Δημοσιοκαφρικό ρουφιανοαληταριό

Ζούγκλας και Μαυροτρύπας σκοτώνονται Σκοτώνονται εδώ και σχεδόν ένα χρόνο. Με το σκάνδαλο Ζαχόπουλου και την εμπλοκή του ενός από τους δύο, ο άλλος βρήκε την ευκαιρία για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση για πάρτη του.

Σκοτώνονται γιατί βρέθηκαν μέσα σε μια τριετία με τη μεγαλύτερη εφημερίδα στα χέρια τους. Δηλαδή, με μια τεράστια πολιτική και οικονομική δύναμη. Κι επειδή στον καπιταλισμό «όλα πωλούνται, φτάνει η τιμή να είναι η σωστή», στο παιχνίδι μπήκαν και άλλοι παίχτες.

Μπορεί οι ίδιοι να πούλησαν την εφημερίδα τους στον Μπόμπολα και να τα κονόμησαν χοντρά, όμως ανέθεσαν στα τσιράκια τους να προσπαθήσουν να εξοντώσουν τους αντιπάλους τους με όποιο τρόπο μπορούν.

Ετσι λοιπόν γελάμε με όλο αυτό τον τζερτζελέ που γίνετε αυτή την φορά μέσω διαδικτύου.
Συγκεκριμένα, λέγετε, ότι ο Τριανταφυλόπουλος ανέθεσε στον αρχισυντάκτη του Σωκράτη Γκιόλια να φτιάξει το blog http://troktiko.blogspot.com/ για να τα χώνει στο Θέμο ενώ το καθήκον αυτό από την μεριά του Μαυρότρυπα το ανέλαμε ο δημοσιογράφος του «Πρώτου Θέματος» Νίκος Νικητέας με όχημα το blog http://nonews-news.blogspot.com/

Δεν έχει καμιά σημασία να παρακολουθήσουμε τις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύουν. Γιατί και ο ένας και ο άλλος λένε μισές αλήθειες και μισά ψέματα κι όταν βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμα ερωτήματα στρίβουν αλά γαλλικά, σπορ στο οποίο είναι πρωταθλητές μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι.

Είναι τόσο βυθισμένοι όλοι τους, στην αλητεία και τη ρουφιανιά που δεν διστάζουν να μαγνητοφωνούν κρυφά ο ένας τον άλλο ακόμα και όταν συνομιλούν υποτίθεται συναδελφικά, φιλικά.
Να θυμίσουμε τι έγινε στην περίπτωση Καμουράκη –Χίου ή στην περίπτωση Τριανταφυλόπουλλου-Κουκοδήμου;

Τέτοιες παραστάσεις με τόσο γέλιο να είναι τζάμπα και μάλιστα με πρωταγωνιστές «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» σπάνια έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε.

Φυσικά για μας ο ρόλος των τηλε-μπάτσων και υπόλοιπων αλητών που το παίζουν δημοσιογράφοι είναι γνωστός. Μάλιστα κάποιες φορές βγάζουν μόνοι τους τα άπλυτα τους στην φόρα όπως τότε ο Τσαρούχας μίλησε συγκεκριμένα για τον κατάλογο των 40 δημοσιογράφων που είναι και πράκτορες της ΚΥΠ

Στο παρελθόν μας είχαν πάρει πρέφα και τα Εγγλεζάκια. Αν θυμάστε, οι μπάτσοι της Σκότλαντ Γιαρντ που ήρθαν εδώ στην ιστορία της 17Ν έγραψαν μια έκθεση που την δημοσίευσε τα περιοδικό τους “Janes Intelligence Review”. Εκεί μέσα βλέπεις την τακτική στην «χρησιμοποίηση των ΜΜΕ στον αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία». Και δεν είχαν κανένα πρόβλημα σ' αυτό αφού σύμφωνα πάντα με την έκθεση των άγγλών πρακτόρων «δημοσιογράφοι που δουλεύουν σε ΜΜΕ λειτουργούν ταυτόχρονα και ως κρατικοί υπάλληλοι».
Τι είδους ακριβώς κρατικοί υπάλληλοι είναι αυτοί τώρα, τι να σας πούμε. Δεν το διευκρινίζει η έκθεση και δεν θα θέλαμε να σας γελάσουμε. Τίποτα δάσκαλοι, Δεητζήδες, άντε και καμιά νοσοκόμα μάλλον. Εσείς σκέπτεστε ότι μπορεί να υπάγονται σε καμιά άλλη κρατική υπηρεσία;

Καταλάβατε γιατί δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε με όλα όσα λένε οι πλακωμένοι πρώην συνεταίροι και το υπόλοιπο δημοσιογραφικό αληταριό; Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε όλοι είναι τις ώρες της χαλάρωσης, εκεί που θα βλέπαμε μια κωμωδία, ν’ ανοίγουμε τον υπολογιστή και να βλέπουμε το καθημερινό ξεκατίνιασμά τους.
Είναι και διδακτικό συν τοις άλλοις. Μπορεί να μας οπλίσει με περισσότερη οργή και μεγαλύτερο μίσος για τα καπιταλιστικά παράσιτα που μας ρουφούν το αίμα και το παίζουν και προστάτες του λαού από πάνω.

Θεοί και Σατανάδες

Αν και απλοϊκός ο παπάς που τράκαρα μεσημεριάτικα σε ένα κανάλι στο χαζοκούτι, μέσα στην αφέλεια του τα είπε μια χαρά. Με δυο λόγια μας έψαλε να μπούμε στο «ποίμνιο της εκκλησίας» γιατί, λέει. αλλιώς θα βρεθούμε στα χέρια του Σατανά «και θα βασανίζετε η ψυχή μας αιώνια».

Μάστα. Ψυχολογικός εκβιασμός με την επίκληση μεταφυσικών παπαριών για να αρμέγουν οι τσομπάνηδες τα θρησκόληπτα πρόβατα τους.

Για στάκα ρε μεγάλε να το κάνω φραγγοδίφραγκα για να δούμε τι είναι ο Σατανάς και τα νταλαβέρια που έχει με τον ύψιστο.

Ηταν που λέτε ένας «άγγελος» στους ουρανούς που την είδε κιμπάρικα την φτιάξη. Ενώ αρχικά ήταν στο κυριλέδικο και όπως λέει ο προφήτης Ιεζεκιήλ (28:15): «Από την ημέρα που πλάστηκε μέχρι την ημέρα που αμάρτησε ήταν τέλειος στη συμπεριφορά του», μετά άρχισε να την σακουλεύεται στο αλλιώς κατά τα λεγόμενα του προφήτη «επειδή είχε ομορφιά περηφανεύτηκε, επειδή είχε μεγάλη δόξα η σοφία του διαφθάρθηκε»

Ετσι το λαμόγιο αυτό την σκέφτηκε τσιριτσαντόλικα την δουλειά. Και όπως κάνει το ψυχογράφημα του ο προφήτης Ησαΐας: «έλεγε μέσα του στον ουρανό θα ανεβώ και τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού, θα πάρω θέση πάνω στο βουνό… θα ανεβώ πάνω από τα σύννεφα και με τον Ύψιστο θα είμαι ίσος»

Την δούλεψε καλά την δουλειά η μουτράκλα και όπως λέει η «Αποκάλυψη» (12:4) «μαζί του παρέσυρε και ένα μεγάλο αριθμό αγγέλων από όλα τα Τάγματα». Ετσι, λοιπόν με τον λόχο του έκανε γιουρούσι στα πιστά στρατεύματα του «θεού» και έγινε του «αγγέλου» το κάγκελο.

Επειδή δεν ήμουν εκεί το αποτέλεσμα της αλαχλαπαταγής αυτής το έμαθα διαβάζοντας την «Αποκάλυψη 12:17-19»: «Και εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ ο Μιχαήλ και οι άγγελοι αυτού – του πολεμήσαι μετά του δράκοντος και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και ουκ ίσχυσεν, ουδέ τόπος ευρέθη αυτώ έτι εν τω ουρανώ, και εβλήθη ο δράκων – ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος διάβολος και ο σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, εβλήθη εις την γήν και οι άγγελοι αυτού μετ αυτού εβλήθησαν».
Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα και βάλαν τον σατανά στην ζωή μας.

Χωρίς Θεούς δεν υπάρχουν Σατανάδες και χωρίς Σατανάδες δεν υπάρχουν θεοί.
Ολα αυτά που είναι κατασκευάσματα και δεκανίκια της άρχουσας τάξης μόνο με μια νικηφόρα ένοπλη λαϊκή επανάσταση μπορούν να βρεθούν στην χωματερή της ιστορίας

Γαμιέτε το σύμπαν σύντροφοι

Να διαγωνίζεσαι και να ανταγωνίζεσαι να αγωνιάς και να αγχώνεσαι. Να παράγεις και να καταναλώνεις. Να αποταμιεύεις και να δανείζεσαι. Να επενδύεις και να κερδίζεις ή να χάνεις. Να πουλάς και να αγοράζεις. Να γνωρίζεις τους κανόνες- να τους σέβεσαι-να τους τηρείς-να τους αγαπάς και να τους έχεις ανάγκη.

Να μην αμφισβητείς, να μην αντιστέκεσαι, να μη διαφωνείς.

Να δέχεσαι, να συμφωνείς, να επισκέπτεσαι και να πληρώνεις. Να δηλώνεις και να δηλώνεσαι, να μετράς και να μετριέσαι. Να έχεις χόμπι.

Να μη νιώθεις, να μη θυσιάζεσαι, να μη παλεύεις.

Λίγη μεταφυσική……

Συνάντηση με βλέμμα στη γη, συμπόσιο. Σωκράτης, Διογένης, Ιησούς. Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν.

Παγκοσμιοποίηση. Τέλος της ιστορίας και των ιδεολογιών,(έτσι νομίζουν) πρόσω ολοταχώς για το καινούργιο, τη καινούργια εποχή. Την εποχή της ακραίας εκμετάλλευσης, των ανθρωπιστικών βομβαρδισμών και του εκσυγχρονισμού.

Αντίσταση υπάρχει;

Κοινωνία που βράζει? Ο κοινοτικός μπαμπούλας;

Κλίκες σαλονάτων και ατσαλάκωτων εξουσιαστών που κάθονται πάνω στο σβέρκο αυτών που ιδρώνουν και τραβάνε το λούκι. Ρουφάνε το αίμα μιας ολόκληρης κοινωνίας και πλουτίζουν από την υπεραξία που παράγει.

Μιας κοινωνίας που έχει τόσο συνηθίσει στη σκλαβιά ώστε η ελευθερία της φαίνετε βρισιά.

- Γιατρέ θα πεθάνω τι να κάνω?

