Η κοινωνική ρίζα του βολιώτικου "μπεϊσμού".

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Πολύ σωστά και κατατοπιστικά νομίζω ότι  τα γράφει ο σ. Λώλος Δροσινός στο τελευταίο σχόλιό του, αναφορικά με τον τωρινό κοτζάμπαση του Βόλου, Αχιλλέα Μπέο, και την πολιτική του προϊστορία στη Νέα Σμύρνη, στον τομέα της εκεί "τοπικής αυτοδιοίκησης". 

Σωστές και πολύ χρήσιμες όλες αυτές οι διευκρινίσεις που μας δίνει ο σχολιογράφος μας, για να κατανοήσουμε το φαινόμενο του "μπεϊσμού".
Εμείς στο Βόλο δεν γνωρίζαμε εξαρχής όλη την πολιτική προϊστορία του κ. Αχιλλέως...
Ούτε καν το πρόσωπο αυτό. Άλλωστε, εδώ ο τύπος αυτός πρωτοφάνηκε  πριν το 2010, όχι σαν πολιτικός, αλλά σαν ποδοσφαιρικός παράγοντας, που ανέλαβε να ρίξει χρήμα και να αναδιοργανώσει τον χρεοκοπημένο Ολυμπιακό Βόλου.

Ακολούθησε η ξαφνική άνοδος και η ραγδαία πτώση της ομάδας, όταν ο Μπέος κατηγορήθηκε για το σκάνδαλο των "στημένων αγώνων"/
Ο Ολυμπιακός Βόλου υποβιβάστηκε στα αζήτητα, ενώ οι οπαδοί του το 2012 κυνηγούσαν με τις πέτρες το Γιωργάκη Παπανδρέου και τον υπουργό Γερουλάνο ως ενόχους για τη διάλυση της "ομαδάρας" τους, για κατασυκοφάντηση λέει και άδικη φυλάκιση του προέδρου Μπέου και τα ρέστα!

Το 2012,ενώ το "Πασόκ" πάτωσε, οι οπαδοί αυτοί αβαντάριζαν τους ναζιστές, βγάζοντας βουλευτή τους στη Μαγνησία!

Τελικά, ο ίδιος ο Μπέος τη σκαπουλάρισε με απλές ...γρατζουνιές από την αστική δικαιοσύνη, αφού οι κατηγορίες, για τις οποίες δικάστηκε πολύ αργότερα, ανήχθησαν από τους δικαστές σε επουσιώδη πλημμελήματα, παρόλο που αρχικά οι ανακριτές κι οι εισαγγελείς τον κατηγορούσαν για βαριά και πολλά κακουργήματα. Σχεδόν για καταπάτηση του ...μισού ποινικού κώδικα!

Τρέχα -γύρευε τώρα ποια ήταν η αλήθεια μέσα στη ζούγκλα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όπου κυριαρχεί το χρήμα και η ομερτά! 

Από εκεί και πέρα, με εφαλτήριο τον Ολυμπιακό Βόλου, ο Μπέος μπήκε στα δημοτικά πράγματα της πόλης, παρουσιάστηκε ως ο αναμορφωτής της από τη χρεοκοπημένη τοπική πολιτική σαβούρα κι έγινε δήμαρχος το 2014, στο Β' γύρο με αντίπαλο "συριζαίο" ανθυποψήφιο, παλαιό στέλεχος του "ΚΚΕ εσωτερικού", που αργότερα, μετά την απατεωνιά του Τσίπρα με το ναρκοθετημένο δημοψήφισμα του 2015, πήγε με την Κωνσταντοπούλου.

Σίγουρα τότε ο Μπέος πήρε ψήφους από πολλές πλευρές. Η ψήφος του ΚΚΕ διχάστηκε μεταξύ λευκού-άκυρου (επίσημη γραμμή) και στήριξης στον συριζαίο Μαργαρίτη Πατσιαντά από πολλούς κομμουνιστές του Βόλου, για να μη βγει δήμαρχος ο Μπέος.

Ο Μπέος τότε βγήκε με μικρή σχετικά διαφορά, και εν συνεχεία... διέκοψε κάθε σχέση με τον Ολυμπιακό Βόλου! Έκτοτε  λένε ότι πατρωνάρει μια άλλη ομάδα που ξεφύτρωσε ξαφνικά, εδρεύουσα στη Νεάπολη Βόλου, ομάδα που ενώ είχε προέλευση από την Πιερία, τη βάφτισαν εν μιά νυκτί "Βόλος", της άλλαξαν έδρα, σφραγίδα κι ΑΦΜ, και σαν τον κομήτη την ανέβασαν γρήγορα στην Α' Εθνική, όπου αρχικά τουλάχιστον φάνταζε αήττητη, μέχρι που τώρα τελευταία... κάτι στράβωσε και σε αυτήν κι έτσι άρχισε απανωτά να ηττάται με εξευτελιστικά σκορ! 

