Εδώ όμως πρέπει να δούμε και την αθέατη πλευρά, για να μην θεωρηθεί ότι ξαφνικά ο Μ. Κοττάκης έφαγε φλασιά και αποφάσισε να γράψει τα πράγματα όπως έχουν. Το "μυστικό" βρίσκεται αλλού. Στο ότι ο όμιλος των ΜΜΕ του Φιλιππάκη -απ' το ταμείο του οποίου σιτίζεται ο Μ. Κοττάκης- βρέθηκε "ριγμένος", από τα χρηματικά ποσά από τις πέτσινες λίστες και τα προπαγανδιστικά κονδύλια της Αμερικανικής Πρεσβείας της Αθήνας. Οπως έλεγε και ένας μακαρίτης πια ακροδεξιός εκδότης, "οι εθνικόφρονες είναι πάνω απ' όλα στομαχόφρονες".
(Ο λόγος ήταν μια κόντρα που είχε ανοίξει με την αρθρογραφία του στην εφημερίδα του ομίλου "Δημοκρατία", ο μακαρίτης Γ. Τράγκας με τον πρωθυπουργικό ανιψιό και εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Γρηγόρη Δημητριάδη. Αυτή είναι όμως μια μεγάλη ιστορία που ξεφεύγει από τα πλαίσια αυτής της ανάρτησης.
Να θυμίσουμε μόνο ότι ο όμιλος ΜΜΕ του Φιλιππάκη κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα για τον τρόπο που διανεμήθηκαν τα 20 εκατ. € στα Μ.Μ.Ε. από την περίφημη «λίστα Πέτσα», ενώ το ίδιο συγκρότημα βρέθηκε στην απ' έξω στην δική του λίστα με τα καλοταϊσμένα media που είχε κάνει ο πρώην Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ).
Να επανέλθουμε όμως στο σημερινό άρθρο του Μ. Κοττάκη το οποίο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον αν και περιορίζεται να μιλήσει χωρίς να αναφέρει τα ονόματα των συναδέλφων του που είναι παπαγαλάκια μιας χειραγωγούμενης πληροφόρησης.
Η τρέλα των ανθρώπων
Αν επρόκειτο να ρωτάμε, θα μπορούσαμε να συχνάζουμε και στα καφενεία. Να απαντάμε βεβαίως, αφού προηγουμένως ερευνούμε. Στη βάση πληροφοριών αλλά και απόψεων ειδικών εμπειρογνωμόνων.
Τι περίεργο όμως! Σχεδόν έξι μήνες μετά την έναρξη του πολέμου, ο παγκόσμιος Τύπος, αντί για τις βεβαιότητες που κάλυπτε στην αρχή τη σύρραξη στην Ουκρανία, σήμερα εγείρει όλο και συχνότερα αμφιβολίες. Και μάλιστα δεν διστάζει να «ντύνει» αυτές τις αμφιβολίες του με πλήθος από ερωτήματα. Αποστέλλοντας έτσι ένα συγκεκριμένο μήνυμα στο αναγνωστικό του κοινό: Υπερηφανεύεται με πηχυαίους τίτλους ότι δεν γνωρίζει!
Και καλεί τους αναγνώστες του να δώσουν εκείνοι τις απαντήσεις. Το περασμένο Σάββατο οι «New York Times» δημοσίευσαν ρεπορτάζ με τίτλο «Θα βγάλει τον χειμώνα η Ευρώπη χωρίς ρωσικό φυσικό αέριο;» Θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο. Οχι ρεπορτάζ. Ο αμερικανικός Τύπος, ο Τύπος μιας χώρας που πρωτοστάτησε στην επιβολή ασύλληπτων, υποτίθεται, οικονομικών κυρώσεων εις βάρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας και παρέσυρε σε αυτόν τον χορό και όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σήμερα έρχεται να ρωτήσει τους αναγνώστες του στην Αμερική αλλά και τους συνδρομητές του στη γηραιά ήπειρο αν θα καταφέρουν να βγάλουν τον χειμώνα!
Αν οι γέροντες στον ευρωπαϊκό Βορρά θα ξεπαγιάσουν ή θα αποφασίσουν να κατέβουν στα χειμαδιά του ευρωπαϊκού Νότου για να μην εξοντωθούν από το ψύχος! Αν οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, που βάσιζαν τη λειτουργία τους σε ρωσικό φυσικό αέριο, θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στα συμβόλαιά τους, με δεδομένο ότι σήμερα η ροή του έχει περιοριστεί στο ένα τρίτο της περυσινής, με προοπτική τον μηδενισμό της τον χειμώνα! Αν οι οικογένειες και τα νοικοκυριά θα αντέξουν τις δυσβάστακτες αυξήσεις στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος και των καταναλωτικών αγαθών, συνέπεια του τεράστιου πληθωρισμού που συνοδεύει την ενεργειακή κρίση.
