Απ’ τις πιο ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις, που έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό για το λεγόμενο κίνημα των «Αγανακτισμένων Πολιτών», συναντούμε σήμερα σε ένα κείμενο του «Ριζοσπάστη» που υπογράφει ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος και σε ένα άρθρο από την εφημερίδα «Κόντρα».
Αξίζει να παραθέσουμε αυτά τα κείμενα:
Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ:
*
α) Τον περσινό Μάη, ως απάντηση στο μνημόνιο, στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκε - κατά κοινή ομολογία - μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Αλλά ο όγκος και το μήνυμά της «θάφτηκαν» κανονικά από τα ΜΜΕ, τα οποία σε μια αποθέωση της τυμβωρυχίας, ως γνήσιες ύαινες, έσπευσαν να «κατασπαράξουν» τους δολοφονημένους της «Μαρφίν», με στόχο να φρενάρουν τη λαϊκή ανάταση.
Μέσα από τα ίδια αυτά ΜΜΕ, με εμφανή στόχο να χτυπηθεί στην «καρδιά» η λαϊκή αφύπνιση, διακινήθηκε ο
γκαιμπελισμός των προθύμων του μνημονίου, που προσπάθησαν να περάσουν την προβοκάτσια ενάντια στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για τα γεγονότα στον Αγνωστο Στρατιώτη.
*
β) Φέτος το Μάη, πριν τρεις βδομάδες, μια λαοθάλασσα κατέβηκε στους δρόμους και διαδήλωσε ενάντια στην πολιτική της λεηλασίας.
Η φωνή της λαοπλημμύρας
«πνίγηκε» από τα δελτία ειδήσεων.
*
γ) Πάλι τον περσινό Μάη, στο κάλεσμα του ΚΚΕ στο Πεδίον του Αρεως, ανταποκρίθηκε πλήθος λαού. Η Αθήνα «βούλιαξε», αλλά η συγκέντρωση «εξαφανίστηκε» από τα κανάλια.
Λίγες μέρες νωρίτερα το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη με κεντρικό σύνθημα
«Peoples of Europe Rize up» (σ.σ.: «Λαοί της Ευρώπης Ξεσηκωθείτε») προκάλεσε την μήνιν του κατεστημένου. Οι ίδιοι - από τους πολιτικούς προύχοντες του καθεστώτος μέχρι τους «Πορτοσάλτε» των ΜΜΕ - που τότε με αφορμή το πανό του ΚΚΕ έθεταν ακόμα και ζήτημα «νομιμότητας» (!) του ΚΚΕ, είναι οι ίδιοι που εδώ και μερικές μέρες εκθειάζουν τις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» στην Ισπανία, όπου δεσπόζει το πανό με το ίδιο ακριβώς σύνθημα...
*
δ) Από πέρσι μέχρι φέτος δεν υπάρχει εκπρόσωπος του δικομματισμού και των «παραφυάδων» του που να μην έχει περιγράψει από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση ως... κυκλοφοριακό πρόβλημα
«που ταλαιπωρεί τους πολίτες».
Δεν υπάρχει «μαρκουτσοφόρος» που δεν έχει χρεώσει την οικονομική ασφυξία και τα λουκέτα στην αγορά στο γεγονός ότι «οι διαδηλωτές κλείνουν τους δρόμους».
Δεν υπάρχει ενσωματωμένη γραφίδα που δεν έχει κατηγορήσει την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη απεργία, την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη κινητοποίηση, σαν ένδειξη «ανευθυνότητας». Σαν υπαίτια πρόκλησης «κοινωνικής αναταραχής». Σαν πράξη «αντιπατριωτική» που «υπονομεύει την πορεία σωτηρίας της χώρας».
***
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή είναι η στάση του κυρίαρχου πολιτικού και εκδοτικού - τηλεοπτικού κατεστημένου απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες.
Και ω του θαύματος!
Εδώ και μερικά 24ωρα οι πλέον ορκισμένοι εχθροί των λαϊκών συγκεντρώσεων διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος πρώτος θα αποθεώσει το «κίνημα των αγανακτισμένων»! Πασχίζουν να αποδείξουν ότι «είναι κι αυτοί εκεί»! Οτι αγαπούν τους διαδηλωτές όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!
*
Από τον ΣΚΑΪ που πέρσι μεγαλοστελέχη του
ζητούσαν την κατάργηση άρθρων του Συντάγματος για να τίθενται εκτός νόμου οι συναθροίσεις (!)