- Κάνε αμμόλουτρα.

- Μα με τα αμμόλουτρα θα σωθώ?

- Όχι αλλά θα συνηθίσεις το χώμα πάνω σου.

Γαμιέται το σύμπαν σύντροφοι. Γαμήσι άρρωστο, αγχωμένο, τίγκα στο αφροδίσιο.

Το σεξ διώχνει το άγχος, η αγάπη το προκαλεί.

Δεν είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχουμε καμία υποχρέωση απέναντι σε αυτόν που έχουμε το δικαίωμα να διεκδικούμε τα πάντα?

Πουτάνα ζωή τρέχεις με χίλια και δε σε προλαβαίνω. Τα βαρίδια που μου βάλατε στα πόδια μου ρε μουνόπανα δε με αφήνουν να τρέξω. Στο Γκέτεμπορκ σε οδοφράγματα με μια πέτρα στο χέρι.

Κρατάμε στα χέρια μας το ειδικό ψαλίδι που κόβει τις αλυσίδες. Πρέπει μα μάθουμε να το χρησιμοποιούμε, είναι βαρύ και δύσκολο στη χρήση του.

Κάτσε ρε φίλε να πιούμε μια ρετσίνα και να φτιάξουμε ένα καινούργιο σχέδιο. Όπως τότε. Τότε που μέσα στη σούρα μας βρήκαμε τη λύση. Γαμήσαμε όλους τους θεωρητικούς και τα λόγια τους. Να πίνουμε τη ρετσίνα μας όπου γουστάρουμε όπως γουστάρουμε και με όποιον γουστάρουμε. Να ρευόμαστε και να κλάνουμε. Να σπάμε τα άδεια μπουκάλια και να φωνάζουμε αυτά που σκεφτόμαστε. Η αταξία είναι ομορφιά, η φασαρία είναι ζωή το μπάχαλο ζωντάνια.

Τελικά δεν ξέρω να πω λύσεις, δεν ξέρω αν υπάρχουν. Γι αυτό και γράφω φράσεις χωρίς συνέχεια μεταξύ τους. Κάποτε οι ασυναρτησίες μου γραφότανε σε τοίχους. Τώρα όχι πια.

Τα γένια μας μεγάλωσαν η ψυχή μας αλλιώτεψε.

Αγριεμένο το σκυλί γαβγίζει τη φωνή του.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι παραμένω εργάτης και αυτοί στο σβέρκο μου συνεχίζουν να μου ρουφάνε τη ζωή.

Του trapezith

Να σου πω...

Να σου πω για της γενιάς μας τη χαμένη τιμή.. Αυτήν που ξεπουλήθηκε στην κατανάλωση, που γύρισε την πλάτη σε κυνηγημένους και σκλάβους, Αυτήν που τα κατέβασε με αντάλλαγμα μια μοδάτη γραβάτα κι ένα σπορ αυτοκίνητο.

Να σου πω για της γενιάς μας τη αλλοτρίωση, Αυτή που προτιμάει την ηρεμία από την ένταση, την άνεση από την καύλα, το αιρκοντίσιον από τη φωτιά. Να σου πω για το παραμύθιασμα του τρέντυ, του κινητού 3ης γενιάς, της πιστωτικής, της καριέρας. Για τους ψεύτικους.. Χιλιάδες πράγματα έχω να σου πω ρε πούστη μου...για δικούς μας που χάθηκαν , για ζωές πουλημένες, μίζερες

Για την ανεργία έχω να σου πω, για την φτώχια την εκμετάλλευση, για τους σκοτωμένους στο βωμό του κέρδους.

Για τους ρουφιάνους, για "καταξιωμένους" που τους τελείωσε το σάλιο από το πολύ γλείψιμο. Θα σου πω για αντίσταση, για ανθρώπινες βόμβες, για σηκωμένες γροθιές και για λευκά κελιά. Για αυτούς που δεν πουλήθηκαν δεν τα κατέβασαν δεν αλλοτριώθηκαν και δεν παραμυθιάστηκαν. Για ένα μπουκάλι κρασί , για ένα ντόπιο τσιγάρο για μια αναμμένη φωτιά

Είναι ο αγώνα και ο πόθος για την λευτεριά,
Πάντα τον κυνηγούσαν μα πάντα ήταν αυτός που σκάρωνε την ιστορία. Δεν πρέπει να τρέχουμε.. αυτοί είναι σαν τα σκυλιά, σε κυνηγάνε όταν κυνηγιέσαι Και έκαναν την βία νόμο και την υπευθυνότητα κάλπη.
Είναι τα ανοιγμένα κεφάλια, οι μελανιές από τα γκλοπ τους, τα δακρυσμένα μάτια και το καμένο δέρμα από τα χημικά τους.
Είναι μια βροχή από πέτρες κι ένας εκρηκτικός μηχανισμός .Είναι τα ιδρωμένα μέτωπα και το μίσος στα μάτια των εξεγερμένων. Κυνηγιέται, δέρνεται, φυλακίζεται, άλλοτε υποχωρεί και άλλοτε επιτίθεται. Ζυμώνεται και περιμένει την αποπληρωμή. Έχει τα χρώματα και την δύναμη της φωτιάς και είναι η εικόνα του τρόμου στα μάτια τους.

Και ζωές εγκλωβισμένες σε ψεύτικες ανάγκες και ρημαγμένες αξιοπρέπειες, αγορασμένες χαρές και έρωτες στην προσφορά της εβδομάδας".

Του trapezith

Η δίκη των εργατών του Σικάγου - Δίκη της εργατικής τάξης

«Δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρότερου»
Πλάτων

Ενας από τους αγαπημένους μύθους που παπαγαλίζει σαν καραμέλα η αστική προπαγάνδα είναι η περιβόητη πρόταση «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο». Σύμφωνα με τους ιδεολόγους της πλουτοκρατίας οι νόμοι ισχύουν για όλους και εφαρμόζονται προς κάθε κατεύθυνση.

Δεν υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να πιστέψει στην ίση εφαρμογή των νόμων σε μια κοινωνία ταξική. Κανείς δεν ευελπιστεί πως θα τύχουν ίσης αντιμετώπισης ο πλούσιος με τον φτωχό, ο επώνυμος με τον ανώνυμο.

Οι ανήκοντες στην μπουρζουαζία προσλαμβάνουν τους καλύτερους νομικούς, ασκούν επιρροή σε δικαστές και ενόρκους, διαθέτουν χρήματα, διασυνδέσεις και έχουν πολιτικούς εγκάθετους για τις δουλειές τους.

Στον καπιταλισμό η δίκη δεν αποσκοπεί στην απονομή δικαιοσύνης, αλλά στην προστασία των δομών της εκμεταλλεύτριας τάξης. Γι’ αυτό δεν εξετάζεται αν κάποιος είναι αθώος η όχι. Αυτό που λαμβάνεται υπ’ όψιν είναι αν η πλειοψηφία είναι υπέρ η εναντίον του.

Εν κατακλείδι η λειτουργία της δικαιοσύνης στηρίζεται στο αξίωμα-δίκαιο είναι το συμφέρον της άρχουσας τάξης.

Αποκαλυπτική για τις αντιλήψεις της πλουτοκρατίας είναι η διαδικασία που μεθοδεύτηκε πριν, κατά και μετά την εκδίκαση της υπόθεσης των αγωνιστών εργατών του Σικάγου.

«....να μην καταδικάσετε τον αθώο αφήνοντας ελεύθερο τον ένοχο. Εάν εγώ εκτελεστώ,κανένας δεν θα αναζητήσει πια τον ένοχο. Σεβαστείτε αυτά τα πράγματα και αθωώστε με , όπως ορίζει το δίκιο....»

Αντίφων

Στην δίκη του Σικάγο, οι κεφαλαιοκράτες περιέλαβαν την ηγεσία του εργατικού κινήματος για δυο λόγους: α) άφηναν ακέφαλα τα εργατικά συνδικάτα κ. β) ασκούσαν ψυχολογική τρομοκρατία στα μέλη των σωματείων.

Στην πραγματικότητα ήθελαν δικάσουν και να καταδικάσουν την εργατική τάξη στο σύνολο της. Η κεφαλαιοκρατία με την κίνηση της αυτή ήθελε να δείξει ότι οι εργαζόμενοι ήταν ένοχοι, η εργατική τάξη αποτελούνταν από ανθρώπους επικίνδυνους για τα «χρηστά ήθη». Γι' αυτό ο σκοπός της δίκης ήταν η συλλογική τιμωρία των εργατών. Δεν θα γίνονταν διάκριση σε μέλη σωματείων και μη. Τα συνδικάτα θα διαλύονταν, ο συνδικαλισμός θα απαγορευόταν, οι επικεφαλείς θα τιμωρούνταν.

Οι μπουρζουάζοι έγιναν ανακριτές, κατήγοροι, δικαστές, ένορκοι, δήμιοι.

Η κατηγορία που αντιμετώπισαν οι μάρτυρες-αγωνιστές του Σικάγο ήταν αυτή της συνωμοσίας!!

"Εγώ λοιπόν, άνδρες δικαστές, σας ζητώ να αποφασίστε με δίκαιο τρόπο"

Λυσίας

Η δίκη άρχισε στις 21.ΙΟΥΝ. με παρόντες τους επτά από τους οκτώ κατηγορούμενους. Ο Α.Παρσονς που είχε διαφύγει την σύλληψη, εμφανίστηκε στην αρχή της διαδικασίας λέγοντας «είμαι παρόν για την δίκη μαζί με τους συντρόφους μου».

Ας δούμε ποιοι ήταν οι οκτώ κατηγορούμενοι Αλμπερτ Παρσονς-αναρχικός, Ογκαστ Σπαις-αναρχικός, Σαμουελ Φιλντεν-αναρχικός, Μαικλ Σουαμπ-αναρχικός, Αντολφ Φισερ-αναρχικός, Τζορτζ Ενγκελ-αναρχικός, Λουις Λινγκ-αναρχικός, Οσκαρ Νιμπι-αναρχικός.

Ο δικαστής Τζοζεφ Γκαρι, αντί να επιλέξει ενόρκους με κλήρο, έκανε διορισμό του Χενρι Ραις ως δικαστικού κλητήρα με δικαίωμα προσωπικής επιλογής στους ενόρκους. Φυσικά επιλέγηκαν όλοι οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης.

Η κατηγορία της συνομωσίας ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των διωκτών της εργατικής τάξης. Ο δικαστής Γκαρ, αντιμετώπισε εχθρικά την υπεράσπιση (ηγούνταν ο φιλελεύθερος δικηγόρος Ουιλιαμ Μπλανκ) δεν της επέτρεψε να εξετάζει ελεύθερα τους μάρτυρες. Πράγμα που δεν το στέρησε στον εισαγγελέα Γκρινελ.

