«Δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρότερου»
Πλάτων
Ενας από τους αγαπημένους μύθους που παπαγαλίζει σαν καραμέλα η αστική προπαγάνδα είναι η περιβόητη πρόταση «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο». Σύμφωνα με τους ιδεολόγους της πλουτοκρατίας οι νόμοι ισχύουν για όλους και εφαρμόζονται προς κάθε κατεύθυνση.
Δεν υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να πιστέψει στην ίση εφαρμογή των νόμων σε μια κοινωνία ταξική. Κανείς δεν ευελπιστεί πως θα τύχουν ίσης αντιμετώπισης ο πλούσιος με τον φτωχό, ο επώνυμος με τον ανώνυμο.
Οι ανήκοντες στην μπουρζουαζία προσλαμβάνουν τους καλύτερους νομικούς, ασκούν επιρροή σε δικαστές και ενόρκους, διαθέτουν χρήματα, διασυνδέσεις και έχουν πολιτικούς εγκάθετους για τις δουλειές τους.
Στον καπιταλισμό η δίκη δεν αποσκοπεί στην απονομή δικαιοσύνης, αλλά στην προστασία των δομών της εκμεταλλεύτριας τάξης. Γι’ αυτό δεν εξετάζεται αν κάποιος είναι αθώος η όχι. Αυτό που λαμβάνεται υπ’ όψιν είναι αν η πλειοψηφία είναι υπέρ η εναντίον του.
Εν κατακλείδι η λειτουργία της δικαιοσύνης στηρίζεται στο αξίωμα-δίκαιο είναι το συμφέρον της άρχουσας τάξης.
Αποκαλυπτική για τις αντιλήψεις της πλουτοκρατίας είναι η διαδικασία που μεθοδεύτηκε πριν, κατά και μετά την εκδίκαση της υπόθεσης των αγωνιστών εργατών του Σικάγου.
«....να μην καταδικάσετε τον αθώο αφήνοντας ελεύθερο τον ένοχο. Εάν εγώ εκτελεστώ,κανένας δεν θα αναζητήσει πια τον ένοχο. Σεβαστείτε αυτά τα πράγματα και αθωώστε με , όπως ορίζει το δίκιο....»
Αντίφων
Στην δίκη του Σικάγο, οι κεφαλαιοκράτες περιέλαβαν την ηγεσία του εργατικού κινήματος για δυο λόγους: α) άφηναν ακέφαλα τα εργατικά συνδικάτα κ. β) ασκούσαν ψυχολογική τρομοκρατία στα μέλη των σωματείων.
Στην πραγματικότητα ήθελαν δικάσουν και να καταδικάσουν την εργατική τάξη στο σύνολο της. Η κεφαλαιοκρατία με την κίνηση της αυτή ήθελε να δείξει ότι οι εργαζόμενοι ήταν ένοχοι, η εργατική τάξη αποτελούνταν από ανθρώπους επικίνδυνους για τα «χρηστά ήθη». Γι' αυτό ο σκοπός της δίκης ήταν η συλλογική τιμωρία των εργατών. Δεν θα γίνονταν διάκριση σε μέλη σωματείων και μη. Τα συνδικάτα θα διαλύονταν, ο συνδικαλισμός θα απαγορευόταν, οι επικεφαλείς θα τιμωρούνταν.
Οι μπουρζουάζοι έγιναν ανακριτές, κατήγοροι, δικαστές, ένορκοι, δήμιοι.
Η κατηγορία που αντιμετώπισαν οι μάρτυρες-αγωνιστές του Σικάγο ήταν αυτή της συνωμοσίας!!
"Εγώ λοιπόν, άνδρες δικαστές, σας ζητώ να αποφασίστε με δίκαιο τρόπο"
Λυσίας
Η δίκη άρχισε στις 21.ΙΟΥΝ. με παρόντες τους επτά από τους οκτώ κατηγορούμενους. Ο Α.Παρσονς που είχε διαφύγει την σύλληψη, εμφανίστηκε στην αρχή της διαδικασίας λέγοντας «είμαι παρόν για την δίκη μαζί με τους συντρόφους μου».
Ας δούμε ποιοι ήταν οι οκτώ κατηγορούμενοι Αλμπερτ Παρσονς-αναρχικός, Ογκαστ Σπαις-αναρχικός, Σαμουελ Φιλντεν-αναρχικός, Μαικλ Σουαμπ-αναρχικός, Αντολφ Φισερ-αναρχικός, Τζορτζ Ενγκελ-αναρχικός, Λουις Λινγκ-αναρχικός, Οσκαρ Νιμπι-αναρχικός.
Ο δικαστής Τζοζεφ Γκαρι, αντί να επιλέξει ενόρκους με κλήρο, έκανε διορισμό του Χενρι Ραις ως δικαστικού κλητήρα με δικαίωμα προσωπικής επιλογής στους ενόρκους. Φυσικά επιλέγηκαν όλοι οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης.
Η κατηγορία της συνομωσίας ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των διωκτών της εργατικής τάξης. Ο δικαστής Γκαρ, αντιμετώπισε εχθρικά την υπεράσπιση (ηγούνταν ο φιλελεύθερος δικηγόρος Ουιλιαμ Μπλανκ) δεν της επέτρεψε να εξετάζει ελεύθερα τους μάρτυρες. Πράγμα που δεν το στέρησε στον εισαγγελέα Γκρινελ.