μέχρι το MEGA των γνωστών «απεργοφάγων»,
από τους απηνείς διώκτες των διαδηλωτών στα διόδια, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα λιμάνια μέχρι το STAR της... Πετρούλας,
όλοι τους ομνύουν στο «κίνημα των αγανακτισμένων»!
*
Τι έγινε ρε παιδιά!;...
***
Για να καταλάβουμε τι έγινε,
(σ.σ.: και για την ακρίβεια για να καταλάβουμε
«πού θέλουν να το πάνε» αυτό που γίνεται),
αξίζει να σταθούμε σε όσα λένε οι «φίλοι των αγανακτισμένων».
*
1) Καμία άλλη έννοια, καμία άλλη λέξη δεν έχει αποθεωθεί από την περασμένη Τετάρτη στα ΜΜΕ όσο δύο λέξεις: «Αγανακτισμένοι» και «αυθόρμητο». Το αποκορύφωμα ήρθε από τον Πεταλωτή: Κι αυτός δήλωσε, χτες, λάτρης των «αγανακτισμένων». Κι αυτός εμφανίστηκε οπαδός του «αυθορμητισμού» τους!
«Ζήτω η αγανάκτηση των μαζών» (!), λοιπόν, με μια, όμως, προϋπόθεση: Οτι η αγανάκτηση δε θα οργανωθεί, δε θα έχει στόχευση, δε θα αποκτήσει ορίζοντα, αλλά θα παραμείνει στον αστερισμό του... «αυθόρμητου». Σε αυτή την περίπτωση θα έχει στο πλευρό της από την κυβέρνηση μέχρι τη ΝΔ, από το MEGA μέχρι τον ΣΚΑΪ!
*
Οσο, επομένως, η «αγανάκτηση» είναι «αυθόρμητη», έχει καλώς. Αλλά γιατί σπεύδουν να θωπεύσουν το «αυθόρμητο» και να το αντιπαραβάλουν με το «συνειδητό»; Γιατί επαινούν τον «αγανακτισμένο», αλλά πετροβολούν τον «συνειδητοποιημένο»; Γιατί κολακεύουν τον «αγανακτισμένο», αλλά συκοφαντούν τον «οργανωμένο»; Και γιατί δεν πρέπει ο «αγανακτισμένος» να εκδηλώνει την αγανάκτησή του «οργανωμένα»;
*
Διότι μάλλον έχουν αντιληφθεί περίφημα την ακρίβεια της διαπίστωσης του Λένιν:
«...το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού». Χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού, όμως, τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα
«περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας» (Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»).
*
Σήμερα, συνεπώς, αφού οι υπεύθυνοι των λαϊκών δεινών δεν μπορούν να αποτρέψουν την «αγανάκτηση», δίνουν όλο το βάρος τους ώστε να σκοτώσουν το «έμβρυο» του μετασχηματισμού της αγανάκτησης σε συνειδητή οργάνωση και σε συντονισμένη πάλη ενάντια σε όσους και σε όσα προκαλούν την αγανάκτηση.
«Μείνετε... αυθορμήτως αγανακτισμένοι», συνιστούν στην πλατεία οι «φίλοι των αγανακτισμένων». Και επιμένουν: «Κρατήστε την αγανάκτησή σας μακριά από κάθε οργάνωση». Πασχίζουν να κρατήσουν μακριά την αγανάκτηση ή ακόμα και να την στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Λογικό: Οσο ο «αυθορμήτως αγανακτισμένος» διατηρείται σε κατάσταση «ανοργάνωτου αυθορμητισμού», τόσο μειώνονται και οι κίνδυνοι να μετατραπεί
σε
«συνειδητοποιημένο»,
σε
«χειραφετημένο»,
σε
«αποφασισμένο»,
σε
«εξεγερμένο» και
σε
«επαναστατημένο».
Το θέμα, λοιπόν, είναι να αποτρέψουν τη μετατροπή της «αγανάκτησης» σε συλλογική δράση. Θέλουν να καπηλευτούν τη δίκαιη «αγανάκτηση». Να την ενσωματώσουν μετατρέποντάς την σε ένα ανώδυνο, ξεστρατισμένο άχτι. Να κόψουν τις γέφυρές της με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, που αφενός θα οξυγονώσει το κίνημα, αφετέρου θα μετατρέψει την αγανάκτηση σε ό,τι τρέμουν περισσότερο: Σε ταξικό πολιτικό αγώνα.