Ο Γκρινελ στην τελική αγόρευση του παραδέχθηκε ωμά ότι η δίκη ήταν πολιτική λέγοντας: «Δικάζεται ο νόμος. Δικάζεται η αναρχία. Οι άνθρωποι αυτοί επιλέχθηκαν, ξεχωρίστηκαν από το σώμα των ενόρκων και μηνύθηκαν γιατί είναι οι αρχηγοί. Δεν είναι περισσότερο ένοχοι από εκείνους τους χιλιάδες που τους ακολουθούν......καταδικάστε αυτούς τους ανθρώπους, τιμωρήστε τους για παραδειγματισμό. Κρεμάστε τους κι έτσι σώζεται τους θεσμούς και την κοινωνία μας»!!!!!!!!!!

Θαυμάστε τον κυνισμό των εκπροσώπων του καπιταλισμού.

Η απόφαση εκδόθηκε στις 20.αυγ.μετα από μια σύσκεψη εξπρές. Εκτός του Νιμπι όλοι οι άλλοι αγωνιστές καταδικάστηκαν σε θάνατο με απαγχονισμό. Ο Νιμπι καταδικάστηκε σε 15 χρόνια καταναγκαστικά έργα.

Στις 2.νοεμ.η υπεράσπιση κατέθεσε έφεση στο ανώτατο δικαστήριο του Ιλλινοις, η οποία φυσικά απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων στις 14.σεπτ.1887 και η εκτέλεση ορίστηκε για τις 11.νοεμ. Η υπεράσπιση κατέθεσε νέα έφεση στις 27.οκτ.στο ανώτατο δικαστήριο των ΕΠΑ. Φυσικά κι αυτή ειχε την ίδια τύχη, με την προηγούμενη.

Έκκληση για μετατροπή της ποινής έκαναν οι Φηλντεν, Σουωμπ, Σπαις προς τον κυβερνήτη Ριτσαρντ Ογκλεσμυ ο οποίος μετέτρεψε τις ποινές σε ισόβια των δυο πρώτων την μέρα που αυτοκτόνησε (;) ο Λινγκ. Η υποχώρηση του κυβερνήτη έγινε κάτω από την αυξανόμενη πίεση που ασκούσαν ανθρωπιστικές οργανώσεις απ’ όλο τον κόσμο.

Στις 11.νοεμ.1887 οι Παρσονς, Ενγκελ, Σπαις, Φισερ οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Με τις κουκούλες στα κεφάλια και τις θηλιές στο λαιμό είπαν τα τελευταία τους λόγια.

Παρσονς: «δώστε μου την άδεια να μιλήσω, αφήστε με να μιλήσω».

Ενγκελ: «ζήτω η αναρχία».

Σπαις: «θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή θα’ναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζεται σημερα».

Φισερ: «αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου».

Παραθέτω το συμπέρασμα που κατέληξε ο Χενρι Ντειβιντ στην μελέτη του το 1936 «η ιστορία της υπόθεσης Χειμαρκετ»: «...Ενα μεροληπτικό σώμα ενόρκων, ένας προκατειλημμένος δικαστής, ψευδομαρτυρίες, μια απίθανη και αστήρικτη θεωρία για συνωμοσία και η γενική διάθεση του Σικάγου οδήγησαν στην καταδίκη. Τα στοιχεία δεν απόδειξαν ποτέ την ενοχή τους... Η ετυμηγορία δεν μπορεί έγκυρα να υποστηριχθεί».

Σύντροφοι μην ξεχνάτε. Η δική μας ανάσταση είναι την 1η ΜΑΗ.

Οι αγωνιστές-μάρτυρες του σικάγου ας είναι το φως που μας δείχνει το δρόμο του αγώνα της ταξικής πάλης μέχρι την τελική νίκη των εργατών όλου του κόσμου.

«Ομως ο κόσμος μας αυτός περικλείεται ολόκληρος σε μια περίμετρο κι έτσι μια πατρίδα έχουμε όλοι, τη γη ολόκληρη, κι ο κόσμος είναι το κοινό μας σπίτι».

Διογένης Οινοανδέας.

Βιβλιογραφία

Εργατική Πρωτομαγιά , Φιλιπ Τονερ. Σύγχρονη Εποχή.

Ιστορία της εργατικής πρωτομαγιάς. Ομάδα για την αλληλεγγύη και την αυτονομία. Αρδην.

Η κατασκευή υπηκόων. Ε.Α.Ραουτερ. Αιγόκερως
Διεφθαρμένη χώρα. Φρεντ-Τζων Κουκ.

Ενωμένες Πολιτείες. Μπορις Μαρουσκιν. Σύγχρονη εποχή.

Η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΕΠΑ. Κ.Κ.ΕΠΑ. Νέα βιβλία.

Αυτός είναι ο «ελεύθερος κόσμος». Β. Σραγκιν. Σύγχρονη εποχή.

Πλανητική κυριαρχία και ναρκωτικά. Κλεάνθης Γρίβας. Εκδόσεις Λιβάνη.

Οι λαβύρινθοι της εξουσίας. Α.Γ. Κουλικοφ. Σύγχρονη Εποχή.

Ο Τσελεμεντές του αναρχικού. Ουιλιαμ Παουελ. Αγιος θεράπων.

Ιστορία της αναρχίας. Μαξ Νετλαου. Διεθνής βιβλιοθήκη.

Οι αναρχικοί. Ροντερικ Κεντγουρντ. Ελεύθερος τύπος

Ψυχή στον πάγο. Ελντριτζ Κληβερ. Βιπερ

Ντόπες παραμυθιάσματος

Το σκάνδαλο ντόπινγκ που σχετίζεται με την εθνική ομάδα Αρσης Βαρών συνεχίζει να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της επικαιρότητας, παρά το γεγονός ότι έχει φύγει από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και έπαψε να είναι το πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Οπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η πληροφόρηση για τις εξελίξεις είναι πλέον πιο επιλεκτική και φιλτράρεται πριν φτάσει στις μάζες, προκειμένου να επιτευχθεί η μικρότερη ζημιά για το σύστημα.

Η υπόθεση εξελίσσεται σε τέσσερα μέτωπα -δικαστικό, πολιτικό, έλεγχος Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών και διατήρηση αθλητικού επαγγελματικού οικοδομήματος-, τα οποία αλληλοσυμπληρώνονται, σε μια προσπάθεια να τιμωρηθούν όσοι δεν πρόσεξαν και τους έπιασε η τσιμπίδα του ελέχου, χωρίς όμως να θιχτεί το οικοδόμημα και να αμφισβητηθεί από τον ελληνικό λαό η πολιτική της επιδότησης του επαγγελματικού αθλητισμού και της «παραγωγής» πρωταθλητών και μεταλλίων, που επιφέρει τεράστια κέρδη στους καπιταλιστές που επενδύουν στις αθλητικές μπίζνες.
Είναι προφανές, ότι σε ορισμένες πτυχές της υπόθεσης θα έχουμε και συγκρούσεις ανάμεσα στους εμπλεκόμενους, αλλά όσο η ενημέρωση του κόσμου δεν ξεφεύγει από τους καναλάρχες, θα βρίσκουν τον τρόπο να μειώνονται στο ελάχιστο οι συνέπειες.

Αυτοί που πιάστηκαν ξέρουν πολύ καλά ότι θα θεωρηθούν υπεύθυνοι για την αμαύρωση του ελληνικού αθλητισμού και θα πληρώσουν το μάρμαρο. Παρά το γεγονός ότι είναι διατεθειμένοι να συνεργαστούν, για να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες για το «αθλητικό» οικοδόμημα που έχει στηθεί, εντούτοις θα προσπαθήσουν ταυτόχρονα να παζαρέψουν για να μειώσουν το προσωπικό τους κόστος. Γι' αυτό και αφήνουν υπονοούμενα ότι μπορεί να υποδείξουν στο μέλλον και άλλους ένοχους, στέλνοντας το ξεκάθαρο μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση: «βοηθήστε να ξεμπερδέψουμε, γιατί θα πούμε αλήθειες»•

Η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, όπως είναι φυσικό (και επιθυμητό από το σύστημα), κερδίζει το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιότητας, αφού η πολιτική διάσταση κρίθηκε σκόπιμο να «εξαντληθεί» σε μια συνάντηση του Καραμανλή με τους Λιάπη και Ιωαννίδη.
Οπως συμβαίνει στις περισσότερες των περιπτώσεων, ο Καραμανλής δεν εμφανίζεται, για να μη πληγεί η εικόνα του, και αφήνει τους υπουργούς του να κάνουν τη βρόμικη δουλειά. Ταυτόχρονα με τη δικαστική μάχη, μαίνεται στο παρασκήνιο και η μάχη για τον έλεγχο της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών στη «μετά ντόπινγκ» εποχή. Εχουν δρομολογηθεί ήδη εξελίξεις.

Παράλληλα με τις εξελίξεις στην υπόθεση της Αρσης Βαρών, εξελίσσεται και μια συνολική προσπάθεια του συστήματος για να αποκατασταθεί το σκηνικό στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό, προκειμένου να συνεχιστεί η εθνική προσπάθεια της παραγωγής» μεταλλίων και πρωταθλητών. Για το λόγο αυτό, έχουν επιστρατευθεί μια σειρά από άφθαρτες προσωπικότητες (π.χ. Γιαννάκης, Δρυμωνάκος), που προσπαθούν να μας πείσουν για τη χαρά του αθλητισμού, την ευγενή άμιλλα και όλα τα σχετικά. Στελέχη του επαγγελματικού αθλητισμού οι ίδιοι, αποδεικνύονται «μανούλες» στο παραμύθιασμα. Οσοι υποστηρίζουν ότι στον επαγγελματικό αθλητισμό και ιδιαίτερα στον πρωταθλητισμό υπάρχουν καθαροί αθλητές είναι απατεώνες ή βλάκες. Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε όλους, ότι ακόμα και τα συμπληρώματα διατροφής, οι βιταμίνες, τα αμινοξέα και οποιεσδήποτε άλλες φυσικές ουσίες όταν χρησιμοποιούνται για να δίνεται στον οργανισμό του αθλητή η επιπλέον ενέργεια που απαιτείται για να κάνει πρωταθλητισμό, είναι ντόπινγκ και πρέπει να αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως και οι απαγορευμένες ουσίες.
Αλλωστε, οι ασχολούμενοι με το «άθλημα» γνωρίζουν ότι η λίστα με τις επιτρεπόμενες και τις απαγορευόμενες ουσίες αλλάζει χρόνο με το χρόνο και έχουμε μια συνεχή μεταφορά απαγορευόμενων στις επιτρεπόμενες. Ο επαγγελματίας αθλητής αντιμετωπίζεται σαν μηχανή που αποδίδει κέρδη. Ο ίδιος, εξασφαλίζοντας ένα καθόλου ευκαταφρόνητο εισόδημα, παίζει εν γνώσει του σ’ αυτό το παιχνίδι. Στην πραγματικότητα, αρνείται την ανθρώπινη φύση του, προκειμένου να ανελιχτεί κοινωνικά και οικονομικά.

