Η υποκρισία της πρωθυπουργικής ΤΙΝΑ

Του Θέμη Τζήμα

Η ΤΙΝΑ- There Is No Alternative- που από τη Θάτσερ ασμένως υιοθέτησαν κατά σειρά και εν μέσω κρίσης, στα καθ΄ ημάς οι Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης και πλέον Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να δικαιολογήσουν την εφαρμογή από πλευράς τους των εντολών της οικονομικής ολιγαρχίας- ξένης και ντόπιας- της καγκελαρίας του Βερολίνου και ορισμένων αντιδραστικών κύκλων της Ευρωζώνης εδράζεται σε ένα χιλιοειπωμένο επιχείρημα: φέρτε μας- λένε οι πρωθυπουργοί της χώρας- εναλλακτική πρόταση και μετά συζητάμε.

Το εν λόγω επιχείρημα απαιτεί καθαρή απάντηση, διότι βασίζεται σε ένα τριπλό υποκριτικό επιχείρημα: πρώτον, κάθε ηγέτης, κάθε συνόλου πάντοτε και ακόμα περισσότερο σε συνθήκες κρίσης οφείλει να διαθέτει όχι μόνο ένα αλλά πολλαπλά εναλλακτικά σχέδια. Για παράδειγμα και εν προκειμένω, σχέδιο για την παραμονή στο ευρώ χωρίς μνημόνιο, σχέδιο για “φιλική” έξοδο από το ευρώ, σχέδιο για έξοδο από το ευρώ με ρήξη. Τα σχέδια ως τέτοια δε γίνεται να μην είναι εφικτά ως προς τη σχεδίασή τους. Αυτό που γίνεται αντίθετα είναι συνειδητά κάποιος ηγέτης ή κάποια κυβέρνηση να αρνούνται να τα επεξεργαστούν. Όταν λοιπόν πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις προσχωρούν στη χρήση της παθητικής φωνής- “δε γίνεται να υπάρξει άλλο σχέδιο”- είναι επειδή προσπαθούν να κρύψουν ότι αυτοί οι ίδιοι αποφάσισαν να μην επεξεργαστούν εναλλακτικά σχέδια.

Της αληθούς ενεργητικής φωνής λοιπόν έπεται το δεύτερο ερώτημα: γιατί οι ηγεσίες μας παίζουν εν προκειμένω το παιχνίδι των δανειστών της χώρας, επιτρέποντας μόνο οι δεύτεροι να έχουν περισσότερα του ενός σχέδια για τη χώρα μας; Η μόνη προφανής απάντηση είναι ότι όταν σε μια διαπραγμάτευση προσέρχεσαι διακηρύσσοντας στην άλλη πλευρά ότι διαθέτεις μόνο μια επιλογή, δηλαδή την παραμονή σου στο πλαίσιο που κυριαρχικά η άλλη πλευρά χαράσσει, στην πραγματικότητα προσέρχεσαι χωρίς κανένα σχέδιο και έτοιμος να υποταχθείς σε ένα από τα δικά της σχέδια. Λες ότι δεν υπάρχει άλλο σχέδιο όταν θες να μην υπάρχει άλλο σχέδιο.

Έτσι, η κυβέρνηση Τσίπρα μιλά για το Grexit ως σχέδιο Σόιμπλε, προκειμένου να λοιδωρήσει όσους προτείνουν έξοδο από την ευρωζώνη έστω ως εναλλακτική, ακριβώς για να κρύψει ότι από τον Ιανουάριο είχε καταστήσει σαφές σε όλους τους τόνους ότι θα δεχτεί όχι το σχέδιο Β του Σόιμπλε αλλά το σχέδιο Α του Σόιμπλε. Τα υπόλοιπα ήταν επικοινωνιακή γαρνιτούρα δικαιολόγησης της υποταγής της, που χάλασε για τον πρωθυπουργό όταν το όχι βγήκε με 62% σχεδόν την 5η Ιουλίου αντί για το ναι ή για την οριακή διαφορά, όπως ο πρωθυπουργός ήλπιζε. Αυτή είναι η πρώτη υποκριτική διάσταση της αριστερής “ΤΙΝΑ”.