***
2) «Οι φίλοι των αγανακτισμένων» εκστασιάζονται επειδή το «κίνημα των αγανακτισμένων» είναι, όπως ακατάπαυστα επαναλαμβάνουν, «ακομμάτιστο». Κάθε δεύτερη πρότασή τους είναι και μια «συμβουλή» προς την πλατεία:
«Παραμείνετε ακομμάτιστοι»!
Στην ουσία, δηλαδή, εκείνο που πιπιλίζουν στο αυτί των ανθρώπων που κατεβαίνουν στις πλατείες δεν είναι μια διαπίστωση (ότι «είναι ακομμάτιστοι», αλλά μια «εντολή» που προωθείται μέσω της «αγαθής» παρότρυνσης και της «ανιδιοτελούς» προτροπής:
«Πρέπει να είστε ακομμάτιστοι», «πρέπει να είστε μακριά από κόμματα», «και οι 300 φταίνε» κ.ο.κ.
*
Αλλά ας το σκεφτούμε: Οι κήρυκες του «ακομμάτιστου» για ποιο πράγμα, τελικά, «αγωνιούν»;
Φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, πάνε με το... ΠΑΣΟΚ;
Φοβούνται, αυτούς που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής της ΝΔ και που οδήγησε την κατάσταση ως εδώ, μήπως τους τυλίξει η... ΝΔ;
Οι γραφίδες και τα κανάλια που επαινούν την «υπευθυνότητα του ΛΑ.Ο.Σ.», φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον του μνημονίου που υπερψήφισε το ΛΑ.Ο.Σ., πάνε με το... ΛΑ.Ο.Σ.;
Οι ίδιοι που μόλις πριν λίγα χρόνια επιχείρησαν να κατασκευάσουν ένα «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ του 20%», αγωνιούν μήπως η πλατεία που αγκομαχάει από την πολιτική της ΕΕ, πάει με τον... ΣΥΝ της ΕΕ;
*
Προφανώς, λοιπόν, το «ακομμάτιστο» κήρυγμα, με ολίγην από το «όλοι ίδιοι είναι», ούτε «ουδέτερο» είναι, ούτε και τόσο ακομμάτιστο.
Για την ακρίβεια, παρότι ποζάρει σαν «ακομμάτιστο», βολεύει αφάνταστα τα κόμματα που με την πολιτική τους προκαλούν τα δεινά και την αγανάκτηση του κόσμου.
***
3) Οι χτεσινοί «εισαγγελείς» της «ανομίας», της «αναρχίας», της «κοινωνικής αταξίας» που προκαλούν οι διαδηλώσεις, μεταμορφωμένοι πλέον, ξεκινούν τη θωπεία και την κολακεία προς τους «αγανακτισμένους» εξηγώντας ότι η «λατρεία» τους οφείλεται στο εξής γεγονός:
«Στην πλατεία είναι όλη η κοινωνία», «στην πλατεία είναι και οι επιχειρηματίες», όπως διαλαλούσε χτες ο ΣΚΑΪ.
*
Φανταστείτε, δηλαδή, τη χαρά τους αν κατάφερναν να μετατρέψουν την πλατεία σε «πανεθνικό σύμβολο συναίνεσης», όπου θα κατέβαινε μέχρι και ο Παπανδρέου, ο ίδιος δηλαδή που όταν τον ρωτούν δεν έχει πρόβλημα να απαντά ότι αν ήταν εργαζόμενος θα κατέβαινε κι αυτός στις πορείες (!) ή ο Σαμαράς που χτες πήρε επ' ώμου στην κοινοβουλευτική του ομάδα τους «αγανακτισμένους»!
*
Αλλά πόσο «ακηδεμόνευτος» είναι ο χαβάς των βάρδων του «Λαός και Κολωνάκι»; Τελικά, πόσο «ακηδεμόνευτο» είναι το κήρυγμα που ξεχειλίζει από τη λογική του «όλοι το ίδιο είμαστε»; Μήπως αυτή δεν είναι η άλλη όψη του «όλοι μαζί τα φάγαμε»;
Οι τάχα οπαδοί του «ακηδεμόνευτου», ως άλλοι προφήτες της «κατάργησης των τάξεων», δεν είναι παρά χυδαίοι προπαγανδιστές που θέλουν να «καπελώσουν», να κηδεμονεύσουν και να οδηγήσουν τον κόσμο στην απάτη πως «όλοι ένα πράγμα είμαστε». Αλλά πουλώντας το εν λόγω παραμύθι από τα «θεωρεία» τους, ένα αποκαλύπτουν οι «φίλοι των αγανακτισμένων»: Οτι σε τόση εκτίμηση έχουν την «πλατεία», που της συμπεριφέρονται λες και δεν έχει ίχνος νοημοσύνης! Λες και στην «πλατεία» δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι είναι άλλο πράγμα ο εργάτης που του κόβουν το μισθό και άλλο πράγμα ο τραπεζίτης που παίρνει τα «πακέτα».
