Πρέπει να είναι κάποιος/α πολύ αφελής για να θεωρεί ότι μπορεί να κρυφτεί πίσω από την ανωνυμία που του προσφέρει το διαδίκτυο ή ότι οι συνομιλίες που κάνει είτε μέσω είτε μέσω e-mail είτε σε κοινωνικά δίκτυα είναι ασφαλείς. Και αν φυσικά οι δραστηριότητα του/της δεν έχουν κάτι το επιλήψιμο δεν υπάρχει λόγος προβληματισμού. Αν όμως η διαδικτυακή παρουσία του/της είναι προβληματική και δημοσιοποιηθεί τότε υπάρχει πρόβλημα.
Αρχικά να διηγηθούμε μια ιστοριούλα. Είναι γνωστή σε πολλούς συντρόφους/ιες και στην συνέχεια να καταλήξουμε σ’ αυτό που θέλουμε να επισημάνουμε.
Είμαι παλιά καραβάνα στο Ιντερνέτ. Το 2001 μαζί με άλλους συντρόφους είχαμε στήσει μια ιστοσελίδα στο geocities που προσέφερε δωρεάν χώρο. Το 2002 ξεκινάει την λειτουργία του το in.gr και για διαφημιστικούς λόγους προσφέρει την δυνατότητα σε κάθε χρήστη του να δημιουργήσει το δικό του chat room. Τότε εμείς είχαμε στήσει εκεί το «ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ».
Ηταν ένα τσατ που έχει αφήσει ιστορία. Μιλάμε για την εποχή στην οποία βρισκόταν στο αποκορύφωμα της η τρομολαγνεία με την σύλληψη των φερόμενων μελών της 17 Νοέμβρη, ήταν μια περίοδος με έντονες πολιτικές εξελίξεις.
Κάθε βράδυ λοιπόν, μετά της 11 μαζευόμαστε δεκάδες σύντροφοι στο τσατ –το οποίο πέρα ότι αποτέλεσε αφορμή να έχουμε περιπέτειες με κάτι χαϊβάνια της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής», ήταν και ο χώρος που γνωρίστηκαν σύντροφοι με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δυο γάμοι- και συζητούσαμε για την πολιτική επικαιρότητα.
(Ακόμα και σήμερα μπορεί να βρει κάποιος στο διαδίκτυο τοποθετήσεις που έκαναν παιδιά που συμμετείχαν στο τσατ μας και δημοσιεύαμε στον τότε ιστότοπο μας)
Ένα βράδυ, λοιπόν, μπαίνει στο τσατ μας ένας τύπος και αρχίζει να μας βράζει με τις γνωστές φασιστικές παπαριές: «Το καλύτερο σαπούνι, γίνεται από κομμούνι» και τα σχετικά. Εγώ τον είχα πάρει στο δούλεμα και του έκανα πλάκα.
Τότε ένας τύπος που συνήθιζε να μπαίνει σχεδόν καθημερινά στο τσατ μας, πάντα με το ίδιο ψευδώνυμο, ενώ σχεδόν ποτέ δεν έπαιρνε μέρος στις συζητήσεις μας του γράφει: «Είσαι απ’ την Πάτρα. Λέγεσαι … μένεις στην οδό … και το τηλέφωνο σου είναι … Θα σε γαμ.. τσογλάνι μπλα μπλα».
Μείναμε όλοι άφωνοι. Ο τύπος που μας έβριζε πανικόβλητος εξαφανίστηκε και εγώ είχα πάθει την πλάκα μου. Στέλνω πριβέ μήνυμα στον τύπο, ρωτώντας ποιος είναι και πως γνώριζε αυτά που έγραφε. Η απάντηση που πήρα ήταν να κοιτάξω την θήκη του υπολογιστή μου εκεί που τοποθετούνται τα CD. Το είχα αντιληφθεί ήδη: Το «πορτάκι» είχε αρχίσει να ανοιγοκλείνει μόνο του. Ε, καταλαβαίνετε .. τα είχα χάσει εντελώς.
Για να μην μακρηγορώ, λοιπόν, με τον τύπο μιλάμε στο τηλέφωνο –αυτός με πήρε από την Αμερική όπου μένει- και κανονίζουμε να βρεθούμε όταν θα’ ρθεί Ελλάδα. Πραγματικά το καλοκαίρι του 2003 συναντιόμαστε στο εξοχικό που έχει σε μια πολύ ωραία περιοχή. Είχα πάει να τον συναντήσω μαζί με δυο κοπελιές, η μια απ’ τις οποίες ήταν και είναι η πληροφορικάριος που είχαμε και έχουμε –είναι η «κολώνα» μας σε τεχνικά θέματα. Αυτή έχει κάνει στο σχεδιασμό του μπλοκ μας το στήσιμο του διαδικτυακού μας ρ/σ …-
Φυσικά απέναντι στον Ελληνοαμερικάνο από την πρώτη στιγμή ήμουν απόλυτα επιφυλακτικός –άσχετα αν ο ίδιος μας μιλούσε για τις αριστερές του καταβολές-πόσο μάλλον όταν μας είπε ότι σπούδασε και τελικά σταδιοδρόμησε στις ΗΠΑ σε μια κυβερνητική υπηρεσία.
Απόλυτα περιποιητικός μαζί μας, μετά το φαγητό μας έκανε επίδειξη των τεχνικών του γνώσεων. Σε ένα τεράστιο τραπέζι είχε μια οθόνη και σκόρπια δεκάδες ηλεκτρονικά εξαρτήματα. Εγώ έμεινα αμέτοχος να παρακολουθώ την συζήτηση που είχε με την «δικιά» μας πληροφορικάριο που και η ίδια έδειχνε εντυπωσιασμένη με αυτά που άκουγε.
Από τότε μου έχει παγιωθεί η άποψη ότι είναι τεράστια ανευθυνότητα -πέρα από το τηλέφωνο- να θεωρείς ότι υπάρχει ασφάλεια στις διαδικτυακές σου συνομιλίες ή ότι μπορεί να σε καλύπτει η ανωνυμία. (Το "μαϊμού" προφίλ στο f/b ας πούμε)
Τα χρόνια κύλισαν και έχασα επαφές μ’ αυτόν τον τύπο. Ξανασυναντηθήκαμε διαδικτυακά σχετικά πρόσφατα. Συνταξιούχος πια αυτός καταναλώνει όλο το χρόνο του στην μεγάλη του αγάπη. Στο διαδίκτυο και στους υπολογιστές.
Απ’ την συζήτησή μας έμαθα ότι το facebook είναι «σουρωτήρι» από ασφάλεια. Πανεύκολα ένας «γνώστης» μπορεί να μάθει πόσα προφίλ έχει δημιουργήσει ένας χρήστης του, να του ρθουν στην κατοχή του οι συνομιλίες που έχει κάνει κάποιος για τον οποίο ενδιαφέρετε, και όλα αυτά να τα αποθηκεύσει ώστε να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του, αν κάποια στιγμή θεωρήσει ότι πρέπει να δημοσιοποιηθούν οι ενέργειες αυτού του ατόμου.
Θέλουμε να πούμε στην τελική ότι κάθε διαδικτυακή μας επαφή είναι διάτρητη. Το θέμα είναι ποιος έχει τις γνώσεις να την «απαλλοτριώσει» και πώς την χρησιμοποιεί. Κι αυτό γιατί είναι άλλο πράγμα οι διαδικτυακές επαφές να γίνονται κτήμα κάποιας ασφαλίτικης υπηρεσίας και άλλο να έρχονται στην κατοχή των Wikileaks ή των anonymous π.χ.
Δημοσίευση σχολίου