*Ο άνθρωπος γεννήθηκε όταν για πρώτη φορά, μπροστά σε ένα πτώμα, αναρωτήθηκε: «γιατί;»*.
Μαλρώ.
Ξεπερνάμε όλα τα όρια καθημερινά, λυγίζουμε διαρκώς σε έναν αγώνα αντοχής που ζητάει να είμαστε όλο και πιο ολιγαρκείς, όλο και πιο φτωχοί, όλο και πιο συγκαταβατικοί. Μας αποσπάται μια συναίνεση, που αμφισβητεί την αξία της ίδιας της ύπαρξης μας. Απο την κατάσταση στην υγεία ως τα σχολεία και τον εντεινόμενο εφιάλτη μιας καταστολής, που χρησιμοποιείται για να περιγράψει σχολαστικά το επιτρεπόμενο πλαίσιο, ζούμε μια τεράστια αλλαγή.
Χάνεται η ιδιότητα του πολίτη (έστω, αυτή που ξέραμε με όλες τις έτσι κι αλλιώς γνωστές στρεβλώσεις). Ο κόσμος διαιρείται απόλυτα.
«So to cure you they must kill you».
Είναι αδύνατη η κατάργηση της ύπαρξης;
Ναι αδύνατη αρκεί να υπάρχει δράση και αντίδραση. Να μπορείς να μιλάς, να μείνεις, να φύγεις. Να είσαι κύριος της ύπαρξης σου. Όπως αυτό που συμβαίνει το τελευταίο 48ωρο.
Η συμφορά είναι ο καθρέφτης όπου βλέπουμε και γνωρίζουμε πραγματικά τον εαυτό μας. Ευτυχώς. Και μην με παρεξηγείτε για αυτό. Μόνο δια μέσου της αυτογνωσίας θα επιβιώσει η ανθρωπότητα. Μόνο έτσι θα θεριέψει η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά. Χωρίς κράτος,χωρίς θεό. Μόνο με αυτοοργάνωση και συνεργασία. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες.
Θα ήθελα να επενδύσω σε μια τέτοια κοινωνία. Θα ήθελα να υπάρξει. Δεν ελπίζω όμως ότι θα υπάρξει μια τέτοια κοινωνία για να είμαι ειλικρινής. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Ελπίζω μόνο σε αυτούς τους λίγους,γιατί λίγοι είναι, που μπορούν και πενθούν σε μια τέτοια ευνουχισμένη κοινωνία.
Είναι προνόμιο να μην έχει απανθρακωθεί η ψυχή σου.
Καλή δύναμη σε αυτούς που βιώνουν την απώλεια και σε όλους όσοι έχουν αφιερωθεί στην έμπρακτη βοήθεια και προσφορά προς αυτούς.
Δημοσίευση σχολίου