***
«Η πλατεία είναι γεμάτη», όπως λέει και το τραγούδι.
Αλλά το τραγούδι δε σταματά εκεί. Κόντρα σε όσους θέλουν να το σταματήσουν εκεί, κόντρα σε όσους το κόβουν, η «πλατεία» ας επιβάλει να ακουστεί και ο παρακάτω στίχος:
«...να η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»!
Δυόμισι μόλις χρόνια πέρασαν από το Δεκέμβρη του 2008, όταν ένα βίαιο ξέσπασμα της ελληνικής νεολαίας συγκλόνισε όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτοί που συκοφάντησαν εκείνο το κίνημα, αυτοί που κατηγορούσαν την κυβέρνηση επειδή δεν χρησιμοποιούσε περισσότερη καταστολή, αυτοί που φώναζαν υστερικά για την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης, ξαφνικά έγιναν προστάτες, χορηγοί και προπαγανδιστές της ελληνικής εκδοχής των «αγανακτισμένων». Το συγκρότημα Αλαφούζου τέθηκε επικεφαλής των μιντιακών χορηγών. Οχι μόνο καλούσε τον κόσμο να συμμετάσχει, αλλά μετέδιδε και απευθείας την εκδήλωση, ενώ όλοι οι παραγωγοί των εκπομπών του, ο καθένας με το δικό του στιλ, έκαναν ζύμωση υπέρ των «αυθόρμητων» συγκεντρώσεων. Οι οποίες θεωρούνται αυθόρμητες όταν τις πατρονάρουν ισχυρά μιντιακά συγκροτήματα, όχι όμως όταν τις καλούν τα κόμματα ή η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Τα συγκροτήματα των ΜΜΕ δεν διοικούνται από ηλίθιους. Διαθέτουν έμπειρα λαγωνικά που μυρίζονται στον αέρα και το μπαρούτι και την κολόνια. Οταν οι μαζικές κινητοποιήσεις μυρίζουν μπαρούτι, πέφτουν σαν τα σκυλιά να τις καταστρέψουν, δημιουργώντας κλίμα τρόμου πριν ακόμα γίνει οτιδήποτε. Οταν οι κινητοποιήσεις μυρίζουν κολόνια (έστω και πατσουλί από συνοικιακό καλλυντικάδικο), τις αγκαλιάζουν, τις στηρίζουν, τις μανιπουλάρουν μέχρι αηδίας, κολακεύοντας την… ανεξαρτησία τους. Αλλωστε, μιλώντας ας πούμε για το συγκρότημα Αλαφούζου, από την ίδια κοινωνική δεξαμενή αντλεί τους εθελοντές που πότε κάνουν αναδασώσεις, πότε καθαρίζουν ρέματα και πότε συγκεντρώνουν παλιές συσκευές για ανακύκλωση. Το Αλαφουζέικο συνέλαβε από τους πρώτους τη σημασία των «πράσινων» μπίζνες και έχει συνάψει στενότατες σχέσεις με τα λαμόγια των «πράσινων» ΜΚΟ.
Εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν ήδη κόψει τις φλέβες τους είναι ο Αλαβάνος και οι μετωποανατρεπτικοί σύντροφοί του, που προσπαθούσαν μάταια, στις τελευταίες απεργιακές συγκεντρώσεις, να μετατρέψουν την πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ, αλλά στο τέλος έμεναν μόνοι τους. Ούτε βέβαια οι «αγανακτισμένοι» του facebook και του Αλαφούζου κατόρθωσαν να δημιουργήσουν πλατείες Ταχρίρ, αλλά τουλάχιστον αυτοί ήταν πολλοί, δεν ήταν μερικές δεκάδες. Και δεν μπορούν αυτή τη στιγμή οι ελληνικές πλατείες να μετατραπούν σε πλατείες Ταχρίρ, όχι μόνο γιατί τα ιστορικά γεγονότα δεν επαναλαμβάνονται όπως τα φυσικά φαινόμενα, αλλά κυρίως γιατί ήταν άλλες οι κινητήριες δυνάμεις που κατέβασαν τον κόσμο στην πλατεία Ταχρίρ, άλλη η κοινωνική σύνθεση του κόσμου, άλλες οι γενικές και πολιτικές συνθήκες της Αιγύπτου, άλλη η πολιτική παράδοση κ.λπ.
