Πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο

Του askordoulakos

«Είμαι μόνη, περνάω καλά. Οι άντρες φοβούνται τις δυναμικές γυναίκες».

Αγγελική Νικολούλη.

Αν θεωρήσουμε ότι το σύγχρονο πολιτικο-δημοσιογραφικό προσωπικό βρίσκεται στο στόχο μονάχα κάποιων συγκροτημένων ή συνειδητοποιημένων, ή πολιτικοποιημένων, ή εξεγερμένων ανθρώπων, νομίζω ότι θα πέσουμε έξω… Πρωτίστως έχουν «πάρει ανάποδες» μαζί τους τα ίδια τα επικοινωνιακά επιτελεία των απανταχού τοκογλύφων (Ε.Ε. Δ.Ν.Τ. κλπ).

Διότι, αν περιμένεις απ’ τους υπάρχοντες πολιτικούς και δημοσιογράφους να «περάσουν» προς την κοινωνία και να εκλαϊκεύσουν τις βάρβαρες επιλογές του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συμπλέγματος, τότε...τα’ πιασες τα λεφτά σου. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαία η καθιέρωση των γνωστών σεμιναρίων της «CIVITAS». Ποιος πιστεύει ότι οι παλιές "καραβάνες" της πάλαι ποτέ αστικής δημοσιογραφίας, θα χρειάζονταν σεμινάρια και τέτοιου είδους ανοησίες για να παίξουν το συγκεκριμένο ρόλο;

 Είναι σα να διοργανώνεις σεμινάρια για το πως θα κάνεις φίλους, ή πως θα ερωτευτείς, ή πως θα γίνεις καλός άνθρωπος. Κάποιες αρετές, είναι έμφυτα ταλέντα: Ή τις έχεις ή δεν τις έχεις. "Η λεβεντιά δεν δίδεται, μήτε και που πουλιέται...δώρο τη δίδει ο Θεός τ' ανθρώπου όντε γεννιέται" λέει μια σοφή κρητική μαντινάδα, για να μιλήσουμε και...λίγο μεταφυσικά.

Οι «τροϊκάνοι» και τ’ αφεντικά τους λοιπόν, έχουν προ καιρού αντιληφθεί ότι η άρχουσα τάξη της
χώρας μας κι τα επικοινωνιακά της επιτελεία (ΜΜΕ), δεν πλαισιώνονται δα κι από τίποτα πεφωτισμένες προσωπικότητες με κουλτούρα κι αριστοκρατική πνευματική συγκρότηση! Απεναντίας, βλέπουν ότι έχουν να κάνουν περισσότερο με πρόσωπα, που σκέφτονται και συμπεριφέρονται ως νεόπλουτοι και στερημένοι επαρχιώτες (θυμηθείτε τις δεξιώσεις με τα τσάμικα πάνω στο Αβέρωφ, ή ποιοι πλαισιώνουν τα πρώτα τραπέζια στα χαζομπουζουκάδικα), παρά με σοβαρούς καπιταλιστές, πάνω στους οποίους θα μπορούσαν να βασιστούν.

Διότι- στην συντριπτική της πλειοψηφία- η άρχουσα τάξη της Ελλάδας (αν εξαιρέσουμε το Χρήστο Λαμπράκη, τον Κων/νο Τσάτσο και κάποιους άλλους, που μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού) δεν αποτελείται από ανθρώπους με αστική κουλτούρα, αλλά από αστοιχείωτους τυχοδιώκτες με κουλτούρα, συμπεριφορά και νοοτροπία μαυραγορίτη (Αγούδημος Κόκκαλης, Μπόμπολας, Λάτσης κλπ).

Διότι οι…μεγαλοδημοσιογράφοι της εποχής, οι οποίοι καλούνται να παραπλανήσουν και να πείσουν το λαό - στην συντριπτική τους πλειοψηφία-είναι αγράμματοι κοινωνικώς αστοιχείωτοι και φανερά ηλίθιοι, με μόνο προσόν τη μεγάλη γλώσσα και τη διακαή τους επιθυμία να ικανοποιήσουν τα ψυχοκοινωνικά τους απωθημένα.