Η δεύτερη υποκριτική διάσταση έχει να κάνει με τη συνειδητή διαστρέβλωση του τι σημαίνει σχέδιο. Όταν πρόκειται για μνημόνια σημαίνει να επιβληθούν όροι των οποίων οι επιπτώσεις ως προς το βάθος της ύφεσης και της κοινωνικής διάλυσης, άρα της καταστροφής της εθνικής οικονομίας, ούτε έχουν υπολογιστεί και ανακοινωθεί με ακρίβεια ή ειλικρίνεια, ούτε έχουν αντισταθμιστεί. Σχέδιο σημαίνει τότε, απλά να υιοθετήσουμε οποιαδήποτε πολιτική, προκειμένου να κλωτσήσει λίγο παραπέρα η κάθε κυβέρνηση το εκρηκτικό ζήτημα του φαύλου κύκλου ύφεσης και υπερχρέωσης, προκειμένου όταν κλείσει η διετής- το πολύ- παρουσία της στα πράγματα να το κληροδοτήσει υπό δυσμενέστερους όρους στην επόμενη κυβέρνηση. Άρα το υπαρκτό “σχέδιο” που επικαλούνται ως μονόδρομο όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, προκειμένου να δικαιολογήσουν τις πολιτικές που υπηρετούν δεν είναι παρά μια βραχυπρόθεσμη δημοσιονομική διαχείριση, με καταστροφικές συνέπειες και στην πραγματική οικονομία και στα δημόσια οικονομικά. Πρόκειται κατά κυριολεξία για ένα μη- σχέδιο για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, το οποίο παράγει μόνο τη βεβαιότητα του πνιγμού και εν τέλει συνιστά κατά κυριολεξία σχέδιο αποκλειστικά αφενός εξακολούθησης της νεοαποικιακής εξάρτησης της χώρας και αφετέρου αγοράς κυβερνητικού χρόνου υπέρ συγκεκριμένων προσώπων και διασφάλισης προνομίων της ολιγαρχίας εις βάρος των περισσοτέρων εκ των υπολοίπων 11.000.000 πολιτών και κατοίκων της χώρας. 

Υπάρχει όμως και η τρίτη, κορυφαία εκδήλωση κυβερνητικής υποκρισίας. Την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός καλεί όποιον έχει άλλο σχέδιο να το εμφανίσει, ο ίδιος αναγνωρίζει ότι του δόθηκαν τουλάχιστον δύο εναλλακτικά σχέδια. Το πρώτο ήταν το σχέδιο του υπουργού οικονομικών που ο ίδιος είχε επιλέξει, δηλαδή του Γ. Βαρουφάκη. Το δεύτερο είναι το σχέδιο Β του Σόιμπλε. Γιατί ο πρωθυπουργός δεν τα εμφανίζει ώστε να πειστούμε και εμείς ότι το σχέδιο Α του Σόιμπλε το οποίο ο ίδιος επέλεξε αντί των δύο αυτών εναλλακτικών σχεδίων είναι πράγματι προτιμότερο; Επιπλέον αυτών, η Αριστερή Πλατφόρμα του εμφάνισε και τρίτο εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο τα ΜΜΕ κόβουν και ράβουν προκειμένου να το γελοιοποιήσουν αλλά που ωστόσο μένει να εμφανιστεί επίσης στην πληρότητά του. Και τέλος υπάρχουν μια σειρά ακόμα επεξεργασιών- πχ. Του Ινστιτούτου Μπάτσης και άλλων- που το πρωθυπουργικό επιτελείο επέλεξε να αγνοήσει. Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός που καλεί όποιον έχει άλλο σχέδιο να το προσκομίσει ομολόγησε ότι είχε άλλα δύο συν ένα εναλλακτικά σχέδια, τα οποία αποφάσισε να απορρίψει και τα οποία αρνείται να εμφανίσει δημόσια.  

Η υποκρισία της πρωθυπουργικής ΤΙΝΑ έγκειται στο ότι και αυτός ο πρωθυπουργός όπως και οι προηγούμενοι αποφάσισε να υπονομεύσει τη θέση της χώρας αρνούμενος είτε να επεξεργαστεί άλλο σχέδιο, είτε απορρίπτοντας κάθε άλλο σχέδιο, οδηγώντας την σε μια διαπραγμάτευση από θέση ακόμα μεγαλύτερης αδυναμίας, επιλέγοντας το μη σχέδιο- για το λαό- Α του Σόιμπλε, προκειμένου να εξυπηρετήσει την ξένη και ντόπια ολιγαρχία και ένα άθροισμα κυβερνητικών αξιωματούχων.

 

Πηγή: tvxs