Το μπαράζ των αυτοκτονιών στις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής σε Αφγανιστάν και Ιράκ παίρνει ολοένα μεγαλύτερες διαστάσεις. Μετά τις αλλεπάλληλες τηλεοπτικές αναφορές του CNN επανέρχεται στο ίδιο θέμα η Γερμανική εφημερίδα «DW»:
«Η είδηση είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητική: ο αριθμός των αυτοκτονιών στον αμερικανικό στρατό κατέγραψε φέτος νέο ρεκόρ. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο αριθμός των αυτοχείρων στον αμερικανικό στρατό διπλασιάστηκε. Αμηχανία επικρατεί στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Ποτέ άλλοτε ο αμερικανικός στρατός δεν μετρούσε τόσο μεγάλο αριθμό αυτοκτονιών στις τάξεις του. Τους δέκα πρώτους μήνες του 2009, 140 Αμερικανοί στρατιώτες έβαλαν τέλος στη ζωή τους. Επί του συνόλου των στρατιωτών καταγράφονται κατά μέσον όρο 20 αυτοκτονίες ανά 100 χιλιάδες στρατιώτες. «Θα πρέπει να καταπολεμήσουμε τους φόβους στιγματισμού που αποτρέπει τους στρατιώτες από το να ζητήσουν βοήθεια», δηλώνουν ειδικοί επιστήμονες.
Οι τραυματικές εμπειρίες από τα πεδία των μαχών τούς ακολουθούν για μια ζωή. Πολλοί έχουν κατάθλιψη, πίνουν υπερβολικά αλκοόλ ή παίρνουν ναρκωτικά. Στο μεταξύ, η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ έχει προχωρήσει σε ενίσχυση των μέτρων ψυχολογικής στήριξης. Ακόμη και στην ιστοσελίδα του Πενταγώνου, στρατιώτες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα μπορούν να ζητήσουν βοήθεια».
Εδώ θέλουμε να προσθέσουμε κάτι.
Σίγουρα τα γεοπολιτικοοικονομικά συμφέροντα της Αμερικής της επιβάλουν μια σειρά ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε αρκετές περιοχές του πλανήτη μας.
Διαβάζοντας όμως τα πρακτικά της βουλής και την απάντηση που έδωσε ο υπουργός Άμυνας, Ε. Βενιζέλος σε ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Θ. Παφίλη μας δημιουργήθηκαν κάποιες απορίες.
Ποιο συγκεκριμένα ο βουλευτής του ΚΚΕ είχε καταθέσει επίκαιρη ερώτηση σχετικά με την απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης να συνεχίσει την εμπλοκή της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν.
Απ’ την μακροσκελή απάντηση του Ε. Βενιζέλου στεκόμαστε σε μια πρόταση του:
«Τα δικά μας θέματα, η δική μας ασφάλεια, η δική μας εθνική στρατηγική είναι αυτή που υπαγορεύει την παρουσία μας στο Αφγανιστάν, τη Σομαλία, τη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο, γιατί έτσι αποκτάμε τη δυνατότητα λόγου και παρέμβασης και γιατί έτσι ενισχύουμε την αξιοπιστία μας όταν πρόκειται να προβάλουμε θέσεις ή να διεκδικήσουμε ζητήματα τα οποία βρίσκονται στον πυρήνα της εθνικής μας στρατηγικής».
Αν αυτό δεν είναι αποδοχή της ξενοδουλείας και υποταγής της αστικής «μας» κυβέρνησης στις επιθυμίες των διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων τότε τι είναι;
Δημοσίευση σχολίου