Κι όταν έχεις να κάνεις με τέτοιο…κατεστημένο, τότε δεν ελπίζεις ότι θα βρεις προσωπικότητες, που θα εμπνεύσουν την κοινωνία και θα την πείσουν για το ορθόν της επιχειρούμενης λεηλασίας της. Τα εκτός χώρας αφεντικά διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν πλέον να στηριχθούν σε πρόσωπα όπως ο Ανδρέας, ή ο Κανελλόπουλος, ή ακόμα κι ο Στεφανόπουλος. Θα στηριχθούν αναγκαστικά σε (πολιτικά και δημοσιογραφικά) πρόσωπα, τα οποία αυτοί οι ίδιοι βέβαια έχουν επιλέξει να είναι «χαμηλού πνευματικού και πολιτικού αναστήματος», ώστε να τους κουμαντάρουν εύκολα, πλην όμως…ο χαμηλός αυτός πήχης τους γυρίζει μπούμεραγκ, τουλάχιστον ως προς την επικοινωνιακή μάχη.

Πώς να περιμένεις να εμπνεύσεις μια κοινωνία (ώστε να πετύχεις επικοινωνιακές νίκες και κοινωνική συναίνεση) με πρόσωπα επιπέδου Γιωργάκη (εκπληκτική μορφή για ηλίθιο ήρωα σε παιδικό καρτούν), Δρούτσα (αν του αναθέσεις να μεταφέρει κατεψυγμένο κοτόπουλο απ’ μια γωνία στην άλλη, σίγουρα θα το χάσει στο δρόμο), Ξενογιαννακοπούλου (ούτε σε τάξη δημοτικού δεν θα μπορούσε να σταθεί ως δασκάλα από την καζούρα και τις σαΐτες, που θα της πετούσαν τα πιτσιρικάκια), Μπούρα (αυτού, που από του βήματος της Βουλής έκανε τον νομπελίστα Κρούγκερ…νομπελίστρια), ή Κατερίνας Παπακώστα (τα τσόκαρα στην εξουσία) και τόσους άλλους (για να μην αναφερθούμε στους συναγελαζόμενους με τον Ψινάκη, βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ.), ων ουκ έστιν αριθμός;

Πώς να περιμένεις να πετύχεις επικοινωνιακές νίκες με πρόσωπα στυλ Πρετεντέρη, Τρέμη, Καμπουράκη, Χατζηνικολάου, Ευαγγελάτου κλπ τους οποίους αποκαλούν «παπαγάλους» ακόμα και τα …φύκια;
Πώς να ελπίζεις ότι θα πείσουν την κοινωνία τύποι επιπέδου Άκη Παυλόπουλου (η…αδυναμία μου) και Χρ, Κώνστα (στο λύκειο σίγουρα θα κάρφωνε στο λυκειάρχη όσους συμμαθητές του κάπνιζαν και σίγουρα δεν είχε πάρει μέρος σε καμία αποχή για να…μη χάσει μαθήματα και φορτωθεί απουσίες), ή με «προσωπικότητες» σαν τον Προτοσάλτε ή τον Παπαδημητρίου, οι οποίοι πριν λίγα χρόνια ήταν της καρπαζιάς;
Γνωρίζουν καλά ότι όλο και περισσότεροι πολίτες ενημερώνονται απ’ το διαδίκτυο και θεωρούν τα βραδινά δελτία, όχι ως ώρα πραγματικής ενημέρωσης, αλλά ως ώρα διασκέδασης (Τράγκας, Καψής, Αυτιάς κλπ);

Μιλάμε για «κουτσά άλογα» από πάσης πλευράς! Κι οφείλουμε -όσο το δυνατόν πιο γρήγορα- ν’ αντιληφθούμε δύο δεδομένα: Αφενός ότι ο παραπάνω ανίκανος πολιτικο-δημοσιογραφικός συρφετός δεν πείθει ούτε τους εντολείς του κι αφετέρου, ότι ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας δείχνει μουδιασμένο κι αδρανές, όχι διότι έχει πειστεί από τους ΜΟΝΤΥ ΠΑΙΘΟΝΣ της Βουλής και των ΜΜΕ, αλλά διότι δεν έχει διαπιστώσει ακόμα την ύπαρξη μιας πραγματικά εναλλακτικής και προοπτικής αντικαπιταλιστικής πρότασης.

Οι μόνοι, που σίγουρα τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, για την ύπαρξη και την ποιότητα των σύχρονων πολιτικών και δημοσιογράφουν, που έχουν αναλάβει την ιερά εκστρατεία υπέρ του Δ.Ν.Τ, είναι σίγουρα ο Λαζόπουλος κι ο ανεπανάληπτος Γ. Μητσικώστας!