Δ. Καζάκης: «Αυτό που επίσης κάνει εντύπωση είναι ο "ορισμός του αγγλικού δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου για τη σύμβαση". Πολλοί αναρωτιούνται γιατί έγινε αυτό. Ο βασικός λόγος δεν έχει να κάνει με το ΔΝΤ, αλλά με το γεγονός ότι η νομολογία του αγγλικού δικαίου, λόγω του αποικιοκρατικού παρελθόντος της Βρετανίας, δίνει την ευκαιρία για εξαιρετικά ευνοϊκές αποφάσεις υπέρ των δανειστών.
Για παράδειγμα το 90% των καταχρηστικών αποφάσεων εις βάρος χωρών από επενδυτικά κεφάλαια "προβληματικών χρεών", κοινώς γύπες, παίρνονται από βρετανικά δικαστήρια.
Σύμφωνα με τα ειωθότα στη διεθνή αγορά δανεισμού με ομόλογα, ό,τι ισχύει για έναν δανειστή ισχύει για όλους τους δανειστές (pari passu). Αυτό σημαίνει ότι η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση, οι καταχρηστικοί της όροι, η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, ο ορισμός του αγγλικού δικαίου κ.ο.κ. ισχύουν όχι μόνο για τον δανεισμό από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ αλλά για όλους τους κατόχους ομολόγων του ελληνικού δημόσιου χρέους.
Με αυτόν τον τρόπο όλοι οι κερδοσκόποι της αγοράς έχουν το απαραίτητο νομότυπο εργαλείο για να απαιτήσουν τη λεηλασία, τη δήμευση και τη διάλυση της χώρας».
Κ. Χρυσόγονος: «Το σημείο 12 των "γνωμοδοτήσεων" διαβεβαιώνει τους δανειστές (δηλ. τα άλλα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης) ότι "ούτε ο δανειζόμενος ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας ή για άλλο λόγο από τη δικαιοδοσία και την εκτέλεση σχετικά με κάθε ενέργεια ή διαδικασία σχετική με τη σύμβαση".
Σημειωτέον ότι εφαρμοστέο δίκαιο για την παραπάνω σύμβαση είναι το αγγλικό και αποκλειστικά αρμόδιο δικαστήριο για όλες τις διαφορές που προκύπτουν από αυτή το δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο Λουξεμβούργο).
Με άλλες λέξεις, εάν το ελληνικό δημόσιο δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει το δάνειο κατά την ημερομηνία λήξης κάθε δόσης (δηλ. σε τρία έως πέντε χρόνια), το κράτος - δανειστής (π.χ. η Ολλανδία) μπορεί να βγάλει σε πλειστηριασμό το Μέγαρο της Βουλής των Ελλήνων και / ή τα πολεμικά αεροσκάφη της Ελληνικής Αεροπορίας.
Στον πλειστηριασμό αυτόν μπορεί να εμφανιστεί ως υπερθεματιστής π.χ. το τουρκικό δημόσιο και κατόπιν τούτου να μετατρέψει τη Βουλή σε τουρκική πρεσβεία και να παραλάβει τα αεροσκάφη μας προκειμένου να τα χρησιμοποιεί η δική του πολεμική αεροπορία για να παραβιάζει ανενόχλητη πλέον τον ελληνικό εναέριο χώρο».
Από την Κύπρο στην Αθήνα
Στη διάρκεια της προσπάθειας να επιβληθεί στην Κύπρο το Σχέδιο Ανάν (με τον σημερινό υπουργό αναπληρωτή Εξωτερικών Δ. Δρούτσα να πρωτοστατεί και μάλιστα να αναλαμβάνει τις συνεννοήσεις με τους Άγγλους, όπως έχει γραφτεί στον κυπριακό Τύπο, ένα από τα στοιχεία που οδήγησαν στην κατάρρευση του σχεδίου και στην τεράστια πλειοψηφία που τάχθηκε στο δημοψήφισμα εναντίον του σχεδίου αυτού, ήταν ότι οδηγούσε όχι μόνο σε τουρκική επικυριαρχία, αλλά και στην αναγόρευση του Λονδίνου στον καθοριστικό παράγοντα λειτουργίας του κράτους.
Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο του Πέρι Άντερσον (επί χρόνια διευθυντή της αγγλικής αριστερής πολιτικής επιθεώρησης New Left Review) «Οι Διαιρέσεις της Κύπρου»:
«Περιφρονώντας τις αρχές οποιασδήποτε δημοκρατίας, το Σχέδιο χορηγούσε σε μια μειονότητα της τάξης του 18% με 25% του πληθυσμού το 50% της εξουσίας στη λήψη αποφάσεων για το κράτος... Αλλά οι επίσημες αναλογίες εθνοτικής κατανομής της εξουσίας δεν ήταν το μόνο θέμα. Φυτεμένη μέσα στην τούνδρα των πολλών αδικιών του σχεδίου, η παρουσία των ξένων επιβαλλόταν στα στρατηγικά πόστα – Ανώτατο Δικαστήριο, Κεντρική Τράπεζα, Επιτροπή Περιουσιών – αυτού που υποτίθεται ότι θα ήταν ένα ανεξάρτητο κράτος.
Το αποκορύφωμα: δικαίωμα ένοπλης παρουσίας θα είχαν μόνο οι εξωτερικές δυνάμεις. Ο τουρκικός στρατός θα παρέμενε επί τόπου, το ίδιο και οι βρετανικές βάσεις, ως βατήρες για το Ιράκ. Κανένα άλλο μέλος της Ε.Ε. δεν παρουσιάζει οποιαδήποτε ομοιότητα με ό,τι θα ήταν αυτό το ραγισμένο, συρρικνωμένο κέλυφος ανεξάρτητου κράτους».
Ποιο ήταν το απαύγασμα αυτού του άθλιου σχεδίου; Ότι δημιουργούσε ένα κράτος που κατ' ουσίαν δεν θα μπορούσε να αποφασίσει σχεδόν τίποτε χωρίς τη συναίνεση των Άγγλων.
Τότε, το 2004, η Κύπρος σώθηκε χάρη στο περήφανο «Όχι» του λαού της, χωρίς κανείς να ξέρει για πόσο. Σήμερα ο αγγλικός νόμος έρχεται να διευκολύνει την κατάσχεση της χρεοκοπημένης Ελλάδας, η οποία, εξ αιτίας των πρωτοφανών όρων της δανειακής σύμβασης και της πλήρους πολιτικής της και κοινωνικής παρακμής και διάλυσης, αδυνατεί πλέον να διαπραγματευτεί το χρέος της, να κηρύξει στάση πληρωμών ή να «εκβιάσει» καλύτερους όρους αποπληρωμής των δανείων της.
Η χώρα μας είναι πλέον χάρη στην κυβέρνηση Παπανδρέου – αλλά και μια πλήρως παρηκμασμένη αντιπολίτευση και μια παραδομένη κοινωνία – έρμαιο στα χέρια των ορνέων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του ΔΝΤ και της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης. Με νομικό εγγυητή το αγγλικό δίκαιο και χωροφύλακα την Τουρκία.
Κάπως έτσι λύνεται μια παλαιότερη απορία: Τι να εννοούσε η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung στις 25.4.2010, όταν υποδείκνυε ότι «η κυβέρνηση διαθέτει ακόμη και τη θεωρητική δυνατότητα να απαλλοτριώσει τους 10 εκατομμύρια Έλληνες». Αναρωτιόταν τότε η FAZ:
«Από τη στιγμή που η Ελλάδα δεν έχει χρήματα κάλεσε την Ε.Ε. σε βοήθεια. Αν αυτό δεν είναι αρκετό, θα καταφύγει στην εκποίηση περιουσίας. Ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα είναι: Υπάρχει αγορά για άσπρα αρχαία μνημεία;».
Ιδού και η «απάντηση» που έδινε:
«Ένας δικτάτορας θα ανακαλύψει στην Ελλάδα ότι εξακολουθεί να διαθέτει τεράστιες ευκαιρίες για να παραγάγει έσοδα και να εξυπηρετήσει τους τόκους. Η Αθήνα θα μπορούσε να πουλήσει κρατικές επιχειρήσεις, οι δημόσιοι υπάλληλοι να βγαίνουν στη σύνταξη όλο και πιο αργά ώστε να περικοπούν δραστικά οι δαπάνες για συντάξεις και να επαγγελματικοποιήσει την είσπραξη των φόρων. Όλα αυτά θα έφερναν έσοδα. Ως τελευταίο καταφύγιο, η κυβέρνηση διαθέτει ακόμη και τη θεωρητική δυνατότητα να απαλλοτριώσει τους 10 εκατομμύρια Έλληνες».
Μια νέα εποχή βαρβαρότητας και υποτέλειας ανατέλλει, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ούτε αν ούτε πότε θα κάνει ξαστεριά...
Δημοσίευση σχολίου