Με εφαλτήριο αυτή την ομάδα, αλλά δευτερεύον σε σχέση με την αβάντα της μητσοτακικής-λούλειας εν Βόλω δεξιάς πολυκατοικίας, ο Μπέος κατέβηκε το 2019 στις κάλπες.

Το 2019 οι πρώην φανατικοί του οπαδοί, αυτοί του Ολυμπιακού Βόλου, τον έβριζαν ως ... προδότη, ήταν όμως μια μικρή μειοψηφία πλέον κι έτσι ο Μπέος τους έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια. Άλλοι ήταν πλέον τα στηρίγματα για τη δεύτερη τετραετία στο Δήμο Βόλου.

Μια γενικότερη παρατήρηση που θα μπορούσε να γίνει σε σχέση με την επονείδιστη απόφαση του 60% σχεδόν των ψηφοφόρων αυτής της πόλης που πήγε στην κάλπη το 2019 και ψήφισε Μπέο, είναι η εξής: Μετά την τραγική βιομηχανική απερήμωση του Βόλου, τα τελευταία τριάντα χρόνια, εδώ δεν κυριαρχεί πια η βιομηχανική εργατική τάξη, δηλαδή η βάση του προοδευτικού-αριστερού χαρακτήρα της πόλης που δέσποζε στο παρελθόν.
Κυριαρχούν, αντίθετα, είτε οι  παντοειδείς υπάλληλοι του τομέα των υπηρεσιών και της κρατικής γραφειοκρατίας είτε οι εποχικά εργαζόμενοι στον τουρισμό και στην εστίαση, καθώς και οι (μισοκατεστραμμένοι ή ολότελα φαλιρισμένοι από τον οδοστρωτήρα του μεγάλου κεφαλαίου και των Μνημονίων) μικρομαγαζάτορες και βιοτέχνες.

Η συνείδηση όλων αυτών, μαζί και των χιλιάδων άνεργων νέων, αυτών με τα 500 πτυχία και τις 1500 καταρτίσεις έκαστος, που δίνουν το βιογραφικό τους για εποχικά γκαρσόνια, ντιλίβερι ή προγράμματα βάουτσερ 6 μηνών, είναι ολότελα διαφορετική από των παλιών προλεταρίων της πόλης.

Σήμερα έχει ατονήσει εδώ η συνείδηση των εργατών που δουλεύουν και παλεύουν συλλογικά και οργανωμένα.
Κυριαρχεί ο πιο άκρατος και στείρος ατομικισμός, η στενοκεφαλιά του "εγώ" και οι αυταπάτες είτε για ατομική διαφυγή από τη μιζέρια είτε για μιαν "ευκαιρία" μετανάστευσης στο εξωτερικό. Το τελευταίο ίσχυε μέχρι πριν τρεις μήνες, δηλ. προ κορωνοϊού.

Στον οικοδομικό κλάδο, στα δημόσια έργα, αλλά και στους εργάτες γης της περιοχής μας κυριαρχούν οι αλλοδαποί εργάτες, που δυστυχώς το ντόπιο εργατικό κίνημα δεν έκανε στην ώρα τους όλα τα πρέποντα για την ενσωμάτωσή τους, την οσμωσή τους με την όλη εργατική τάξη και για την καλλιέργεια της ταξικής τους συνείδησης. 
Έτσι, πολλοί από αυτούς σκέπτονται το ίδιο ατομικιστικά όπως οι νεοέλληνες, στερούνται ουσιαστικά ταξικής συνείδησης, εμπειριών συλλογικής πάλης και εργατικών πολιτικών κριτηρίων, ενώ προσπαθούν να επιβιώσουν αλληλοστηριζόμενοι μόνο μεταξύ τους.

Οι πιο πολλοί δεν έχουν ούτε καν τυπική σχέση με τα συνδικάτα, δεν πάλεψαν ποτέ τους μαζί με τους ντόπιους για σταθερή δουλειά, καλύτερα ωράρια και κοινωνική ασφάλιση. (Μήπως πάλεψαν κι οι ντόπιοι εργάτες έτσι όπως θάπρεπε; Δεν κακίζουμε, απλώς διαπιστώνουμε...)

