Επάγγελμα: Οικολόγος

Για το πολιτικό μόρφωμα των Οικολόγων-Πρασίνων τα έχουμε πει εδώ και καιρό. Οι «βαρόνοι των μίντια», που δίνουν τις παραγγελίες στις εταιρίες δημοσκοπήσεων και τις ελέγχουν απόλυτα (ο πελάτης έχει πάντα δίκιο), άρχισαν να «σπρώχνουν» στην πιάτσα τους Οικολόγους, οι οποίοι κατόρθωσαν να μαζέψουν σιγά-σιγά ένα τμήμα των «ψήφων» διαμαρτυρίας και να εκλέξουν ένα ευρωβουλευτή.

Απ’ ότι διαβάζουμε σε συνέντευξη που έδωσε στο «Πρώτο Θέμα» ο Νάνος Βαλαωρίτης – είναι ποιητής και συγγραφέας ενώ υπήρξε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας αυτού του πολιτικού μορφώματος στις εκλογές του 2007-, ο ευρωβουλευτής αυτός είναι μπουμπούκι απ’ τα λίγα.

«Πολιτικάντη» και «υποχείριο των Αμερικανών», «κρατικοδίαιτο επαγγελματία πολιτικό» είναι μερικούς απ’ τους χαρακτηρισμούς που «στολίζει» ο Βαλαωρίτης τον Τρεμόπουλο.

Συμπληρώνει μάλιστα ότι: «Η οικολογία πουλάει και ο Μ. Τρεμόπουλος έχει ήδη ζήσει από αυτή. Είχε την ‘Αντιγόνη’, μια ΜΚΟ, που πληρωνόταν από τα υπουργεία. Το ίδιο και η ΜΚΟ του Χρυσόγελου, (σ.σ αλλό στέλεχος των Οικολόγων-Πράσινων) που ήταν στα μέσα και στα έξω με τα υπουργεία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι κρατικοδίαιτοι και συνηθισμένοι σε αυτές τις σχέσεις με την εξουσία. Την ξέρουν πολύ καλά».
Απ' την ίδια συνέντευξη πληροφορούμαστε ότι «Ο κ. Τρεμόπουλος, είναι υποχείριο της πολιτικής των ΗΠΑ. Έχει σταλεί από τον κ. Τζορτζ Σόρος στην Αμερική για να του κάνουν υποτίθεται αυτοπληροφόρηση, αλλά φαντάζομαι και κάποια μικρή πλύση εγκεφάλου, αλλά δεν τη χρειαζόταν καν. Ήταν έτοιμος».

Εμείς δεν γνωρίζουμε τον Ν. Βαλαωρίτη ούτε αν τυχόν εξυπηρετεί σκοπιμότητες ή τα λεγόμενα του πηγάζουν από προσωπική πικρία γιατί τον παραγκώνισαν απ’ την ηγετική ομάδα των Οικολόγων – Πράσινων.

Ξέρουμε όμως κάτι άλλο. Ότι οι τύποι που ηγούνται αυτού του σχηματισμού έχουν μάθει εδώ και χρόνια να συνεργάζονται με την εξουσία. Να παζαρεύουν παρασκηνιακά και χωρίς πολύ θόρυβο με τις κυβερνήσεις για τα κονδύλια που θα πάρουν οι ΜΚΟ τις οποίες έχουν ιδρύσει και να συνεργάζονται ακόμα και με τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, προσφέροντάς τους (με το αζημίωτο, φυσικά) το κοινωνικό άλλοθι που γυρεύουν.

Με μια τεχνοκρατική-διαχειριστική αντίληψη για την πολιτική, συνιστούν την πιο χυδαία έκφραση αστικού ρεφορμισμού.
Εκτός από συμπληρωματική δύναμη του δικομματισμού και δεκανίκι του συστήματος, είναι και ένα επικίνδυνο ρεύμα, καθώς λειτουργούν ως απολυμαντικό του καπιταλισμού για τα συνεχή εγκλήματά του κατά του περιβάλλοντος.