Το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο, αλλά το κόκαλο δεν ήταν εκεί...

Η αποκάλυψη ότι όλη σχεδόν η εθνική ομάδα Αρσης Βαρών βρέθηκε θετική σε απαγορευμένες ουσίες, λίγο πριν την έναρξη του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, έπεσε σαν κεραυνός στην αθλητική πιάτσα.
Η Αρση Βαρών ήταν, μετά το μπάσκετ, το άθλημα που έχει φέρει τις μεγαλύτερες διακρίσεις στη χώρα μας και συνεπώς το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για το θέμα έφτασε στο κατακόρυφο. Η Αρση Βαρών είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό (και μέχρι πριν μερικές μέρες το πιο αποδοτικό για το σύστημα) παράδειγμα της πολιτικής που ακολούθησαν την τελευταία εικοσαετία οι ελληνικές κυβερνήσεις για πριμοδότηση του επαγγελματικού αθλητισμού στη χώρα μας. Ο σχεδιασμός της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών (ΕΟΑΒ), με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων, ξεκίνησε με τις ελληνοποιήσεις, Αλβανών, Ρώσων και Γεωργιανών, τη συστηματική και οργανωμένη προπόνηση και προετοιμασία τους με τη βοήθεια κατάλληλων ανθρώπων που ήταν έτοιμοι να αναλάβουν τις ειδικές αποστολές (Ιακώβου), χρησιμοποιήθηκαν διασυνδέσεις και έγιναν συνεργασίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο και ολοκληρώθηκε με τη χρήση όλων των νόμιμων και παράνομων μέσων.

Το σκάνδαλο ντόπινγκ αποτελεί το κύκνειο άσμα της προσπάθειας αυτής, ταυτόχρονα όμως αποτελεί και ένα σοβαρό πλήγμα, πολύ πιο σοβαρό από την υπόθεση Κεντέρη - Θάνου, στην επίσημη κρατική πολιτική πριμοδότησης του πρωταθλητισμού.
Γι' αυτό και η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν άμεση. Προσπάθησε να κλείσει πολιτικά το θέμα και να το οδηγήσει στη δικαστική οδό. Ο Καραμανλής κάλεσε στο Μαξίμου το Λιάπη και τον Ιωαννίδη, ενημερώθηκε για τις εξελίξεις της υπόθεσης, το περιβάλλον του δήλωσε ότι είναι οργισμένος για το διασυρμό του ελληνικού αθλητισμού και ότι δε θα επιτρέψει την παραμικρή ανοχή και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος με τις δηλώσεις του υπουργού ότι έχει σαφή εντολή να καταθέσει άμεσα στη Βουλή νομοσχέδιο το οποίο θα προβλέπει βαριές ποινές για όσους εμπλέκονται με το ντόπινγκ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση φρόντισε, με τη βοήθεια του δημοσιογραφικού εσμού, να υπεραμυνθεί της πολιτικής πριμοδότησης του επαγγελματικού αθλητισμού, τονίζοντας ότι το συγκεκριμένο περιστατικό δε μπορεί να αμαυρώσει τις επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού. Στο θέμα υπήρξε διακομματική συναίνεση και κρατήθηκε χαμηλά, γιατί όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί είχαν φωτογραφηθεί με το Ιακώβου και τους πρωταθλητές του και όπως λέει ο σοφός λαός στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί.

Από την πλευρά της ψευτοαριοτεράς επιχειρήθηκε να ανεβούν κάπως οι τόνοι, περισσότερο για την τιμή των όπλων και λιγότερο γιατί διαφωνούν με την ουσία του ζητήματος.
Οσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ η ραδιοφωνική κόντρα ανάμεσα στον πρώην υφυπουργό Αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Λιάνη (που είχε σημαντική συμβολή στην άνοδο της Αρσης Βαρών) και την εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Ε. Αυλωνίτου οδήγησε σε άτακτη υποχώρηση. Από τη συζήτηση αποκαλύφθηκε ότι η εν λόγω κυρία ήταν σύμβουλος του Λιάνη την εποχή που ήταν υφυπουργός Αθλητισμού. Οταν του «τη μπήκε», ο Λιάνης την κάρφωσε, η λαλίστατη κυρία έπαθε αφωνία και τις επόμενες μέρες την απέσυραν από το γυαλί. Το πατατράκ υπήρξε πλήρες.

Από την πλευρά του ο Περισσός επαναλαμβάνει τις γνωστές θέσεις του κατά του επαγγελματικού αθλητισμού, όμως δε μπορεί να δώσει εξήγηση γατί ψήφισε υπέρ της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 από την Ελλάδα. Από την άλλη, όταν οι εκπρόσωποί του υπερασπίζονται το μοντέλο της πάλαι ποτέ Ανατολικής Γερμανίας και προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι κουβανοί αθλητές, που νικούν τους ντοπαρισμένους Αμερικανούς, είναι πεντακάθαροι, ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν πείθουν, γι' αυτό και δε βάζουν το θέμα ψηλά στην ατζέντα τους. Συνήθως απαντούν μόνο όταν ρωτιούνται.

Στα παραπολιτικά, θα αναφέρουμε απλώς, γιατί το θέμα θα μας απασχολήσει στο μέλλον, ότι έχει ήδη ξεκινήσει η προσπάθεια της ΝΔ να αλώσει την ΕΟΑΒ βγάζοντας από τη μέση το Σγουρό και την κλίκα του και μόνο τυχαία δεν είναι η δήλωση του Ιωαννίδη, ότι η κυβέρνηση δεν υιοθετεί το πόρισμα της Ομοσπονδίας, σύμφωνα με το οποίο υπεύθυνος για την υπόθεση είναι ο Ιακώβου.

Οι Κινέζοι έχουν σχιστά και όχι στραβά μάπα...

Η δικαστική πτυχή της υπόθεσης κυριαρχεί, όπως είναι φυσικό, και ο αρμόδιος εισαγγελέας Α. Καραφλός έχει ξεκινήσει να παίρνει καταθέσεις από τους εμπλεκόμενους. Η κάθε πλευρά προσπαθεί να βγάλει από πάνω της την ευθύνη και να τη φορτώσει σε άλλους.
Ο Ιακώβου βγήκε μπροστά και ανέλαβε την ευθύνη για να προστατεύσει το οικοδόμημα, όμως αν δεν εξασφαλίσει την μεγαλύτερη δυνατή κάλυψη, απειλεί ότι θα υπάρξουν εξελίξεις και μέσω του νομικού εκπροσώπου του δηλώνει ότι η Ομοσπονδία είχε γνώση για τα σκευάσματα. Κομβικό ρόλο στην εξέλιξη της δικαστικής απόφασης αναμένεται να παίξει το φαξ της κινεζικής εταιρίας Auspure, που προμήθευε το Λαρισαίο εισαγωγέα, σύμφωνα με το οποίο η παραγγελία που έδωσε ο Ιακώβου μέσω του εμπόρου «συμπληρωμάτων διατροφής» Π. Κατσέλου εκτελέστηκε με λάθος τρόπο και αντί για απλά αμινοξέα στάλθηκαν ισχυρά αναβολικά.

Το συγκεκριμένο φαξ έδωσε τη δυνατότητα στον Ιακώβου και την Ομοσπονδία να πάρουν μια ανάσα τις πρώτες ώρες του σκανδάλου και να χτίσουν γύρω από αυτό την υπερασπιστική τους γραμμή, παρά το γεγονός ότι είναι ηλίου φαεινότερο ότι με το συγκεκριμένο φαξ η κινεζική εταιρία προσπαθεί να βοηθήσει τους πελάτες της να βγουν από τη δύσκολη θέση.
Τις πρώτες μέρες από την αποκάλυψη του σκανδάλου, το φαξ αποτελούσε ένα από τα ισχυρά επιχειρήματα όσων προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι πρόκειται περί λάθουν όμως τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν αφού ο εκπρόσωπος του κινεζικού Φορέα Ελέγχου Τροφίμων και Φαρμάκων, Γιαν Ζιανγκίνγκ, δήλωσε, ότι η Auspure Biotechnology Co Ltd δεν έχει άδεια παραγωγής φαρμάκων και συμπληρωμάτων διατροφής, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι το φαξ είναι γνήσιο και στάλθηκε από την Κίνα, όμως «δεν τεκμηριώνεται από πουθενά ότι η εταιρία συμπεριέλαβε κατά λάθος τις τοξικές και επικίνδυνες ουσίες», ενώ το κινεζικό υπουργείο Υγείας αντέδρασε άμεσα και έδωσε εντολή στους γιατρούς να ελέγχουν πριν από τη συνταγογράφηση φαρμάκων που περιέχουν απαγορευμένες ουσίες αν οι ασθενείς είναι αθλητές, να αναγράφουν τις ταυτότητες των αθλητών και να επισημαίνουν ότι τα φάρμακα περιέχουν «ουσίες ντόπινγκ».
Οι Κινέζοι έχουν τους δικούς τους λόγους και προσπαθούν να αυτοπροστατευθούν. Δε γουστάρουν «αμαύρωση» των Αγώνων του Πεκίνου.
Αλήθεια, ο Αβραμόπουλος έχει καταλάβει ότι έχει ξεσπάσει σκάνδαλο ντόπινγκ στη χώρα;

Μετά τις δηλώσεις Ζιανγκίνγκ, αλλάζουν και πάλι τα δεδομένα και η θέση του Ιακώβου γίνεται δυσκολότερη. Την περασμένη Τετάρτη, ο εισαγγελέας είχε καλέσει για απολογία τους αθλητές που βρέθηκαν ντοπαρισμένοι, οι οποίοι πήραν προθεσμία για τις 2 Μάη, προκειμένου να καταθέσουν με την ιδιότητα του υπόπτου, με μοναδική διαφοροποίηση από την αθλήτρια Β. Κασάπη, η οποία προανήγγειλε προσφυγή στη Δικαιοσύνη για τις ουσίες που της χορηγήθηκαν, δηλώνοντας ότι θα έπρεπε στα δικαστήρια να βρίσκονται άλλοι άνθρωποι.
Την Πέμπτη είχαν κληθεί οι προπονητές και οι φυσιοθεραπευτές της Εθνικής και την Παρασκευή ο γιατρός της ομάδας, ο λαρισαίος εισαγωγέας και ο φαρμακοποιός που είχε αναλάβει την παρασκευή των σκευασμάτων. Από τα δεδομένα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, είναι φανερό ότι είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια να συντονιστεί η υπερασπιστική γραμμή των εμπλεκόμενων και να πέσουν όσο το δυνατό μικρότερες ποινές.