Συνήθως σήμερα τους αλλοδαπούς εργάτες τους εκμεταλλεύονται διπλά και τρίδιπλα όχι μόνο παραδοσιακοί ρωμιοί εργολάβοι, αλλά κι ένα μικρό, αλλά αδηφάγο και αδίστακτο, στρώμα αντίστοιχων ομοεθνών τους, που είναι το ίδιο γδάρτες του εργάτη με τους έλληνες ομολόγους τους.

Σε όλα αυτά τα στρώματα ελάχιστη παραμένει η επιρροή των κομμουνιστικών ιδεών ενώ κυριαρχεί το "απολιτίκ" στοιχείο.
Τα βολιώτικα συνδικάτα όλων των αποχρώσεων, με πρώτο και κύριο το απολειφάδι του πάλαι ποτέ πρωτοπόρου Εργατικού Κέντρου Βόλου, έχουν μείνει κυριολεκτικά σκέτες σφραγίδες.

Σήμερα το Ε.Κ.Β. το ελέγχει (κατ' επάγγελμα από την εποχή της πράσινης "αλλαγής" και παρά τη διάλυση του "Πασόκ"!) η  επαγγελματική εργατοπατερία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, δηλ. τα κατ 'επαγγελμα τσιράκια της πλουτοκρατίας.

Η επιρροή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ είναι γενικά μονοψήφιου εκλογικού ποσοστού, ενώ η μ-λ και λοιπή επαναστατική αριστερά κυμαίνεται πέριξ του μηδενός.
Μερικές "αναρχικές" ομάδες εντελώς περιθωριακές - και μάλλον ασυντόνιστες μεταξύ τους-  επηρεάζουν μερικούς νεαρούς, κυρίως ανέργους ή σπουδαστές στο Βόλο από άλλες περιοχές, και... κανέναν άλλο.

Η συντηρητικούρα του παπαδαριού έχει ριζώσει για τα καλά εδώ από την εποχή που ήταν δεσπότης ο Χριστόδουλος.
Παπάδες, καλόγεροι και  οι  κολαούζοι τους αλωνίζουν στην πόλη και στο νομό, κατευθύνοντας πολιτικά πολλούς προβατοποιημένους "πιστούς", τόσο από του άμβωνος, όσο και παρασκηνιακά, μέσα από δήθεν "κύκλους μελέτης της αγιά-Γραφής" που έχουν δικτυώσει στις συνοικίες.

Όλος ο τοπικός αστικός Τύπος ελέγχεται από παραδοσιακής συντηρητικής, νεοσυντηρητικής ιδεολογίας, έως και χυδαία ακροδεξιούς εκδότες.

Κομμουνιστικός τοπικός Τύπος δεν υφίσταται. Στην πόλη δεν υπάρχει κινηματογράφος, πέραν ενός village center, που προβάλλει αμερικανιές της μόδας.
Το δημοτικό θέατρο δεν λειτουργεί σχεδόν 15  χρόνια.
Βιβλιοπωλεία λειτουργούν ελάχιστα και σπάνια διαθέτουν μαρξιστική πολιτική φιλολογία.

Το πνευματικό-πολιτιστικό και αισθητικό υπόβαθρο όλων των κοινωνικών στρωμάτων έχει τόσο πολύ υποχωρήσει, που κάνουν θραύση οι φιέστες του Μπέου για τα Χριστούγεννα, με καθαρά σκυλάδικη "μουσική", με φώτα, μπιχλιμπίδια κι αερόστατα φαναράκια...
Όλα για το φραμπαλά και το θεαθήναι, άνευ ουσίας και σημασίας, όπως όλη η υποκουλτούρα μιας σάπιας κοινωνικής πραγματικότητας γενικώς.

Κρίνε λοιπόν και μόνος σου, σύντροφε και φίλε Λώλο (και οι λοιποί αναγνώστες του Βαθέος Κόκκινου), πάνω σε ποια κοινωνική βάση στηρίζεται ο "μπεϊσμός" του Βόλου των τελευταίων  τούτων κατάμαυρων χρόνων.

Αυτή η κατάντια θα σαρωθεί, μόνον όταν αρχίσει να αλλάζει θετικά το ιδεολογικό κλίμα στην Ελλάδα και διεθνώς, παραμερίζοντας τη γενικευμένη σαπίλα. Σαφώς πρόκειται για μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση, όχι όμως και ακατόρθωτη, υπό πολλές, βεβαίως, προϋποθέσεις!