Η επιστροφή στο μεσαίωνα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη

Τα στοιχεία «μιλούν από μόνα τους»:

Όπως μας λέει το BusinessInsider, το 21% των παιδιών στις ΗΠΑ ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 1 στα 4 (25%) ζει με κουπόνια σίτισης
 και περίπου 500.000 παιδιά είναι άστεγα.

Γράφημα για τη τεράστια αύξηση στους δικαιοούχους των κουπονιών σίτισης

Συνολικά, πάνω από 40 εκατομμύρια Αμερικάνων (ένας στους οκτώ) ζουν με τα κουπόνια αυτά (ναι, καλά διαβάσατε, 40.000.000 αμερικάνων ζουν με κουπόνια σίτισης, άλλο αν τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν τα πολυλένε αυτά - γιατί άραγε?), ενώ υπάρχουν υπολογισμοί ότι περίπου το 50% των παιδιών στις ΗΠΑ θα ζουν με κουπόνια σίτισης σε κάποιο σημείο της ζωής τους έως ότου φτάσουν τα 18. Η αύξηση είναι δραματική για το λαό, και εφόσον το κεφάλαιο «μετακομίζει» στην Ασία, οι εργάτες στη δύση είτε μένουν άνεργοι, είτε έχουν δουλειά, με ολοένα και χειρότερες συνθήκες όμως, συνθήκες που έχουμε να δούμε από το μεσαίωνα.


κλικ για μεγέθυνση

Την ίδια ώρα, όπως έχουμε δει σε παλιότερες αναρτήσεις μας (δείτε πχ εδώ και εδώ), οι ανισότητες έχουν σπάσει κάθε ιστορικό ρεκόρ, και συνεχίζουν να αυξάνονται, καθώς, όπως μας λέει το αρχικό άρθρο του BusinessInsider, ο αριθμός των εκατομμυριούχων στις ΗΠΑ αυξήθηκε κατά 16% το 2009 και πλέον έχουμε 7.8 εκατομμυριούχους, ενώ τα μπόνους της Wall Street αυξήθηκαν κατά 17%.

Και όλα αυτά την ίδια ώρα που το κατώτερο 40% του πληθυσμού κατέχει συνολικά μόλις το...1% του πλούτου!


Όσο για τα της Ελλάδας, τα βλέπουμε γύρω μας:

Έχει πάντως και ένα αρκετά καλό άρθρο το «Βήμα», στο οποίο μας λέει ότι:

«Το ΔΝΤ μάς στέλνει στον ψυχίατρο
Στο Δρομοκαΐτειο Νοσοκομείο διπλασιάστηκαν το τελευταίο τετράμηνο οι εισαγωγές
Στο νοσοκομείο- και ειδικότερα στο ψυχιατρείο- στέλνουν τους Ελληνες η οικονομική κρίση και η ανασφάλεια της εργασίας. Στο Δρομοκαΐτειο έχουν διπλασιαστεί το τελευταίο τετράμηνο τόσο οι εισαγωγές ψυχικά πασχόντων όσο και οι επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία ατόμων που θέλουν να τους δει γιατρός και να τους γράψει έστω και ένα φάρμακο. Δεν βρίσκονται όμως όλοι σε παραγωγική ηλικία. Πολλοί από αυτούς που επισκέπτονται το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο είναι συνταξιούχοι, οι οποίοι έχουν στην κυριολεξία τρελαθεί μετά τις ανακοινώσεις για τις περικοπές των συντάξεων, αλλά και εργαζόμενοι που βρίσκονται λίγο πριν από τη σύνταξη.»

Ενώ πιο κάτω στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε την ωμή αγωνία μιας απλής εργάτριας:

«Αν χάσουμε τη δουλειά μας, πώς θα ζήσουμε τα παιδιά μας;». Αγωνία, απελπισία, αδιέξοδο... Συναισθήματα «ζωγραφισμένα» στο πρόσωπο της Ελένης Χ. Η 50χρονη γυναίκα εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, όπως και ο σύζυγός της. Τους τελευταίους μήνες αισθάνεται ανασφάλεια για το μέλλον της οικογένειάς της και ειδικότερα των δύο παιδιών της. «Τον άντρα μου καθυστέρησαν να τον πληρώσουν. Τι θα κάνουμε, πώς θα ζήσουμε;». Το βλέμμα της είναι τρομαγμένο και η ανάσα της κόβεται καθώς μιλάει στη γιατρό που την παρακολουθεί τους τελευταίους μήνες. Ωστόσο η συνομιλία μαζί της την κάνει να νιώθει καλύτερα.