Συγκρίνοντας το απολογητικό υπόμνημα του Ιακώβου προς την ΕΟΑΒ και τη συνέντευξη του Κατσέλου, καταλαβαίνει και ο πιο αδαής στα νομικά ότι και οι δυο είναι συνεπείς στη γραμμή, «για όλα φταίει η Σου-Λι». Μάλιστα, στη συνέντευξη του ο εισαγωγέας υποστηρίζει ότι ο ίδιος έχει εταιρία που κάνει εισαγωγές συμπληρωμάτων διατροφής από την Αγγλία, όμως επειδή ήξερε καλά την αγορά, παρήγγειλε αμινοξέα από την Κίνα, γιατί εκεί οι τιμές είναι καλύτερες (έδωσε και παραδείγματα).
Από την πλευρά της Ομοσπονδίας είναι φανερή η προσπάθεια να το φωρτώσουν όλα στον Ιακώβου, όμως και αυτοί υποστηρίζουν την εκδοχή να έχει γίνει λάθος από την Auspure, αφού με τον τρόπο αυτό και την ευθύνη ξεφορτώνονται και τον Ιακώβου βοηθούν και μπορούν να δίνουν «αμινοξέα» και «συμπληρώματα διατροφής» στο μέλλον, όταν ο αντικαταστάτης του Ιακώβου θα προσπαθήσει να φτιάξει την νέα ομάδα.

Τα μαχαίρια βγήκαν απ’ τα θηκάρια, ο πόλεμος για την καρέκλα άρχισε

Στο παρασκήνιο η μάχη για τον έλεγχο της ΕΟΑΒ στη «μετά ντόπινγκ» εποχή, έχει ήδη ξεκινήσει. Ο υφυπουργός Αθλητισμού έχει ήδη πάρει σαφή θέση κόντρα στην Ομοσπονδία, δηλώνοντας ότι το πόρισμα που του παρέδωσαν, σύμφωνα με το οποίο την αποκλειστική ευθύνη έχει ο αρχιπροπονητής Ιακώβου, δεν καλύπτει την κυβέρνηση.
Η Ομοσπονδία ελέγχεται από το ΠΑΣΟΚ και τον Γιάννη Σγουρό και όταν ο Ορφανός ήταν υφυπουργός Αθλητισμού προσπάθησε, όπως και σε άλλες Ομοσπονδίες, να αλλάξει τα πράγματα, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Η υπόθεση του ντόπινγκ δίνει την ευκαιρία στην κυβέρνηση να δρομολογήσει τις εξελίξεις. Ηδη στην πιάτσα κυκλοφορούν τα πρώτα ονόματα για να αναλάβουν τα ηνία της ΕΟΑΒ με πρώτο αυτό του Πυρρού Δήμα. Ο τελευταίος επιβεβαίωσε το ρεπορτάζ και έθεσε τον εαυτό του «στην υπηρεσία του αθλήματος»: «Ανεξαρτήτως του πορίσματος της ελληνικής Δικαιοσύνης πιστεύω ότι πρέπει να γίνουν γενικές αλλαγές στην Ομοσπονδία. Αγαπάω το άθλημα μου και δεν θα έλεγα "όχι" αν μου πρότειναν κάποιο ρόλο» (δεν είχαμε καμιά αμφιβολία για το τελευταίο).

Την ίδια στιγμή, ο Σγουρός, υπό το βάρος του σκανδάλου, δεν έθεσε υποψηφιότητα στις πρόσφατες εκλογές της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών, της οποίας ήταν γραμματέας, και βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, αφού όλοι γνωρίζουν ότι αυτός κινούσε τα νήματα και επί της ουσίας διοικούσε την ελληνική Αρση Βαρών. Ηδη στον αθλητικό Τύπο πληθαίνουν οι φωνές που απαιτούν την παραίτηση της διοίκησης της ΕΟΑΒ και στην περίπτωση που δεν γίνει αποδεκτό το πόρισμα της από τις αρμόδιες δικαστικές αρχές και προκύψουν ευθύνες για την Ομοσπονδία, είναι σίγουρο ότι θα έχουμε ραγδαίες εξελίξεις και πολύ δύσκολα θα αποτραπεί η άλωση της από τους εκλεκτούς της κυβέρνησης.

Ο Ιωαννίδης δεν είναι Ορφανός και επιπλέον έχει και ένα ισχυρό χαρτί στα χέρια του για να ανατρέψει τους συσχετισμούς. Οι πρώτες επιπτώσεις είναι ο αποκλεισμός της Εθνικής από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ενώ θα έπρεπε να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η Ελλάδα δε θα εκπροσωπηθεί ούτε στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κύρος της ελληνικής Αρσης Βαρών και το μέλλον αυτής της αθλητικής (και πολιτικής) μπίζνας, αφού σε αγωνιστικό επίπεδο δεν υπήρχαν ελπίδες για μεγάλες διακρίσεις. Τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα από τη στιγμή που ο Δήμας δηλώνει πρόθυμος να βοηθήσει στην αλλαγή φρουράς, μιας και έχει τα απαραίτητα «προσόντα».

Το μοναστήρι να ναι καλά και από καλόγερους ...

Οπως και στην περίπτωση Κεντέρη - Θάνου, όσοι βρέθηκαν εκτεθειμένοι στον έλεγχο δεν έχουν παρά ελάχιστες ελπίδες να βγουν αλώβητοι από τη συγκεκριμένη περίπτωση και γι' αυτό το αθλητικό σύστημα τους έχει ήδη ξεγράψει και ψάχνει να βρει νέα, άφθαρτα και αμόλυντα πρόσωπα τα οποία, θα κληθούν να ανορθώσουν το πρεστίζ του ελληνικού πρωταθλητισμού.
Τα νέα πρόσωπα θα αναλάβουν να μας πείσουν ότι μπορεί να υπάρξουν πρωταθλητές οι οποίοι θα είναι καθαροί, εννοώντας ότι δε θα κάνουν χρήση αναβολικών και χημικών ουσιών. Η προσπάθεια που κάνουν για να διατηρήσουν το σημερινό καθεστώς πριμοδότησης του πρωταθλητισμού είναι χαρακτηριστική. Ολοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα ελληνικά μετάλλια είναι καθαρά και ότι δεν πρέπει να γενικεύουμε τα πράγματα. Το γεγονός ότι πιάστηκαν αθλητές να έχουν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών είναι μεμονωμένο ή προβοκάτσια (σαν το «φαρμάκι» που έριξαν στη σούπα του Σαμπάνη το 2004!).
Ολα τα μετάλλια που πήρε η Αρση Βαρών τα προηγούμενα χρόνια είναι καθαρά, όπως καθαρά θα είναι και τα μετάλλια που θα πάρει στο μέλλον και γι' αυτό θα πρέπει να συνεχίσουμε σαν χώρα να «επενδύουμε» στον πρωταθλητισμό και να δημιουργούμε αθλητές που θα ανεβαίνουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και θα μας κάνουν υπερήφανους.
Θέλουν να μας πείσουν ότι όλες οι επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό ή ατομικό επίπεδο είναι αποτέλεσμα του συνδιασμού της σκληρής δουλειάς και του αυθεντικού ταλέντου που διαθέτουν οι έλληνες αθλητές (βάλτε και λίγο «DNA της φυλής», «ελληνική ψυχή» και τα παρόμοια εθνικοπατριωτικοναζιστικά).
Αν κάποιος τους φέρει αντιρρήσεις ή προσπαθήσει να αποδείξει το αυτονόητο, ότι δηλαδή δε μπορεί ο άνθρωπος να κερδίσει τον υπεράνθρωπο, τον άνθρωπο-μηχανή, τότε υπάρχει έτοιμη η αφοπλιστική απάντηση: «αφού όλοι έτσι κάνουν, γιατί να μη χαρούμε κι εμείς σα λαός κάποιες νίκες;».

Δυστυχώς, η προσπάθεια τους είναι επιτυχής. Οχι γιατί πιστεύει ο ελληνικός λαός ότι οι αθλητές μας είναι καθαροί, αλλά γιατί η πλειοψηφία έχει αποδεχτεί την πραγματικότητα και μπορεί να χαίρεται και να πανηγυρίζει νίκες και μεγάλες επιτυχίες ανεξάρτητα από τον τρόπο που επιτυγχάνονται. Η λογική του προσωπικού βολέματος και της επίτευξης του μέγιστου κέρδους με κάθε μέσο μας έχει κάνει να μπορούμε να αποδεχόμαστε μια εικονική πραγ¬ματικότητα που μπορεί να μας προσφέρει πλαστές χαρές και που, το κυριότερο, δε μας ξεβολεύει από τον καναπέ μας. Αισθανόμαστε περήφανοι που μπορούμε να κοντράρουμε στα ίσια τις μεγάλες αθλητικά χώρες και αποδεχόμαστε επί τις ουσίας το ντόπινγκ, πίσω από τη φράση: «όλοι αυτό κάνουν».

Οπως συμβαίνει και στην περίπτωση των ομαδικών αθλημάτων, μάγκας είναι ο πρόεδρος που έχει την ομάδα πρώτη, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Οταν η κορυφή γίνεται αυτοσκοπός και η χαρά της συμμετοχής είναι για τους ρομαντικούς, η ντόπα έχει πετύχει την πιο μεγάλη νίκη. Από τη στιγμή που ενδιαφερόμαστε μόνο για το τελικό αποτέλεσμα και όχι για τον τρόπο που φτάνουμε σ' αυτό, είμαστε όλοι συνένοχοι.
Για μια ακόμη φορά πρέπει να τονίσουμε, ότι το πρόβλημα των αναβολικών και του ντόπινγκ είναι σύμφυτο με τη λογική του μέγιστου κέρδους και θα γιγαντώνεται όσο η νεολαία και η εργατική τάξη δεν αποφασίζουν να παλέψουν για τη ζωή και αρκούνται απλά στην επιβίωση.