Τι ωραίοι που είναι οι φίλοι μας οι Αμερικανοί! Πρώτα μας ζήτησαν με φορτικότητα να εφαρμόσουμε τις εξοντωτικές κυρώσεις και να σταματήσουμε να προμηθευόμαστε ρωσικό πετρέλαιο, ρωσικό φυσικό αέριο, ρωσικά προϊόντα, ρωσικό χρυσό, πρώτα μας ζήτησαν να σταματήσουν τα πλοία της ναυτιλίας μας να μεταφέρουν ρωσική ενέργεια και να αποχωρήσουν οι επιχειρήσεις μας από το ρωσικό έδαφος, πρώτα έβαλαν αυτό το νούμερο -λυπάμαι, δεν μπορώ να βρω καλύτερη λέξη-, τον πρόεδρο της Ουκρανίας να ζητά να επιβληθούν κυρώσεις εις βάρος της Ελλάδος, και τώρα έρχονται με περισπούδαστο ύφος να μας ρωτήσουν περίλυποι, εμάς και όλους τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, αν θα καταφέρουμε να βγάλουμε τον χειμώνα! Και αυτό ονομάζεται πνευματική ηγεσία της «δημοκρατίας απέναντι στην απολυταρχία»!
Λυπούμαι να θυμίσω ότι οι ίδιοι άνθρωποι πέρασαν τον χειμώνα με το να μας γράφουν ότι οι ολιγάρχες θα δολοφονήσουν τον Πούτιν και ότι η υγεία του είναι τόσο επιβαρυμένη, ώστε ετοιμάζεται και ο διάδοχός του! Αυτοί σήμερα διερωτώνται αν η Ευρώπη θα καταφέρει να βγάλει τον χειμώνα. Και δεν ντρέπονται...
Το ωραίο είναι ότι, εκτός από τον αμερικανικό Τύπο, ερωτήματα αυτής της μορφής διατυπώνει πλέον και ο ελληνικός Τύπος, ο οποίος στην πρώτη φάση του πολέμου πανηγύριζε με επικά πρωτοσέλιδα υπέρ του προέδρου Μπάιντεν και προεξοφλούσε το πολιτικό τέλος του Βλαντιμίρ Πούτιν. Δεν θέτουν μόνο οι Αμερικανοί ερωτήματα, θέτουν και οι εν Ελλάδι διαπρύσιοι κήρυκές τους, που μέχρι χθες κρατούσαν το θυμιατό και λιβάνιζαν, για να μην πούμε δόξαζαν, την αποφασιστικότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Ούτε αυτή η πρεσβεία δεν τη δόξαζε τόσο. Τα διαβάσαμε την περασμένη Κυριακή τα πρωτοσέλιδα ερωτήματα: «Τελικά, ποιος χάνει, ο Πούτιν ή οι Ευρωπαίοι;» Και μόνη η διατύπωσή τους από τις ηγεσίες των μέσων δείχνει ότι κάποιοι ντρέπονται πλέον να πουν στον κόσμο προς τα πού οδηγεί η έκβαση του πολέμου. Και προκειμένου να μην εκτεθούν, άρχισαν να… διαλογίζονται. Να προετοιμάζουν το ανύποπτο, υποτίθεται, αναγνωστικό κοινό τους με ερωτήματα. Για να το προβληματίσουν τάχα. Αλλά και όταν έρθει η ώρα της κρίσεως, να είναι καλυμμένοι ότι… «εμείς τα είπαμε». Δεν «τα είπαμε» όμως! Δεν τα είπατε, για να είμαστε ακριβέστεροι.
Και στους καιρούς που ζούμε, η μιντιακή αστοχία στη διατύπωση προβλέψεων -ή στη χειρότερη περίπτωση η παραπλάνηση και η προπαγάνδα- δυστυχώς κοστίζει στη χώρα. Πρώτον, διότι η σωστή πληροφόρηση των πολιτών εν τέλει οδηγεί σε καλύτερες αποφάσεις. Οχι η κατόπιν εορτής πληροφόρηση. Δεύτερον, διότι όσοι δίνουν κάλυψη σε εξωτερικές πολιτικές που ταυτίζονται πλήρως με τις άστοχες συμμαχικές πολιτικές της πρώτης περιόδου είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτά που θα έρθουν. Θα περίμενε κανείς ότι με την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις θα είχαμε πάρει όλοι τα μαθήματά μας. Και ότι η κρίση της Ταϊβάν θα ήταν μια πρώτης τάξεως αφορμή για να ξυπνήσουμε.
Δημοσίευση σχολίου