Επανέλαβε πάλι το ποίημα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γιάννης Οικονόμου, περί "ανεξάρτητης δικαιοσύνη" απαντώντας σε ερώτηση με αφορμή για την κλήση σε απολογία του Κ. Βαξεβάνη, από ανακρίτρια του Αρείου Πάγου και με κακουργηματικές κατηγορίες.
«Η κλήση του κυρίου Βαξεβάνη να απολογηθεί ως κατηγορούμενος για μία σειρά πολύ σοβαρών αξιόποινων πράξεων, έγινε κατόπιν δικαστικής πρωτοβουλίας, και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο δικαιοσύνης στη χώρα μας. Η δικαιοσύνη στη χώρα μας είναι ανεξάρτητη. Όποιος ισχυρίζεται διαφορετικά πράγματα, όποιος μας κατηγορεί για διαφορετικά πράγματα, προφανώς δεν αντιλαμβάνεται πως δεν βρισκόμαστε στην περίοδο που υπήρχε προσπάθεια χειραγώγησης και κατεύθυνσης και μεθοδεύσεων μέσα από τη δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη σήμερα λειτουργεί ανεξάρτητα. Και οφείλει να απαντήσει χωρίς μισόλογα, με καθαρές κουβέντες, αν θεωρεί ότι ο Άρειος Πάγος στη χώρα μας υποκινείται, χειραγωγείται και δε λειτουργεί ανεξάρτητα» δήλωσε επί λέξη το κυβερνητικό παπαγαλάκι.
Αδιάφορο έχει καταντήσει πια το επαναλαμβανόμενο αυτό παραμύθι, περί "δικαστικής ανεξαρτησίας" και μόνο όποιος έχει νηπιακή πολιτική σκέψη μπορεί να το αποδεχθεί.
Σχετικά πρόσφατα έκανα μια τοποθέτηση γι' αυτή την ποινική δίωξη που αντιμετωπίζει ο πρώην σύντροφος μου. Με αφορμή τα λεγόμενα όμως σήμερα του Οικονόμου, να συμπληρώσω κάποια πράγματα.
Μια διευκρίνηση αρχικά. Οπως όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ έτσι και οι συντάκτες της εφημερίδας "Documento", όπως και ο εκδότης-δημοσιογράφος του, με την αρθρογραφία τους εξυπηρετούν συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες. (Προφανώς κι εμείς σ' αυτή την διαδικτυακή γωνιά το ίδιο κάνουμε. Η στρατευμένη δημοσιογραφία δεν είναι κάτι το μεμπτό. Το θέμα είναι σε τίνος επιδιώξεις θέτει τις υπηρεσίες της),
Και επειδή αναφερόμαστε στον Κ. Βαξεβάνη να θυμίσω, ότι σε ανύποπτο χρόνο, αρχές Σεπτέμβρη του 2018, είχα κάνει μια ανάρτηση για την δημοσιογραφική διαδρομή του εκδότη του Documento αναγνωρίζοντας την μαχητική αποκαλυπτική δημοσιογραφία του, αλλά και το ταλέντο που έχει στον γραπτό πολιτικό σαλτιμπαγκισμό. Καταφέρνει θαυμάσια να ακροβατεί μεταξύ μαρξιστικών απόψεων, στην διάθεση του να υπερασπιστεί μια συγκεκριμένη τάση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει και την μαγκιά (εντός ή εκτός εισαγωγικών) να επιβιώνει επαγγελματικά σ' ένα άκρως ανταγωνιστικό και επικίνδυνο, για τους μη "ενσωματωμένους¨ δημοσιογράφους, περιβάλλον.
Το θέμα όμως εδώ, στο οποίο επανερχόμαστε είναι ο μύθος περί "ανεξάρτητης δικαιοσύνης". Οπότε ας επαναλάβουμε πάγιες απόψεις μας. Ολες οι αστικές δικτατορίες, τα καθεστώτα δηλαδή που αποκαλούνται "κοινοβουλευτικές δημοκρατίες", έχουν σαν πυλώνες μια σειρά κατασταλτικούς μηχανισμούς, Ενας απ' αυτούς τους μηχανισμούς στηρίγματα της κεφαλαιοκρατίας και μάλιστα πολύ σκληρός διαχρονικά, είναι η λεγόμενη "δικαιοσύνη",
Ποιο απλά δηλαδή, όπως το κράτος είναι όργανο της ταξικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της κυρίαρχης τάξης, της αστικής (που κατέχει τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη), έτσι και η "Δικαιοσύνη", που είναι στοιχείο αυτού του ταξικού κράτους, είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα.
Για να μην επαναλαμβάνω, λοιπόν, "παλαιοκομμουνιστικές" απόψεις για την αστική δικαιοσύνη που είχα εκφράσει στο παρελθόν, στα παραπέμπω σ' αυτή μου την ανάρτηση.
Δημοσίευση σχολίου