Κος Πάπιας - Εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ

Πανικόβλητη άμυνα Σουφλιά

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο ο γενικός γραμματέας του ΥΠΕΧΩΔΕ Δ. Κατσιγιάννης προσπαθεί να υπερασπιστεί τον πολιτικό του προϊστάμενο και πολιτικό του προστάτη Γ. Σουφλιά.
Δεν αναφερόμαστε τόσο στα του εξοχικού με τις αυθαιρεσίες (για να μην πούμε παρανομίες) όσο στο ζήτημα των απευθείας αναθέσεων έργων του υπουργείου στο μηχανικό του εξοχικού του Σουφλιά. Τις αναθέσεις -λέει ο Κατσιγιάννης- τις έκανα εγώ και όχι ο υπουργός. Παράξενη αντίληψη για την πολιτική ευθύνη έχει ο Γ. Σουφλιάς. Από τη στιγμή που οι αναθέσεις έγιναν με υπουργικές αποφάσεις, πολιτικά υπεύθυνος είναι ο υπουργός. Τελεία και παύλα.

Εκεί, όμως, που πάει να το σώσει ο Κατσιγιάννης, το κάνει χειρότερο. Διότι ο υπουργός, που υποτίθεται ότι δεν έκανε τις αναθέσεις, εμφανίζεται να παρεμβαίνει εκ των υστέρων για να ρίξει την αμοιβή του μηχανικού στο μισό! Μάλιστα, στην πρώτη περίπτωση ο μηχανικός, μολονότι έκανε μια άριστη μελέτη, όπως διαβεβαιώνει ο Κατσιγιάννης, δεν πήρε δραχμή! Γιατί άραγε επενέβη ο υπουργός; Είχαν τίποτα το μεμπτό οι απευθείας αναθέσεις; Θεωρήθηκε εξωφρενική η αμοιβή που πρόβλεπαν; Αν ήταν έτσι, τότε έπρεπε να φύγει ο Κατσιγιάννης. Αλλά δεν έφυγε. Εμεινε. Υστερα, πώς είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να δέχεται να κάνει μια δουλειά του δημοσίου και να μην εισπράττει την αμοιβή του, που ήταν συμβατικά κατοχυρωμένη; Τι τον έπιασε τον μηχανικό Μυλωνά και χάρισε τόσα λεφτά στο δημόσιο;

Οπως καταλαβαίνετε, αυτά δεν είναι επιχειρήματα. Αυτά είναι εκδηλώσεις μιας πανικόβλητης άμυνας, που αντί να βελτιώσουν τα πράγματα για τον Γ. Σουφλιά, τα κάνουν χειρότερα. Ισως γι' αυτό έχει ζητήσει από όσα κυβερνητικά στελέχη αναφέρονται στ' όνομα του να κάνουν λόγο για το πολιτικό του ήθος και τη μακρά διαδρομή του στην πολιτική. Το είπε ο ίδιος (οποία μετριοφροσύνη!), το επανέλαβε σαν ηχώ ο Κατσιγιάννης, το επανέλαβε κι ο Αντώναρος, δηλαδή ο Καραμανλής.

Είναι βέβαιο ότι τον Σουφλιά τον πολεμούν δυο συγκροτήματα: Αλαφούζου και Τεγόπουλου. Σημασία, όμως, έχει πως δε μπορεί να πει τίποτα επί της ουσίας, γιατί τον έχουν πιάσει στα πράσα. Σε άλλη περίπτωση θα το βούλωναν (χρόνια τώρα, ο Σουφλιάς είχε καταφέρει να εξασφαλίσει μια καθολική ασυλία στον αστικό Τύπο), τώρα όμως τον έχουν κάνει βούκινο.

Από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ

Τους χάλασε την φιέστα

Μάλλον δεν περίμενε ο Καραμανλής, ότι ο Τατούλης 8α του χάλαγε την τελευταία στη σειρά φιέστα που του είχε ετοιμάσει το επικοινωνιακό του επιτελείο, προκειμένου να εισπράξει τα οφέλη του βέτο και να το γιορτάσει.
Πριν μερικές εβδομάδες, οι αντιπολιτευτικοί φακοί είχαν εστιαστεί στο βιβλίο του Πολύδωρα. Αυτός, όμως, διέπραξε το λάθος να βάλει την παρουσίαση του βιβλίου του τις μέρες της προετοιμασίας της «μάχης του Βουκουρεστίου», οπότε πέρασε εντελώς στο χαλαρό. Τόσο χαλαρά που ο Καραμανλής του 'κανε και πλάκα, ζητώντας να του στείλει το βιβλίο του με αφιέρωση!

Ο Τατούλης, όμως, χτύπησε στο σωστό τάιμινγκ. Την ώρα που ο Καραμανλής και οι επιτελείς του είχαν χαλαρώσει και απολάμβαναν αλαζονικά και χαιρέκακα τα οφέλη του Βουκουρεστίου. Ετσι, αντί να γίνουν πρώτη είδηση οι παπαριές που για πολλοστή φορά επανέλαβε ο Καραμανλής στην ΚΕ της ΝΔ (απέξω το έχει μάθει το ποίημα), έγινε ο εξάψαλμος του Τατούλη.
Να τον διαγράψει αυτή τη στιγμή αποκλείεται. Ηρωα θα τον έκανε, ενώ το ΠΑΣΟΚ περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, όπως αγκάλιασε και άλλα στελέχη της ΝΔ στο παρελθόν (Μπούτο, Λιβανό, Κοντογιαννόπουλο). Ετσι, αναγκαστικά ο Καραμανλής κατάπιε τη χοντρή προσβολή και θα περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τον Τατούλη. Ποια θα είναι η μεγάλη πλάκα; Να τα ξαναβρούν, να κάνει ο Καραμανλής τον Τατούλη και πάλι υφυπουργό και ο τελευταίος να κάνει γαργάρα τα όσα λέει τώρα πικραμένος από τον παραμερισμό του.

Αυτά σε σχέση με την παραπολιτική πλευρά του πράγματος. Γιατί σε σχέση με την πολιτική δυο παρατηρήσεις πρέπει να γίνουν.
Η πρώτη: ο Τατούλης λέει ό,τι λέει, διότι ο Καραμανλής τον άφησε στην απέξω ελέω Ζαχόπουλου. Το χεράκι του, όμως, το σηκώνει και ψηφίζει όλα τα αντιλαϊκά-αντεργατικά νομοθετήματα της κυβέρνησης. Μια χαρά τα είπε ο Τραγάκης: «Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο κ. Τατούλης προσέρχεται και ψηφίζει όλες τις κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης».
Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τη γενική συστημική προπαγάνδα, που μετατρέπει σε πολιτική την παραπολιτική και μετατρέπει τους εργαζόμενους σε παθητικούς θεατές που από τον καναπέ τους παρακολουθούν τις εξουσιαστικές καντρίλιες των αστών πολιτικών.

Από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ

Πέρα από την ιταμή πρόκληση

Σαν μάννα εξ ουρανού είδαν στο ΣΥΝ την αγωγή Βγενόπουλου κατά Τσίπρα. Και δικαίως. Οταν ένας καπιταλιστικός όμιλος σου κάνει αγωγή, εγκαινιάζοντας μια πρακτική που κανένας καπιταλιστής δε διανοήθηκε να εγκαινιάσει στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αυτόματα σου κάνει διαφήμιση. Γιατί, βέβαια, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν πρόκειται να βρεθεί δικαστής που να ψηφίσει υπέρ της καταδίκης αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος για δηλώσεις του που σχετίζονται άμεσα με την άσκηση των καθηκόντων του.

Αν ίσχυε το αντίθετο, τότε οι πολιτικοί θα ήταν καθημερινά στα δικαστήρια. Μια ματιά στα πρακτικά της Βουλής και τις σελίδες των εφημερίδων φτάνει. Επομένως, εκείνο που θα μείνει για τον ΣΥΝ είναι η πολιτική διαφήμιση. Και μάλιστα, σε μια συγκυρία που έχει διαγράψει το τμήμα ανόδου της εκλογικής καμπύλης του και διανύει το τμήμα καθόδου. Ούτε πληρωμένο να τον είχαν τον Βγενόπουλο ο Τσίπρας, ο Καρίτζης και η ομάδα των ροζ επικοινωνιολόγων.

Επειδή, όμως, σίγουρα δεν τον έχουν πληρωμένο, πρέπει όλοι να καταδικάσουμε την ιταμή πρόκληση του καπιταλιστή, που πάει να εγκαινιάσει μια νέα τακτική. Πού αποσκοπεί ο Βγενόπουλος, ο οποίος δεν είναι κάποιος άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα και την πολιτική της παράδοση; Οχι, βέβαια, στο να καταδικάσει τον Τσίπρα. θέλει να εγκαινιάσει μια τακτική πιο επιθετικής συμπεριφοράς του κεφαλαίου στα δημόσια πράγματα και ταυτόχρονα να κάνει διαφήμιση γύρω από το όνομα του. Το τελευταίο το έχει ανάγκη και φαίνεται και από τις κινήσεις που κάνει με τον Παναθηναϊκό, που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την οργή των οπαδών του ενάντια στους Βαρδινογιάννηδες και να τους μετατρέψει σε προσωπικό του στρατό.

Κι όλ' αυτά γιατί παραείναι χοντρό για να το καταπιεί κανείς το ποσό των 200 εκατ. ευρώ το οποίο η MIG που διευθύνει ο Βγενόπουλος έβγαλε μέσα σε εφτά μήνες από τη μετοχή του ΟΤΕ.
Ο Τσίπρας (όπως και ο Παπανδρέου και η Παπαρήγα) δεν είπε τίποτα διαφορετικό από αυτό που συζητούν οι πάντες. Οτι σ' αυτή την αγοραπωλησία κάτι μυρίζει. Δηλαδή, οι μανατζαραίοι της Deutsche Telekom, που ήθελαν να πάρουν τον ΟΤΕ, πιάστηκαν κορόιδα από έναν επαρχιώτη δικηγόρο; Γιατί τέτοιος είναι ο Βγενόπουλος μπροστά στον γερμανικό μονοπωλιακό κολοσσό. Αφού ήθελαν να αγοράσουν τον ΟΤΕ, γιατί δε μπήκαν έγκαιρα στο παιχνίδι οι ίδιοι, αλλά άφησαν τον Βγενόπουλο να μαζεύει ποσοστά μετοχών; Κι αφού στο τέλος αγόρασαν από τον Βγενόπουλο, γιατί του πλήρωσαν τόσο υψηλό premium (διαφορά τιμής), όταν ήταν δεδομένο ότι η κυβέρνηση δε γουστάριζε τη MIG μες στα πόδια της και είχε ψηφίσει, μάλιστα, και νομοθετική διάταξη για να της φράξει το δρόμο;

Ο Βγενόπουλος, λοιπόν, θέλει οι πάντες (πολιτικοί και ΜΜΕ) να βγαίνουν και να τον υμνούν, πόσο μάγκας μάνατζερ είναι και κατάφερε να βγάλει τόσα λεφτά από τους Γερμανούς, ενώ η κυβέρνηση (δηλαδή το ελληνικό δημόσιο) δε θα βγάλει τίποτα (θα πουλήσει ακριβά μόνο ένα 3% που θα αγοράσουν οι Γερμανοί για να εξισωθούν τα ποσοστά των «συνδιοικούντων» DT και ελληνικού δημοσίου). Ομως, αν οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης έκαναν αυτό που θέλει ο Βγενόπουλος, θα τους έφτυναν οι ίδιοι οι οπαδοί τους. Ο κόσμος υποψιάζεται, ο κόσμος «μυρίζει» τη βρομιά και οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης πρέπει να κάνουν τουλάχιστον κάποιες καταγγελίες.

