Στο πρώτο μνημόνιο, στο άρθρο 14, παράγραφος 5, διαβάζουμε: «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία (...)».
Ας πάμε στο Σύνταγμα τώρα. Στο άρθρο 28, παράγραφος 2, περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο ψηφίζονται από τη Βουλή συμφωνίες -όπως το μνημόνιο- που μεταφέρουν σε τρίτους αρμοδιότητες του Συντάγματος:«(...) μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών».
Στο ίδιο άρθρο, παράγραφος 3, περιγράφεται ως όρος σύμφωνα με τον οποίο η Βουλή προχωρά σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής της κυριαρχίας, ότι αυτό «δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος...».
Ωστόσο, τα ανώτατα δικαστήρια της χώρας, που έκριναν αντισυνταγματικό το δικαίωμα των συμβασιούχων στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, τα παραπάνω, δηλαδή α) την παραίτηση του τόπου από κάθε ασυλία έναντι των δανειστών, β) τη μη ψήφιση του μνημονίου από τα 2/3 της Βουλής αλλά με απλή πλειοψηφία, γ) την εν συνόλω εφαρμογή των μνημονίων και τη σχέση τους με ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα, όλα τα έχουν κρίνει... συνταγματικά.
Ιστός διότι η Δικαιοσύνη, παρότι «τυφλή», δεν είναι και «κουφή» ώστε να μην ακούει τις κυρίαρχες πολιτικές επιταγές.
Δημοσίευση σχολίου