτηκα ποτέ να τα αναλύσω γι αυτό όσα γράφω είναι σε πρώτο πρόσωπο.
Η πρώτη επαφή ξεκίνησε με λόγια απλά:
"της Σπάρτης οι πορτοκαλιές χιόνι, λουλούδια του έρωτα "κάπου εκεί στην εφηβεία, δεν σε κέρδισε... πνίγηκε ανάμεσα στην "Αρνηση" του Σεφέρη το "Μονόγραμμα αμμα" του Ελύτη τη "Σονάτα" του Ρίτσου...
Αργότερα ήρθε η εικόνα:
"γέμισα τον μικρό μου κόρφο πήγα και στη μάνα μου"
Πορτοκάλανθο στα μαλλιά, στα χέρια...
Η πιο απλή, η πιο όμορφη εικόνα...
... την ακολούθησε εκείνη η λεπτομέρεια, "το μονόγραμμα στην άκρη του μαντηλιού: ένας χαμένος κόσμος"
η μάνα, ο στρατιώτης, μαζί με την πιο αντιπολεμική κραυγή:
"Δε θα μου πήγαινε αυτή η Ντροπή υπό μάλης ... αν δεν ήσουν εσύ γλυκό χώμα..."
Ο Βρεττάκος, όπως όλοι οι ποιητές της γενιάς του 30, ζούσε μέσα στον κόσμο με τα προβλήματα του μεσοπολέμου... πήγε στην πρωτεύουσα για σπουδές αλλά οι ανάγκες τον έσπρωξαν στη βιοπάλη.
Ο Βρεττάκος όπως οι περισσότεροι της γενιάς του είπε: "Παρών" σε κάθε κάλεσμα χωρίς να κραυγάζει για τη συμμετοχή του.
Φιλειρηνιστής, βαθιά ανθρωπιστής, πολέμησε για το χώμα του χωρίς φωνές αφού το μόνο που του άρεσε ήταν "να καθρεφτίζεται στα ρυάκια της πατρίδας του".
Κι ύστερα ήρθαν τα δεκατέσσερα παιδιά .
Το παλιό σχολείο, τα μουσκεμένα παιδιά, το ξερό ψωμί, τα κοκκαλιασμένα χεράκια, η ευθύνη γι αυτά κι ο ποιητής που δεν ήθελε "να φτιάξει αστέρια και ροδώνες με την αγάπη", αλλά "μποτίτσες και ρουχαλάκια", φρέσκο ψωμί... Ο ποιητής θέλει να τα ταΐσει, να τα ντύσει, να τα ζεστάνει ..
Να διαβάζεις τα δεκατέσσερα παιδιά: ξυπόλητα, ξεπαγιασμένα, πεινασμένα, ταλαιπωρημένα και να στέκεσαι αμήχανα
Για ποια εποχή γράφτηκε; προπολεμική; μεταπολεμική; χθεσινή; αυριανή; σημερινή;
Ο Βρεττάκος γράφει ποίηση στα μέτρα του ανθρώπου, με καταγγελτική τρυφερότητα...
κι αυτά τα δεκατέσσερα προπολεμικά παιδιά γίνονται σφραγίδα για τις 20 του Νοέμβρη, ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού...
Μια ακόμα παγκόσμια ημέρα ... σήμερα που δοκιμάζεται η πίστη στην ανθρωπιά...
σήμερα που "τα σύννεφα έχουν μπει στην τάξη κι αντίκρυ σου κι ο Χριστός παραδέρνει σ ' αμηχανία"...
Δημοσίευση σχολίου