Αποδείξεις, φυσικά, δεν έχουν. Οι μεγάλες συμφωνίες δε γίνονται με πρωτόκολλα. Αν μεν αυτές οι συμφωνίες είναι καθαρά επιχειρηματικές, ουδείς ασχολείται. Κανένας δεν ασχολήθηκε, βέβαια, με τον τρόπο που η MIG εξαγόρασε τη Viavartia και στη συνέχεια ο Βγενόπουλος ξωπέταξε τον «κολλητό» του Δασκαλόπουλο. Οταν, όμως, οι συμφωνίες αφορούν κρατικές επιχειρήσεις, όταν δημιουργείται τριγωνική σχέση κυβέρνησης-MIG-DT, τότε έχουμε καθήκον να μιλήσουμε. Το ζήτημα που προκύπτει είναι απλό: οι χειρισμοί της κυβέρνησης «έστειλαν» στα ταμεία της MIG 200 εκατ. ευρώ. Επομένως, ο Αλογοσκούφης οφείλει να απαντήσει στο ερώτημα: συνένοχος ή στο κόλπο;
(Απ' την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ)

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΕΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΤΣ

Εθνικισμός και βιασμός της Ιστορίας

Εκεί καταντήσαμε, δυστυχώς. Ο περιβόητος Νταν Φριντ, στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, επικαλούμενος την ιδιότητα του ιστορικού, να παραδίδει μαθήματα. Και να ‘χει δίκιο, όταν λέει ότι υπάρχει μακεδονικό έθνος και μακεδονική γλώσσα, η οποία μάλιστα διδάσκεται στο Ινστιτού-το του αμερικάνικου ΥΠΕΞ. Και στην Ελλάδα να ξεσηκώνεται γενική αγανάκτηση από την… ιταμή πρόκληση του Φριντ. «Την ύπαρξη “μακεδονικής εθνότητας» και “γλώσσας” υποστηρίζει η αμερικάνικη κυβέρνηση, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι ενθαρρύνει εθνικισμούς και αδιαλλαξία», έγραφε έμπλεως οργής ο «Ριζοσπάστης» (8.4.08). «Μακεδονική εθνότητα και γλώσσα στηρίζει ο Φριντ!», σιγοντάριζε η «Ελευθεροτυπία» την ίδια μέρα. Για «ανιστόρητους και προβοκατόρικους ισχυρισμούς του Ντ. Φριντ», έκανε λόγο ο «Ριζοσπάστης» και την επόμενη μέρα. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο υπόλοιπος Τύπος, όλων των αποχρώσεων. Και τα γκάλοπ να καταγράφουν κάτι εφιαλτικά ποσοστά αποδοχής της κυρίαρχης «γραμμής».

Εκεί φτάσαμε, επειδή ένα ζήτημα της Ιστορίας μετατράπηκε σε ζήτημα της διπλωματίας, σε ζήτημα κρατικών ανταγωνισμών. Γιατί το αν στη γειτονική μας χώρα κατοικεί ένα ξεχωριστό-διακριτό έθνος, που μιλά μια ξεχωριστή-διακριτή γλώσσα (ανεξάρηττα από το πως ονομάζεται και το έθνος και η γλώσσα) είναι ένα ιστορικό δεδομένο, που καμιά πολιτική σκοπιμότητα, καμιά ιμπεριαλιστική συμφωνία ή συνθήκη μπορεί ν’ αλλάξει. Οπως δεν άλλαξε η συνθήκη της Λωζάνης το ιστορικό γεγονός ότι στη Θράκη κατοικούν και Τούρκοι, οι οποίοι έχουν τουρκική εθνική συνείδηση και μιλούν την τουρκική γλώσσα. Οπως το σιδερένιο χέρι του τουρκικού κράτους δε μπορεί να ξεριζώσει την κουρδική εθνική συνείδηση, ούτε να εξαφανίσει την κουρδική γλώσσα από την καθημερινή επικοινωνία των κατοίκων του υπόδουλου Κουρδιστάν.

Οταν η ελληνική Βουλή, στις ένδοξες μέρες της «αλλαγής», αποφάσιζε να επιτρέψει τον επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων του Εμφύλιου, τον επέτρεψε μόνο για τους «έλληνες το γένος». Ποιου «γένους» ήταν αυτοί των οποίων τον επαναπατρισμό απαγόρευσε; Ολοι το ξέρουμε, αλλά κάνουμε το κορόιδο. Ολοι ξέρουμε πως η απαγόρευση αφορούσε εκείνους τους πολιτικούς πρόσφυγες που εμείς αποκαλούσαμε Σλαβομακεδόνες, ενώ οι ίδιοι αυτοπροσδιορίζονται εθνικά ως Μακεδόνες. Και μόνο αυτό το γεγονός αρκεί για να ξεσκίσει τη μάσκα της υποκρισίας στην οποία είναι τυλιγμένη –δυστυχώς– η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, έχοντας καταπιεί το χαρμάνι εθνικισμού και αρχαιοκαπηλείας που της σερβίρουν. Οποια απόφαση κι αν αναγκαστεί η Δημοκρατία της Μακεδονίας να υπογράψει για το όνομά της, το ιστορικό γεγονός δεν πρόκειται ν’ αλλάξει.

Η πλειοψηφία των κατοίκων της, Σλάβοι στην καταγωγή, θα εξακολουθήσουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες και η γλώσσα που μιλούν, σλαβικό ιδίωμα, θα εξακολουθήσει να ονομάζεται μακεδονική. Ούτε Ανωμακεδόνες θα ονομάζονται ούτε Νεομακεδόνες. Και είναι δικαίωμά τους να ονομάζονται Μακεδόνες, όπως «πολιτογραφήθηκαν» οι πρόγονοί τους από τον 19ο αιώνα, όπως ακριβώς οι νεοέλληνες αυτοπροσδιορίστηκαν ως Ελληνες.

Αναφερόμενοι στα αστικά κόμματα δε μπορούμε να μιλήσουμε για ντροπή. Ο μεγαλοϊδεατισμός, η αρχαιοπληξία και η αρχαιοκαπηλεία είναι χαρακτηριστικά που συνοδεύουν την ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Ούτε αναφερόμενοι στην κοινοβουλευτική-καθεστωτική αριστερά θα μιλήσουμε για ντροπή. Διότι αυτή, και στις δυο της εκδοχές, έχει προ δεκαετιών αποβάλει κάθε στοιχείο επαναστατικότητας και διεθνισμού. Η ντροπή είναι της εργατικής τάξης και του λαού της Ελλάδας, που για μια φορά ακόμη σέρνονται πίσω από τις τρύπιες σημαίες των εκμεταλλευτών τους.
Θα επιχειρήσουμε σ’ αυτό και στο επόμενο φύλλο να δώσουμε μερικά ψήγματα Ιστορίας σχετικά με το ζήτημα που δηλητηριάζει την κοινωνική συνείδηση των εργαζόμενων. Πριν τα στοιχεία, όμως, ας ξεκαθαρίσουμε ένα επιστημονικό θέμα.

Ούτε το σύγχρονο μακεδονικό έθνος έλκει το γένος από τους αρχαίους Μακεδόνες, ούτε το σύγχρονο ελληνικό έθνος από τους αρχαίους Ελληνες. Το έθνος, ως κοινωνιολογική κατηγορία, ήταν άγνωστο στον αρχαίο δουλοκτητικό κόσμο, όπου άλλωστε κυριαρχούσε η πόλη-κράτος. Το έθνος είναι δημιούργημα της αγοράς, είναι δημιούργημα του καπιταλισμού, από τότε που αυτός άρχισε να γίνεται κυρίαρχο οικονομικό σύστημα στο πλαίσιο της αποσυντιθέμενης φεουδαρχίας. Οταν η αστική τάξη έγινε και πολιτικά κυρίαρχη, είχαμε την εμφάνιση του έθνους-κράτους. Το εθνικό ζήτημα είναι αντικείμενο της Ιστορίας και της Κοινωνιολογίας, ενώ η φυλετική καταγωγή, η συνέχεια δηλαδή από αρχαίους λαούς σε σύγχρονους, είναι αντικείμενο επιστημών, όπως η Εθνολογία, η Λαογραφία κ.ά. Με τον ίδιο τρόπο που οι «δικοί μας» εθνικιστές προσπαθούν να κρύψουν τη δημιουργία του ελληνικού έθνους από ελληνικά, αρβανίτικα, σλαβικά και βλάχικα φύλα (τα οποία ομογενοποιήθηκαν και εξελίχθηκαν σε έθνος στο πλαίσιο της οθωμανικής αυτοκρατορίας), ενεργούν και οι εθνικιστές της Μακεδονίας, χρησιμοποιώντας σύμβολα της αρχαίας μακεδονικής δυναστείας και αναφορές σε μια ιστορική εποχή που ως παράδοση δεν ανήκει ούτε στους νεοέλληνες ούτε στους νεομακεδόνες, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η αστική τάξη, όμως, έχει ανάγκη από έναν εθνικό μύθο, για να συγκροτεί την κυριαρχία της επί του έθνους και να διαιωνίζει την εκμετάλλευση της εργαζόμενης πλειοψηφίας του. Οσοι έζησαν την εθνικιστική φρενίτιδα των αρχών της δεκαετίας του ‘90, θα θυμούνται ασφαλώς κάποιους «σοβαρούς» πολιτικούς και άλλους δημοσιολογούντες της χώρας μας, που αποφαίνονταν με ύφος χιλίων ιστορικών, ότι οι κάτοικοι της σλαβικής Μακεδονίας είναι απόγονοι των… αρχαίων Δαρδάνων, εχθρών των αρχαίων Μακεδόνων, γι’ αυτό και η χώρα τους θα πρέπει να ονομαστεί… Δαρδανία! Για τέτοια επιστημονική γελοιότητα μιλάμε.

