TERRA INCOGNITA: Αενάως πλέοντες προς τη νήσο Ουτοπία

  Είναι ένα κομμάτι γης κάτω από τα αστέρια και ο παφλασμός των κυμάτων. Το χρώμα και το άρωμα ενός κόκκινου τριαντάφυλλου, έτοιμου να προσφερθεί σε κάποια αιώνια αγαπημένη την ώρα που οι λεπτοδείκτες θα έχουν σταματήσει. Μπορεί να είναι ακόμη η σοδειά από το στάρι και ένα άλογο που καλπάζει προς το ρόδινο ορίζοντα μέχρι να γίνει μια μικρή αδιόρατη κουκίδα. Είναι πολλές οι φορές εκείνες που αναρωτιέσαι ποια είναι αυτή η κιβωτός που θα περισώσει στο διηνεκές τα στιγμιότυπα, τα θραύσματα μιας ζωής χωρίς δεσμά και συμβατικότητες.

Ενίοτε έξω από συμβάσεις και διαμεσολαβήσεις. Το όνειρο είναι ένας δρόμος που μπορεί να ξεθωριάσει. Έχει τον κίνδυνο να τσακιστεί στα βράχια. Μέχρι την ώρα που μπορεί να βρίσκεσαι στην ακροθαλασσιά και το κύμα να ξεβράσει στα πόδια σου μια μποτίλια σφραγισμένη. Όταν την ανοίξεις θα ανακαλύψεις  το μήνυμα του ναυαγού που ταξίδεψε χιλιάδες ναυτικά μίλια. Ποιος να ξέρει άραγε για πόσα χρόνια να ταξίδευε… Πόσους ωκεανούς και πελάγη να διέσχισε… Ένα απλό, μικρό κομματάκι χαρτί και μια απλή φράση. Χρησμός και προειδοποίηση. «κανένας χάρτης δεν είναι πλήρης αν δεν περιέχει τη νήσο Ουτοπία»…

Ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα τη συνέβη στο ναυαγό μας; Ανακάλυψε μήπως αυτός το στίγμα της παράξενης αυτής νήσου; Την είχε μήπως καταγραμμένη στο χάρτη του ο καπετάνιος εκείνου του άγνωστου καραβιού που το τσάκισαν τα κύματα; Μήπως τίποτα από αυτά και στο πολυκαιρισμένο σημείωμα τα ίχνη του μολυβιού αποτυπώνουν απλώς ένα πόθο, μια ελπίδα ή κάποια οφθαλμαπάτη; Για να το ανακαλύψεις πρέπει αναγκαστικά να μπαρκάρεις. Αλλά είναι απέραντες οι θάλασσες του νου και της σκέψης. Απείρως πλατύτερες από τους υπάρχοντες ωκεανούς. Για να ανακαλύψεις την Ουτοπία σου χρειάζεται το πάθος των πρώτων θαλασσοπόρων τους βίους των οποίων μελετούσες όταν ήσουν παιδί και ο νους ταξίδευε σε τόπους μαγικούς και εποχές μακρινές. Πρέπει να γνωρίζεις καλά και τα σημάδια του καιρού, τους ανέμους. Αλλοτινές. Μπορεί και να σου χρειαστεί ακόμη και το φυλαχτό ή το γράμμα το συμβουλευτικό που σου ενεχείρισε η μάνα σου στο πρώτο το  ταξίδι. Όπλα δεν θα είναι τα κουπιά και τα πανιά, αλλά η πίστη στον εαυτό σου και στους άλλους. Η πίστη στο δίκαιο. Στην Ελευθερία…

Θα έρθουν σίγουρα στιγμές δοκιμασίας, Απόγνωσης. Αμφισβήτησης. Μα είναι σίγουρα αλήθεια το περιεχόμενο του μηνύματος; Θα μπεις στον πειρασμό να ανατρέξεις σε συμβατικούς χάρτες και θα αναζητάς κάποια πυρωμένα βράδια συντεταγμένες και παράλληλους που μπορεί να βρίσκεται ο προορισμός. Ίσως και να ακούσεις ιστορίες γέρων ναυτικών με εικαζόμενες τοποθεσίες ανάμεσα στον Πορθμό του Μαγγελάνου και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας ή ανάμεσα στην Τασμανία και την Ανταρκτική ως και τη Βόρεια Θάλασσα. Σαν να πρόκειται για τη χαμένη Ατλαντίδα ή το νησί της Καλυψώς. Διατρέχεις τον κίνδυνο να μαγευτείς από τις Σειρήνες, να χάσεις το δρόμο ακολουθώντας τη Fata Morgana και εν τέλει να τσακιστείς ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.  Φάλτσο η πορεία με πληγωμένους αστρολάβους…