Και κάτι ακόμη. Ηταν πολύς ο κόσμος που κατέβηκε στις διάφορες συγκεντρώσεις. Δεν ήταν όμως περισσότερος από τον κόσμο που έχει κατέβει στις πιο άμαζες απεργιακές συγκεντρώσεις. Οσο για τις περσινές τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις, που στην Αθήνα οι διαδηλωτές ξεπερνούσαν κατά πολύ τις 100.000, ούτε στο ένα τρίτο δεν έφτασαν αυτοί που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Συντάγματος. Κι ήταν εκείνες πραγματικά πορείες οργής, με τον εργατόκοσμο να καλύπτει τις πράξεις αντι-βίας από οργανωμένες νεολαιίστικες ομάδες και την αστυνομία ανίκανη να τις καταστείλει μέσα σε τόσο μεγάλο πλήθος διαδηλωτών. Κι όμως, λες και δεν υπήρξαν εκείνες οι αγωνιστικές πορείες, τα αστικά ΜΜΕ παρουσίασαν σαν κάτι το πρωτοφανές το trendy ρεύμα που μαζεύτηκε και πέρασε μερικές ώρες στο Σύνταγμα ή στο Λευκό Πύργο ή στην πλατεία Γεωργίου στην Πάτρα.
Οχι, δεν θέλουμε να απαξιώσουμε ή να κορϊδέψουμε τον κόσμο –νέο στη συντριπτική του πλειοψηφία– που κατέβηκε σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις. Σίγουρα έχει συσσωρεύσει πολλή αγανάκτηση μέσα του. Αυτή η αγανάκτηση, όμως, θόλωσε ακόμα πιο πολύ την έτσι κι αλλιώς θολή κρίση του. Τόσο πολύ που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις την αγανάκτηση από τη μόδα. ‘Η μήπως η αγανάκτηση έγινε μόδα;
Γιατί αγκάλιασαν τα ΜΜΕ αυτές τις εκδηλώσεις; Γιατί από το στιλ της οργάνωσής τους φάνηκε καθαρά ότι μπορούν να μανιπουλαριστούν. Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν στη φάση της προετοιμασίας ήταν δύο: όχι στα κόμματα - όχι στη βία. Οι άνθρωποι καλούνταν να διαδηλώσουν ειρηνικά, να βρίσουν τους πολιτικούς και στις 11 το βράδυ να πάνε στο σπίτι τους. Μια χαρά εκτόνωση. Βρίστε όσο θέλετε τους πολιτικούς (έτσι κι αλλιώς απαξιωμένοι είναι). Μουτζώστε, σφυρίξτε, φωνάξτε «κλέφτες», αλλά μη διανοηθείτε να κάνετε κάτι παραπάνω. Και στα ΜΑΤ λουλουδάκια και τραγουδάκια. Σαν τους παλιούς χίπηδες ένα πράμα.
Αν δείχνουν κάτι αυτές οι εκδηλώσεις, οι πολιτικά ευνουχισμένες και χειραγωγημένες από πλευρές της αστικής ιδεολογίας, είναι το μεγάλο πολιτικό κενό που υπάρχει. Ενα μεγάλο κομμάτι των νέων εργαζόμενων και των νέων που βρίσκονται στον προθάλαμο της παραγωγής, μετά τα απανωτά χτυπήματα που έχει δεχτεί και την απώλεια κάθε ελπίδας για το μέλλον, έχει σιχαθεί την αστική πολιτική και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία την οποία ταυτίζει με την αναποτελεσματικότητα και την ήττα. Αναζητά κάτι το διαφορετικό για να εκφραστεί συλλογικά και επειδή αναζητά στα τυφλά, πέφτει θύμα διάφορων καλεσμάτων της μόδας και εύκολα χειραγωγείται στη συνέχεια από αστικά κέντρα. Αν κάτι δείχνει αυτή η θλιβερή εικόνα των αγανακτισμένων είναι πως οι πρωτοπόροι εργάτες πρέπει να συγκροτήσουν το πολιτικό επιτελείο της τάξης τους, για να μη σπαταλιέται η ορμή της νεολαίας.
