Αφιέρωμα: 28 Οκτωβρίου. Αστικός πολιτικός κόσμος και κομμουνιστές

Του Γ. Γ.

Πιστεύουμε ότι παραθέτουμε το πιο ολοκληρωμένο αφιέρωμα που υπάρχει στο διαδίκτυο για την 28 Οκτωβρίου, συνοδευόμενο με πλήθος ιστορικών στοιχείων για τα χρόνια της κατοχής της χώρας μας από τις δυνάμεις του άξονα που ακολούθησαν.

Φυσικά δεν υπήρξε κανένα "έθνος που αγωνίστηκε σύσσωμο ενάντια στον εισβολέα", όπως μας προβάλλει η καθεστωτική προπαγάνδα. Υπήρξαν οι "εθνικώς σκεπτόμενοι" οι συνεργάτες δηλαδή των κατακτητών που μετά την απελευθέρωση βαφτίστηκαν πυλώνες του έθνους στην αντικομμουνιστική υστερία που είχε καταλάβει όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό και οι ένοπλοι δωσίλογοι, που δολοφονούσαν αντιστασιακούς και ομήρους στην Κατοχή και τρομοκρατούσαν αριστερούς.

Τα ίδια αυτά καθάρματα στην πορεία έχοντας ξεπλυθεί από τα κρίματά τους στο ποτάμι του αντικομμουνισμού, πέρασαν αμέσως στις τάξεις του εθνικού στρατεύματος ή σε παραστρατιωτικές ομάδες.
Την ίδια στιγμή το αστικό κράτος όχι μόνο δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί κάθε κομμουνιστή και δημοκράτη που πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. αλλά φρόντιζε να τον εξοντώνει με κάθε τρόπο.

Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, κάνοντας λόγο για τον μύθο του "ΟΧΙ" του Μεταξά, την αντίσταση του λαού μας, την στάση των κομμουνιστών και την πέμπτη φάλαγγα στη χώρα μας, όταν εκδηλώθηκε η Ιταλική επίθεση.

Σ' αυτή την κατάσταση κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει την πολυθρύλητη «επιστολή Ζαχαριάδη» της 31ης Οκτωβρη 1940 (γράφτηκε τρεις μέρες μετά την έναρξη της Ιταλικής επίθεσης και δημοσιεύτηκε στον Τύπο στις 2 Νοέμβρη).

Ο ηγέτης του ΚΚΕ είναι έγκλειστος και σε πλήρη απομόνωση πίσω από τους κυκλώπειους τοίχους της ακτίνας Θ' των φυλακών Κέρκυρας. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες συσκότισης, παραμένει αξεπέραστη η πολιτική σύλληψη του γ,γ του ΚΚΕ να στείλει επιστολή και να κηρύξει τη συστράτευση των Ελλήνων απέναντι στην ιταλική φασιστική επίθεση της 28ης Οκτώβρη. Και μάλιστα η «γραμμή» αυτή του Ζαχαριάδη δεν συμβάδιζε με την τρέχουσα κρατική τακτική της Σοβιετικής Ενωσης -αν δεν «την προσπερνούσε επιδεικτικά»- η οποία από το 1939 είχε αναγκαστικά συνάψει το σύμφωνο μη επίθεσης που πήρε την ονομασία Μολότοφ - Ρίμπεντροπ.

Και ερχόμαστε στην περίοδο της κατοχής προσεγγίζοντας ένα θέμα από μια ιδιαίτερη πολιτική σκοπιά: "Η πείνα στην Αθήνα - Ταξικά προσδιοριζόμενες όψεις της κατοχικής καθημερινότητας ή πώς το κράτος σε σύμπνοια με τους μαυραγορίτες "οργάνωσε" τον λιμό στην πρωτεύουσα".

Ταυτόχρονα όμως, μέσα σε αυτές τις άγριες συνθήκες, μέσα σε αυτό το φοβερό σκηνικό του θανάτου, μέσα από τις στάχτες του πολέμου και την καταπίεση της τριπλής κατοχής, μέσα από τα βογκητά των ανθρώπων που ψυχορραγούσαν στα πεζοδρόμια ξεπήδησαν οι «νεόπλουτοι».
Μια νέα τάξη πλουσίων, αδίστακτη και χωρίς ενδοιασμούς, η οποία αδιαφόρησε για τη δυστυχία του λαού, συνεργάστηκε οικονομικά με τους κατακτητές και συγκέντρωσε τεράστιο πλούτο και δύναμη.
Την ώρα που άνθρωποι έψαχναν στα σκουπίδια για λίγη τροφή, την ώρα που παιδιά πέθαιναν στους δρόμους, αυτοί κατασπαταλούσαν επιδεικτικά τεράστια ποσά σε θεάματα, ακροάματα και είδη πολυτελείας.

Αλλα τομάρια συνεργάστηκαν με του κατακτητές ενάντια στον ΕΛΑΣ και στο ΕΑΜ ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει "το ψυχολογικό προφίλ των ταγματασφαλιτών - Η περίπτωση Δάγκουλα". 

Θεωρούμε σκόπιμο να κάνουμε μια αναφορά για την λεγόμενη "πηγάδα του Μελιγαλά" και τους ταγματασφαλίτες Περρωτή, Βρεττάκο και Μαγγανάς. 

Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε επίσης ότι το αστικό κράτος "αντάμειψε" τους συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων με επάνοδος στο στράτευμα για τους καραβανάδες, προαγωγές μέχρι τον βαθμό του ταξίαρχου και ανάδειξη σε βουλευτές και υπουργούς σε άλλους πρωτοκλασάτους ταγματασφαλίτες..

Σαν επίλογο θα σας προτείναμε να διαβάσετε τα βιβλία

Δημήτρη Κουσουρή: «Δίκες των Δοσιλόγων, 1944-1949. Δικαιοσύνη, Συνέχεια του Κράτους και Εθνική Μνήμη»

Τάσος Κωστόπουλος – Η αυτολογοκριμένη μνήμη 

Ταγματασφαλήτες, εγκληματίες δοσίλογοι, αστικός κόσμος και ξένοι προστάτες τους.