Είναι δύσκολο ν’ αντιτάσσεται κανείς στις επιθυμίες του. Γιατί ό,τι θέλει, το αγοράζει με τίμημα την ψυχή του» [θυμώι μάχεσθαι χαλεπόν, ό γάρ αν θέληι, ψυχής ωνείται / αποσπάσματα, 85] έλεγε ο Ηράκλειτος και ίσως ο προκαθήμενος της συγκυβέρνησης, Αλέξης Τσίπρας, να είχε ωφεληθεί αν είχε κάνει τον κόπο να μελετήσει τον Εφέσιο φιλόσοφο προτού προτρέξει να καλέσει τον λαό, με περισσή κομπορρημοσύνη, σε δημοψήφισμα.
Διότι πλέον καθίσταται ολοφάνερο και στον πλέον «ρομαντικό» υποστηρικτή της συγκυβέρνησης ποια ήταν η επιθυμία του πρωθυπουργού: ένα ηχηρό «ΝΑΙ», το οποίο θα του επέτρεπε να φέρει το Μνημόνιο 3 χωρίς πολιτικό κόστος στο άτομό του και να επιρρίψει τις ευθύνες του νέου κύματος ανελέητης «λιτότητας» στην ίδια την λαϊκή βάση που τον ανέδειξε.
Ο λαός όμως πίστεψε, θέριεψε, και το «ΌΧΙ» του αντήχησε μέχρι τις Βρυξέλες, στις αίθουσες όπου «κουτσοί, στραβοί κι ανάποδοι», όπως λέει κι ένα παλιό τραγούδι, απεργάζονταν τον χαμό της χώρας σε βραδινές συνεδρίες.
Και τότε ο κος. Τσίπρας έπεσε μέσα στην παγίδα που ο ίδιος έστηνε στον λαό και αναγκάστηκε να δείξει τα αληθινά χρώματά του. Τελικά «Αλέξη, εδώ έχουμε φίλους» όντως; Όταν είχε ακουστεί αυτή η φράση στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου ο πρωθυπουργός είχε προσποιηθεί πως όρθωνε αγωνιζόταν να δικαιώσει την λαϊκή εντολή που είχε λάβει, πώς απέρριπτε τέτοιες λυκοφιλίες. Και είχε δίκιο – δεν είχε φίλους εκεί. Είχε εντολοδότες. Μεγάλα αφεντικά.
Αυτός που θα τους «χόρευε στο ταψί» έφερε μεν το ταψί αλλά επάνω του άρχισε να χορεύει ο ίδιος.
Και προτού καν σβήσει ο απόηχος της λαϊκής οργής, του περήφανου «ΟΧΙ» του απλού, εργαζόμενου Έλληνα, οι υπογραφές του τρίτου μνημονίου έπεσαν να αμαυρώσουν κάθε ίχνος δημοκρατίας, λαοκρατίας και εθνικής υπερηφάνειας που μπορεί να είχε απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο.
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως δεν έχουμε να κάνουμε με «κυβέρνηση Αριστεράς», ούτε καν κατ’ επίφαση. Όσο κι αν ο κος. Καμμένος κόπτεται πως «δεν θα επιτρέψει να γίνει πραξικόπημα», το πραξικόπημα το έχει διαπράξει ο ίδιος και ο συνεργός του, ο κος. Τσίπρας.
Πόσο νομίζετε θα διστάσει να εφαρμόσει τα αποικιοκρατικά και εξουθενωτικά μέτρα της «νέας συμφωνίας» μια κυβέρνηση που δεν έχει ενδοιασμούς να εξαπατήσει με τέτοιον αισχρό και προφανή τρόπο τα λαϊκά στρώματα που την υποστήριξαν στις πιο κρίσιμες στιγμές της;
Πόσο πολύ, αλήθεια, σέβεται τους πολίτες ένας πρωθυπουργός που αγνοεί επιδεικτικά το 62% του λαού; Τι είναι γι’ αυτόν ο εργαζόμενος, ο συνταξιούχος, ο φοιτητής και ο άνεργος, παρά νούμερα προς «κούρεμα» και προσαρμογή στα δεδομένα της «πολυπόθητης Ευρωπαϊκής ομαλότητας» του τραπεζικού συστήματος που απαιτούν ανερυθρίαστα οι Γερμανοί πλουτοκράτες – οι δικτάτορες με όπλα του χθες και οι ευρω-φασίστες του σήμερα;
Η λύση είναι μια και ο δρόμος ένας. Είναι ο δρόμος της λαϊκής οργής, της αντίστασης και της αξιοπρέπειας. Κανένα τέχνασμα, καμία σαθρή ρητορική και καμία κούφια υπόσχεση δεν μπορεί να καλύψει την λαίλαπα των εθνοκτόνων μέτρων που συμπεριλαμβάνει η συμφωνία που ο κος. Τσίπρας έφερε θριαμβολογώντας από την κομμαντατούρα της ΕΕ. Η λαϊκή συσπείρωση είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης και η ταξική πάλη απαίτηση της στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Θα κλείσω με μία αναφορά και πάλι στον λεγόμενο «σκοτεινό φιλόσοφο» της Εφέσου, τον Ηράκλειτο: «Η δικαιοσύνη είναι πάλη, και τα πάντα γίνονται με την πάλη και με τρόπο αναγκαίο» [ Και δίκην έριν, και γινόμενα πάντα κατ’ έριν και χρεών /αποσπάσματα, 80]
* Ο Θεόδωρος Σταυρόπουλος διδάσκει Μαθηματική Ανάλυση στο Μαθηματικό και
Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δημοσίευση σχολίου