Κι όμως αυτή παραμένει εκεί. Εκεί όπου όλες οι συντεταγμένες ενώνονται. Παράλληλοι και Μεσημβρινοί συγχωνεύονται. Εκεί όπου συμπλέκονται όλες οι διαστάσεις του χώρου και του χρόνου σε μία θαρρείς μικρής κλίμακας απεικόνιση του Σύμπαντος. Πριν και αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Υπάρχει εκεί που σμίγουν οι υλικές υπόστασης με το άυλο. Αυτό που σε μπερδεύει είναι ταυτόχρονα αυτό που σε μαγεύει. Όπως τα φώτα μιας ασάλευτης πολιτείας που κάνεις να την αγγίξεις και ξαφνικά εξαφανίζεται πίσω από ένα βαθύ πέπλο ομίχλης. Είναι ίσως γιατί αυτήν την πολιτεία δεν μπορείς να την προσεγγίσεις με την αντίληψη του κατακτητή. Με την νοοτροπία της ιδιοκτησίας. Μπορείς να την αφουγκραστείς, να τη δεις και να τη νιώσεις αλλά δεν μπερές να την κρατήσεις σα λάφυρο. Μπορείς να την προσεγγίσεις από στεριά, ουρανό και θάλασσα αλλά δεν μπορείς να την εγκλωβίσεις σε  γεωγραφικές συντεταγμένες. Ξέρεις ότι υπήρχε. Στο πριν και θα υπάρχει και στο μετά σαν κάτι που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε αλλά είναι αυτό το κάτι που τραβάει τους ανθρώπους να αγωνιστούν για τα ανώτερα και πιο αγνά να τους αναπληρώσουν στις μάχες. Γιατί η Ουτοπία είναι μάχη. Μάχη καθημερινή και δύσκολη ενίοτε και αιματηρή.  ιδανικά. Κι αν κάποιοι εγκαταλείπουν τη μάχη έρχονται άλλοι στη θέση τους

Μην την ψάξεις την Ουτοπία στα σκονισμένα μπαούλα των πειρατών. Ανάμεσα σε χάρτες με νησιά που κρύβουν στα σωθικά τους το χαμένο θησαυρό. Μόνος σου, χέρι με χέρι με τους συντρόφους δώσε της σχήμα και μορφή. Έστω κι αν το ξέρεις πως αυτό το σχήμα, αυτή η μορφή δεν είναι ούτε η παντοτινή, ούτε καν νομοτελειακή. Έστω κι αν υπάρχει και στο μηδέν και στο άπειρο, αυτό το νησί είναι η κινητήρια δύναμη για την εκπλήρωση και του εφικτού. Ακόμη και τώρα που ξέρεις ότι το εφικτό δεν έχει θέση στην επικράτεια της Ουτοπίας και όταν πάρει τη θέση του αυτομάτως αυτή ίσως να αντικατασταθεί από κάποια άλλη. Σε ένα πλαίσιο διαρκούς σύγκρουσης και ενότητας των αντιθέτων…

Αυτό που πρέπει μετά από τόσα χρόνια περιπλάνησης στις θάλασσες της σκέψης και την αμεσότητα της πράξης, ξέρεις πως είναι η υποχρέωση να ναυπηγήσεις το πίθο γερό σκαρί. Το πιο ανθεκτικό στους ανέμους των καιρών και στις θύελλες των συγκρούσεων. Κιβωτό και όμοιο φυλαχτό των οραμάτων της κοινωνικής απελευθέρωσης, της επανάστασης, της ισότητας και της αδελφοσύνης.  Σκαρί για όλους εμάς τους αενάως πλέοντες προς τη νήσο Ουτοπία. Σκαρί για όλους τους αιώνιους αλήτες των καιρών και των σημείων που στα αμπάρια του θα χωράει τη γνώση, την ομορφιά τούτου του κόσμου, τον έρωτα για τη ζωή. Σαν βγει στο ταξίδι για το νησί να ξέρεις πως καμιά μαγνητική πυξίδα, κανένας συμβατικός μπούσουλας  και κανένα σημείο του ορίζοντα δεν θα είναι εύκαιρα για να τα εμπιστευτείς. Μονάχα  τη ρότα του να χαράξεις από τα σημάδια που θα δώσουν τα πουλιά και από το βάθος του ουρανού και του ορίζοντα με το χρώμα το κόκκινο. Κατά κει πέφτει η Ουτοπία, κατά κει και η λευτεριά και η νιότη του κόσμου…

Μάκης Γεωργιάδης

XIII- VI - 2012