Η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποκαλύπτεται ως παρωδία

Από την προηγούμενη βδομάδα μνήμες βαυαρικής αντιβασιλείας ξύπνησαν. Ο Ιωσήφ Λουδοβίκος φον Αρμάνομπεργκ θα ζήλευε τον σημερινό Ολι ρεν και όλο τον μηχανισμό των άξιων προγόνων του στις Βρυξέλλες μα και την ελληνική «υπαλληλία» που με τόση μαστοριά έφτιαξαν και υπέγραψαν τις συνθήκες που οδηγούν τους εργαζόμενους της Ελλάδας και άλλων που έπονται, στη φτώχεια, καταστρέφουν τις κοινωνικές υποδομές και τις προοπτικές βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης.

Η επιβολή των όρων περί «υπερβολικού ελλείμματος», των ευρωπαϊκών συνθηκών και της Συνθήκης της Λισαβόνας, τους οποίους με μεγάλη προθυμία υπέγραψαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού και προσυπέγραψε όλο το κοινωνικό και οικονομικό κατεστημένο ως τη νέα «Μεγάλη Ιδέα», σημαίνουν ότι από τώρα και στο μη ορατό μέλλον ούτε ευρώ δεν μπορεί να διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση.

Με την ενεργοποίηση του Άρθρου 126 (9) της Συνθήκης της Λισσαβόνας, η εκτέλεση του προϋπολογισμού θα παρακολουθείται κάθε μήνα από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι οποίοι θα αποφασίζουν πώς θα γίνεται η διαχείριση των χρημάτων που μαζεύονται από τους επαχθείς έμμεσους και άμεσους φόρους και από τη μείωση των εισοδημάτων των Ελλήνων μισθωτών. Και με την ενεργοποίηση του Άρθρου 121(4) τίθεται υπό τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, το οποίο θα αποφασίζει χωρίς καν την ψήφο του Έλληνα υπουργού, όλη η οικονομική και διαμέσου αυτής όλη η κοινωνική πολιτική της χώρας.

Δεν θα δαπανιέται ούτε ένα ευρώ χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου. Ούτε για νοσοκομεία ούτε για σχολεία ούτε για αύξηση εισοδημάτων και καταστροφές της αγροτικής παραγωγής, ούτε για δρόμους ή άλλες υποδομές. Για να διασφαλιστούν οι τόκοι προς τους κατόχους των ελληνικών ομολόγων: των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών και των κερδοσκοπικών κε-φαλαίων.

Η χώρα γίνεται μια φυλακή με δεσμοφύλακα την «κυβέρνηση», μαφίες της φυλακής τις τράπεζες και τα καρτέλ και ψυχικό βασανιστή τα ΜΜΕ που προσπαθούν να τρελάνουν με σοκ φόβου το κοινό τους.

Ουσιαστικά καταλύεται η έννοια της κυρίαρχης εκλεγμένης από το λαό κυβέρνησης. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποκαλύπτεται ως παρωδία. Ο υπουργός Οικονομικών, όταν το Συμβούλιο του Μαρτίου θα εξετάζει αν έχει περικόψει όσο πρέπει τους μισθούς και έχει αυξήσει τους φόρους, θα είναι στο διάδρομο, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Και αν κριθεί ότι τα μέτρα δεν είναι επαρκή, ο κ. Παπακωνσταντίνου θα παραλάβει άλλα, πιο δρακόντεια, τά οποία θα μεταφέρει πειθήνια και πειθήνια θα εφαρμόσει.

Η Ελλάδα κυβερνιέται από το Ecofin. Για πρώτη φορά ενεργοποιούνται τα δύο αυτά άρθρα της Συνθήκης της Λισσα¬βόνας σε συνδυασμό θέτοντας υπό την κυριαρχία των Βρυξελλών τους εργαζόμενους και τον παραγόμενο απ' αυτούς πλούτο της χώρας μας.
Οι τιμωρίες που θα υποστεί ο ελληνικός λαός, βάσει του Άρθρου 126, αν δεν καταφέρει η κυβέρνηση να του σφίξει το ζωνάρι μέχρι ασφυξίας, κατακρεουργούν τους πόρους της χώρας. Η πρώτη ποινή είναι ότι δεν έχει ελευθερία να δανειστεί.
Πρέπει να δίνει εξηγήσεις τι θα κάνει το δάνειο και αν δεν φανούν πειστικές στο Συμβούλιο κανείς δεν θα τη δανείζει. Η δεύτερη ποινή είναι ότι το Συμβούλιο μπορεί να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να περικόψει τη χρηματοδότηση εγκεκριμένων προγραμμάτων δανεισμού. Η τρίτη ότι μπορεί να επιβάλει στην Ελλάδα να καταθέσει άτοκα ένα ποσό στην Ε Ε έως ότου διορθωθεί το έλλειμμα. Και τέλος μπορεί να περικόψει πόρους από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Και η «κυβέρνηση» θα περιφέρεται λέγοντας ότι όλα αυτά θα τα «καταφέρει μόνη της».

Όσοι «τον πλούτον έχουν διά μόνον τους θεόν», που έλεγε και ο Α. Σούτσος, τράπεζες και χρηματιστές και αρχηγοί ομίλων ανυπομονούν να εφαρμοστούν οι διαρθρωτικές «μεταρρυθμίσεις» που επιβάλλει η Κομισιόν. Ελαστικές σχέσεις εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ανεμπόδιστη είσπραξη τόκων από τα ομόλογα του δημοσίου, φορολογική ασυλία: μια ακόμη πιο ριζική ανακατανομή δύναμης και εισοδήματος υπέρ των οικονομικά ισχυρών, ο εγκόσμιος παράδεισος.

Η αντίσταση και η ανυπακοή σ' αυτή την πολιτική της EE και της κυβέρνησης, η υπεράσπιση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού να ελέγχει την οικονομική πολιτική της χώρας του και να νέμεται τον πλούτο που παράγει είναι ο μόνος «μονόδρομος».
Η ελληνική Αριστερά που παλεύει ενάντια σ' αυτή την πολιτική παλεύει για τους εργαζόμενους κάθε χώρας που θα βρεθούν αύριο στην ίδια θέση. Αυτή είναι η ουσία της αλληλεγγύης και του διεθνισμού.

"Δρόμος"