Ο Γκρινελ στην τελική αγόρευση του παραδέχθηκε ωμά ότι η δίκη ήταν πολιτική λέγοντας: «Δικάζεται ο νόμος. Δικάζεται η αναρχία. Οι άνθρωποι αυτοί επιλέχθηκαν, ξεχωρίστηκαν από το σώμα των ενόρκων και μηνύθηκαν γιατί είναι οι αρχηγοί. Δεν είναι περισσότερο ένοχοι από εκείνους τους χιλιάδες που τους ακολουθούν......καταδικάστε αυτούς τους ανθρώπους, τιμωρήστε τους για παραδειγματισμό. Κρεμάστε τους κι έτσι σώζεται τους θεσμούς και την κοινωνία μας»!!!!!!!!!!
Θαυμάστε τον κυνισμό των εκπροσώπων του καπιταλισμού.
Η απόφαση εκδόθηκε στις 20.αυγ.μετα από μια σύσκεψη εξπρές. Εκτός του Νιμπι όλοι οι άλλοι αγωνιστές καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό. Ο Νιμπι καταδικάστηκε σε 15 χρόνια καταναγκαστικά έργα.
Στις 2.νοεμ.η υπεράσπιση κατέθεσε έφεση στο ανώτατο δικαστήριο του Ιλλινοις, η οποία φυσικά απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων στις 14.σεπτ.1887 και η εκτέλεση ορίστηκε για τις 11.νοεμ. Η υπεράσπιση κατέθεσε νέα έφεση στις 27.οκτ.στο ανώτατο δικαστήριο των ΕΠΑ. Φυσικά κι αυτή ειχε την ίδια τύχη, με την προηγούμενη.
Έκκληση για μετατροπή της ποινής έκαναν οι Φηλντεν, Σουωμπ, Σπαις προς τον κυβερνήτη Ριτσαρντ Ογκλεσμυ ο οποίος μετέτρεψε τις ποινές σε ισόβια των δυο πρώτων την μέρα που αυτοκτόνησε (;) ο Λινγκ. Η υποχώρηση του κυβερνήτη έγινε κάτω από την αυξανόμενη πίεση που ασκούσαν ανθρωπιστικές οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο.
Στις 11.νοεμ.1887 οι Παρσονς, Ενγκελ, Σπαις, Φισερ οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Με τις κουκούλες στα κεφάλια και τις θηλιές στο λαιμό είπαν τα τελευταία τους λόγια.
Παρσονς: «δώστε μου την άδεια να μιλήσω, αφήστε με να μιλήσω».
Ενγκελ: «ζήτω η αναρχία».
Σπαις: «θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή θα’ναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζεται σημερα».
Φισερ: «αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου».
Παραθέτω το συμπέρασμα που κατέληξε ο Χενρι Ντειβιντ στην μελέτη του το 1936 «η ιστορία της υπόθεσης Χειμαρκετ»: «...Ενα μεροληπτικό σώμα ενόρκων, ένας προκατειλημμένος δικαστής, ψευδομαρτυρίες, μια απίθανη και αστήρικτη θεωρία για συνωμοσία και η γενική διάθεση του Σικάγου οδήγησαν στην καταδίκη. Τα στοιχεία δεν απόδειξαν ποτέ την ενοχή τους... Η ετυμηγορία δεν μπορεί έγκυρα να υποστηριχθεί».
Σύντροφοι μην ξεχνάτε. Η δική μας ανάσταση είναι την 1η ΜΑΗ.
Οι αγωνιστές-μάρτυρες του σικάγου ας είναι το φως που μας δείχνει το δρόμο του αγώνα της ταξικής πάλης μέχρι την τελική νίκη των εργατών όλου του κόσμου.
«Ομως ο κόσμος μας αυτός περικλείεται ολόκληρος σε μια περίμετρο κι έτσι μια πατρίδα έχουμε όλοι, τη γη ολόκληρη, κι ο κόσμος είναι το κοινό μας σπίτι».
Διογένης Οινοανδέας.
Βιβλιογραφία
Εργατική Πρωτομαγιά , Φιλιπ Τονερ. Σύγχρονη Εποχή.
Ιστορία της εργατικής πρωτομαγιάς. Ομάδα για την αλληλεγγύη και την αυτονομία. Αρδην.
Η κατασκευή υπηκόων. Ε.Α.Ραουτερ. Αιγόκερως
Διεφθαρμένη χώρα. Φρεντ-Τζων Κουκ.
Ενωμένες Πολιτείες. Μπορις Μαρουσκιν. Σύγχρονη εποχή.
Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΕΠΑ. Κ.Κ.ΕΠΑ. Νέα βιβλία.
Αυτός είναι ο «ελεύθερος κόσμος». Β. Σραγκιν. Σύγχρονη εποχή.
Πλανητική κυριαρχία και ναρκωτικά. Κλεάνθης Γρίβας. Εκδόσεις Λιβάνη.
Οι λαβύρινθοι της εξουσίας. Α.Γ. Κουλικοφ. Σύγχρονη Εποχή.
Ο Τσελεμεντές του αναρχικού. Ουιλιαμ Παουελ. Αγιος θεράπων.
Ιστορία της αναρχίας. Μαξ Νετλαου. Διεθνής βιβλιοθήκη.
Οι αναρχικοί. Ροντερικ Κεντγουρντ. Ελεύθερος τύπος
Ψυχή στον πάγο. Ελντριτζ Κληβερ. Βιπερ
Δημοσίευση σχολίου