Το ΣτΕ, από τη φύση και τον προορισμό του, ήταν πάντα εκφραστής, τοποτηρητής, υπερασπιστής των συμφερόντων του Κράτους.
Στα χρόνια της βαρβαρότητας, στα χρόνια των μνημονίων, στα χρόνια που βίαια πάρθηκαν πίσω και αυτές ακόμα οι ελάχιστες κατακτήσεις των εργαζομένων και της κοινωνίας, το ΣτΕ υπήρξε “υπερήφανος” αρωγός των κυβερνήσεων, σε αυτή την απροσχημάτιστη κατάλυση δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Κρίνοντας συνταγματικά τα μνημόνια, τις περικοπές μισθών, συντάξεων, εκας, το ξεπούλημα και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, το ξεπούλημα του Ελληνικού, την Fraport (χθεσινό και αυτό..)και, και, και... χάριν του “υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος” (ποιο να είναι αυτό άραγε;;;)
Ενώ, αντίθετα, έκρινε ως αντισυνταγματικές τις περικοπές στους μισθούς των δικαστικών και των ενστόλων.. (πυλώνες του Κράτους, γαρ)
Η κρίση περί αντισυνταγματικότητας του νόμου για τις αδειοδοτήσεις των καναλιών δεν προκαλεί κατάπληξη, ούτε έρχεται σε αντίφαση με τα προηγούμενα.
Η δικαστική εξουσία στο σύνολό της, και ειδικότερα η ανώτατη βαθμίδα της, όπως και το ΣτΕ, δεν είναι τίποτα άλλο, από μια εξουσία, που πάει χέρι χέρι με την εκτελεστική, σκληρά και ταξικά προσανατολισμένη, ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας και το αποδεικνύει καθημερινά, με τον πιο ανάλγητο τρόπο, μέσα στις δικαστικές αίθουσες.
Σε μια διαπάλη συμφερόντων, σε μια προσπάθεια οικοδόμησης, από πλευράς κυβέρνησης, μιας νέας κατάστασης στο χώρο των μήντια, μιας νέας διαπλοκής δηλαδή, σε μια διαπάλη συμφερόντων, το ΣτΕ στάθηκε ξεκάθαρα, όντως, ενάντια στις πολιτικές επιλογές μιας κυβέρνησης, γεγονός ασύνηθες στην ιστορία και στη λειτουργία του
όχι γιατί έπρεπε να “θεραπεύσει” την αντισυνταγματικότητα της ρύθμισης
όχι γιατί δεν ανέχθηκε τις “αφόρητες πιέσεις” και τις κυβερνητικές παρεμβάσεις στο έργο της “ανεξάρτητης δικαιοσύνης”
όχι μόνον, γιατί τα “βρήκε” με την αστεία αντιπολίτευση του κ.Μητσοτάκη και της Ν.Δ.
Όχι μόνον, γιατί τάσσεται με τον Βαρδινογιάννη, έναντι του Μαρινάκη
Αλλά για όλα αυτά,(εν μέρει), και για κάτι ακόμα:
γιατί λόγω της διαπιστωμένης απονομιμοποίησης της κυβέρνησης, λόγω αντιπολίτευσης επιπέδου “παιδικής χαράς”, λόγω της διαβλεπόμενης επερχόμενης εκλογικής ήττας, η δικαστική εξουσία βρίσκει χώρο και λειτουργώντας με “σχετική αυτονομία” έναντι της εκτελεστικής εξουσίας, δηλώνει “παρούσα” παίρνοντας θέση υπέρ των “άλλων”, υπηρετώντας όμως πάντα πιστά τα συμφέροντα του Κράτους.
Δεν “πόνεσα”, που θα “έκλεινε” το Μέγκα, δεν “πονάω” για το “χαστούκι” στη κυβέρνηση.
Τις “λύσεις” ήδη τις βρήκαν, επ΄ωφελεία όλων τους με τις προσωρινές αδειοδοτήσεις όλων έναντι τιμήματος!
Μόνο που και αυτό το τίμημα, δεν πρόκειται να πάει στα παιδάκια..
Δημοσίευση σχολίου