Συνεχίζουμε με περισσότερα βέλη στην φαρέτρα μας.

Επειδή διαβάζω για παραχαράξεις, κριτικές (οι οποίες με βρίσκουν σύμφωνο αν συνοδεύονται από τα αντίστοιχα επιχειρήματα), αλλά και άλλα απίθανα για την απεργία των καθηγητών θα ήθελα να θέσω κάποια ζητήματα που ίσως βοηθήσουν την συζήτηση,η οποία λόγω της σοβαρότητας της πρέπει να τεθεί και θα τεθεί πιστεύω στις Γ.Σ των καθηγητών και όχι μόνο.

1) Zητά και ζήτησε ο κόσμος στην προκειμένη φάση να κατέβει στον δρόμο;Οι δημοσκοπήσεις έστω και συστημικές λένε ΝΑΙ (εννοώ για την πριν απεργία κατάσταση).

2) Υπήρχαν οι κοινωνικές προϋποθέσεις να κατέβει ο κόσμος στον δρόμο με τους καθηγητές; Αντικειμενικά απαντάει ΝΑΙ το 30% των ανέργων, το 64% των νέων ανέργων, το 90% των εργαζομένων που τους κόπηκε ο μισθός, το 90% των συνταξιούχων που τους κόπηκε η σύνταξη, οι 4000 οικογένειες των αυτοκτονημένων, οι γονείς που δεν είχαν φέτος λεφτά για το φροντιστήριο των παιδιων τους, οι γονείς που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους και πάνε εξαθλιωμένα από την πείνα στο σχολείο, οι πολιορκημένοι στις Σκουριές, οι σκλάβοι των 400 ευρώ, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες που έχουν τα ίδια δικαιώματα με μας, οι 20000-30000 εκπαιδευτικοί γιατί όντως υπήρχαν αρκετές χιλιάδες αλληλέγγυοι άνεργοι καθηγητές που μεθοδευμένα δεν έχουν δικαίωμα ψήφου αν και πολλοί έχουν δουλέψει ως αναπληρωτές και ωρομίσθιοι (οι μηχανισμοί που λέγαμε και θα πούμε πολλούς ακόμα).

3) Υπήρχαν προϋποθέσεις κινηματικής συσπείρωσης που να εγγυηθούν απεργία διαρκείας; Σαφώς και όχι γιατί το πολιτικό σύστημα μέσω και του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού έχει αναπτύξει τέτοιους μηχανισμούς κατακερματισμού και καταστολής του κινήματος, την εξέλιξη των οποίων την είδαμε στην απεργία των καθηγητών η οποία υπονομεύτηκε πριν καλά καλά ξεκινήσει.
Παρ' όλα αυτά ο κόσμος των καθηγητών κατέβηκε στις συνελεύσεις και κατέβηκε “διαβασμένος”, ”διαβασμένος” το μάθημα της οργάνωσης από τα κάτω σαν την μόνη λύση ανατροπής. Και όχι μόνο κατέβηκε αλλά κατά την γνώμη μου η κίνηση αυτή αποτέλεσε τρόπο μελλοντικής έκφρασης κι άλλων εργατικών κλάδων. Αρκεί να βρει τρόπους μέσα από αντίστοιχες εμπειρίες να ξεπερνά τον σκόπελο του σάπιου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και της κρατικής καταστολής σε όποιο επίπεδο κι αν εκδηλώνεται.

Η επαναστατική αριστερά με βάση τα παραπάνω  οφείλει και είναι σε θέση να αντιταχθεί συμπορευόμενη με το εργατο-κοινωνικό κίνημα σε οποιαδήποτε καταστολή "ΣΟΚ" ή "αστραπιαίο- κοινωνικό πόλεμο", αν λειτουργήσει με την στρατηγική την οποία έχει κατοχυρωμένη (και μέσα άπω ήττες) τουλάχιστον ιστορικά.

Η περίπτωση της ΟΛΜΕ έδειξε ότι το πρώτο βήμα για οργάνωση με συνελεύσεις από τα κάτω έγινε. Το επόμενο μεγάλο βήμα θα είναι οι αποφάσεις των συνελεύσεων να υλοποιούνται.

Και το όλο εγχείρημα παίρνει μεγαλύτερη αξία αν σκεφτεί κανείς ότι συντελείται εν μέσω χούντας (αντε ημιχούντας για μερικούς).

Γενικές Συνελεύσεις και Υλοποίηση χωρίς Μεσάζοντες,Στρατηγικό Βήμα 1.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.......