Είναι γνωστό ότι στο πλαίσιο του ρωμαϊκού, του βυζαντινού και του οθωμανικού κράτους ως Μακεδονία οριζόταν μια γεωγραφική περιοχή τα διοικητικά όρια της οποίας δεν ήταν σταθερά, αλλά αυξομειώνονταν ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε αυτοκρατορίας. Στην περιφέρεια αυτή, όπως και στον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής, άρχισαν τον 6ο αιώνα οι εισβολές των ισχυρών σλαβικών φύλων, που κατέληξαν σε μαζική εγκατάστασή τους τον 7ο αιώνα, παρά τις προσπάθειες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων να την αποτρέψουν. Από ένα από τα πρώτα σλαβικά φύλα, που είχε εγκατασταθεί στο Νότο της Βαλκανικής, προέκυψε βασικά το σλαβικό μακεδονικό έθνος. Ενα έθνος διακριτό από το σερβικό και το κροατικό, αλλά και το βουλγαρικό. Επ’ αυτού δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε τη σλαβομακεδονική ιστοριογραφία.

Μας αρκεί ένας συντηρητικός έλληνας ιστορικός, ο ακαδημαϊκός Διονύσιος Α. Ζακυθηνός, που στη μελέτη του «Οι Σλάβοι εν Ελλάδι, Συμβολαί εις την Ιστορίαν του Μεσαιωνικού Ελληνισμού» (έκδοση 1945) έγραφε:
««Διότι οι σλαβόφωνοι της δυτικής και βορείου Μακεδονίας, οι περιελθόντες εις την Ελλάδα και εις την Σερβίαν, ουδεμίαν σχέσιν έχουν προς τους Σέρβους ή τους Βουλγάρους, αλλ' είναι υπολείμματα των παλαιοτάτων μεταναστευτικών κινήσεων των Σλάβων, οι οποίαι συνετελέσθησαν πολύ προ της εμφανίσεως και της προς Νότον προωθήσεως και των Βουλγάρων και των Σέρβων. Καθ' όσον τουλάχιστον δυνάμεθα να κρίνωμεν εκ των τοπωνυμίων, υφίσταται άμεσος γλωσσική συγγένεια μεταξύ των σημερινών Μακεδονοσλάβων και των σλαβικών φύλων, τα οποία εγκατεστάθησαν κατά τους μέσους αιώνας εις την Ελλάδα. Ως και οι υπόλοιποι Σλάβοι, τα σημερινά μακεδονικά λείψανα ανήκοντα εις τον κλάδον του Αίμου, υπέστησαν την πολιτικήν και πολιτιστικήν επίδρασιν του Βυζαντίου, ησπάσθησαν την Χριστιανικήν Θρησκείαν και επί αιώνας ολόκληρους έζησαν εντός των κόλπων της αυτοκρατορίας και του Ελληνισμού. Η προσπάθεια προσαρτήσεώς των εις τους οργανωμένους κλάδους των βαλκανικών σλαβικών συγκροτημάτων διά της δημιουργίας τεχνητής εθνικής συνειδήσεως, υπήρξε συνέπεια ευρυτέρων και καθολικωτέρων πολιτικών κινήσεων εις την χερσόνησον του Αίμου κατά τους νεωτάτους χρόνους».

Σε απλά ελληνικά, ο συντηρητικός αστός παραδέχεται την ύπαρξη διακριτού σλαβομακεδονικού έθνους και μιλά, εμμέσως πλην σαφώς, για προσπάθεια βίαιου εκσερβισμού και εκβουλγαρισμού τους, αφήνοντας απέξω, για ευνόητους λόγους, τις προσπάθειες βίαιου εξελληνισμού. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα πρώτο της ήττας της εθνικής (με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά) επανάστασης του Ιλιντεν το 1903 (οι Μακεδόνες επαναστάτες κατεσφάγησαν από τα οθωμανικά στρατεύματα) και δεύτερο των βαλκανικών πολέμων του 1912-13, μετά τη λήξη των οποίων το σλαβομακεδονικό έθνος βρέθηκε διαμοιρασμένο μεταξύ Σερβίας (Μακεδονία του Βαρδάρη), Βουλγαρίας (Μακεδονία του Πιρίν) και Ελλάδας (Μακεδονία του Αιγαίου).

Για να κλείσουμε μ’ αυτό το κεφάλαιο, θα μνημονεύσουμε τον καθηγητή R.A. Reiss, που ορίστηκε το 1914 από την ελληνική κυβέρνηση να ερευνήσει από εθνογραφική άποψη τις νέες ελληνικές επαρχίες: «Αυτούς που εσείς αποκαλείτε βουλγαρόφωνους θα τους ονόμαζα καλύτερα απλώς Μακεδόνες. Δίνετε σ' αυτούς τους ανθρώπους το όνομα των βουλγαρόφωνων εξ αιτίας της γλώσσας τους που μοιάζει με τα βουλγαρικά. Είναι όμως αυτά βουλγαρικά, είναι η ίδια γλώσσα που μιλούν στη Σόφια; Οχι. Τα μακεδονικά μοιάζουν τόσο στα σερβικά, όσο και στα βουλγαρικά. [...] Οι έρευνές μου στην ελληνική και τη σερβική Μακεδονία μου έδειξαν ότι τα πραγματικά μακεδονικά είναι προϊόν όλων των διαδοχικών κατακτήσεων που υπέστη αυτή η χώρα. [...] Επαναλαμβάνω ότι η μεγάλη μάζα των κατοίκων παρέμεινε απλώς μακεδονική».

Αυτό το έθνος, λοιπόν, που βρέθηκε διαμοιρασμένο ως μειονότητα στα βασίλεια της Σερβίας, της Βουλγαρίας και της Ελλάδας, ζούσε με τον πόθο της εθνικής αποκατάστασης και υπέστη τα πάνδεινα, μερικά από τα οποία θα δούμε στο επόμενο σημείωμα.

Πέτρος Γιώτης

Με τους Μακεδόνες στη Μακεδονία

Με τους Μακεδόνες στη Μακεδονία

(υπεράσπιση των εθνικών μειονοτήτων)

Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύτηκε σε δύο συνέχειες, στην εφημερίδα Ριζοσπάστης (όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ), στις 24 και 25 Νοεμβρίου του 1932.

Πρόκειται για ένα σημαντικό ντοκουμέντο, που παρουσιάζει καθαρά τις θέσεις των ελλήνων κομμουνιστών του μεσοπολέμου, πάνω στο μακεδονικό ζήτημα. Θέσεις υποστήριξης του μακεδονικού εθνικού κινήματος, που οι κομμουνιστές της χώρας τις πλήρωσαν τότε με φυλακές και εξορίες. Οι νεώτεροι και μη γνωρίζοντες, μπορούν να συγκρίνουν την τότε κομμουνιστική-διεθνιστική γραμμή, με το σύγχρονο εθνικο-σοσιαλιστικό λόγο του μεταλλαγμένου ΚΚΕ και των συγγενών ιδεολογικοπολιτικών παραφυάδων του.


Είναι γεγονός χωρίς αμφισβήτηση πως πάνω στη ζωή και την κατάσταση της μακεδονικής εθνότητας έχουν λίγα πράγματα γραφτεί ως τώρα. Σήμερα που το πράγμα αποχτά μια όλως ιδιαίτερη σημασία για μας και το κίνημά μας, μια έρευνα γενική ανάμεσα στους καταπιεσμένους Μακεδόνες είναι απαραίτητη. Θα δώσουμε όσο το δυνατό μια πιο συντομευμένη εικόνα της υπόθεσης μα πάντα με στοιχεία αρκετά.

Χωρίς άλλο δεν υπάρχει άλλος λαός απ' το μακεδονικό - μέσα στη Βαλκανική που να βασανίστηκε όσο αυτός. Πάνω από 50 χρόνια βρίσκεται κάτω από διαρκή διωγμό - εξόντωση. Στην αρχή ο βούρδουλας της τούρκικης εξουσίας, ύστερα της ελληνικής και βουλγάρικης. Απ' τη στιγμή που επενέβησαν η βουλγαρική, σερβική και ελληνική κεφαλαιοκρατία για να πάρουν υπό την "προστασία" τους τους Μακεδόνες, αρχίζει μια πιο τρανή συμφορά. Η εποχή των συμμοριτών, ανταρτών και κομιτατζήδων θα παραμείνει στην ιστορία σαν μια περίοδος άγριου πρωτοφανούς διωγμού της μακεδονικής μειονότητας.
Ολόκληρες δεκάδες ετών, έσφαζαν, έκαιαν, σκότωναν, ρήμαζαν σε βάρος του μακεδονικού λαού. Θα περάσουν χρόνια ακόμα πολλά κι ο Μακεδόνας θα μιλάει με τον μεγαλύτερο αποτροπιασμό για τη θηριωδία των Τσακαλάρωφ, των Καπετάν Ζάκηδων και Βάρδηδων. Ολόκληρα χωριά βάφηκαν με αίμα που έρευσε ποταμηδόν. Ήρθαν κατόπιν οι βαλκανικοί πόλεμοι. Ελληνική, βουλγάρικη και σέρβικη κεφαλαιοκρατία συναγωνίστηκαν ποια να καταπιέσει πιο πολύ, ν' αρπάξει, να εξοντώσει. Κι αυτά όλα εν ονόματι του "πατριωτισμού", της "απελευθέρωσης υπόδουλων αδελφών" και σε βάρος ενός λαού - της μακεδονικής εθνότητας - που ούτε βουλγάρικος, ούτε ελληνικός, ούτε σέρβικος είναι, παρά μακεδονικός.

Όσοι Μακεδόνες γλίτωσαν απ' τον παγκόσμιο και τους βαλκανικούς πολέμους μαζεύτηκαν ξανά στον τόπο τους για να ξαναχτίσουν τα χωριά τους. Όμως το μαρτύριό τους δεν τέλειωσε. Οι βούλγαροι κομιτατζήδες, όργανα πιστά της βουλγαρικής μπουρζουαζίας, συνεχίζουν την εξοντωτική δράση. Όπως επίσης οι φασίστες της Ε.Ε.Ε., όργανα πιστά της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, κάνουν την εμφάνισή τους για να παραμεγαλώσουν τα βάσανα του μακεδονικού λαού. Εδώ το πράγμα είναι φανερό. Η ελληνική, η βουλγαρική και σερβική κεφαλαιοκρατία, η κάθε μια χωριστά, προσπαθεί να πάρει κάτω απ' τη δική της καταπίεση και λήστεψη τη μακεδονική εθνότητα.

Μιλάνε λανθασμένα πολλές φορές για βουλγάρικη μειονότητα μέσα στην καπιταλιστική Ελλάδα ή για ελληνική μειονότητα μέσα στην επίσης καπιταλιστική Βουλγαρία. Δεν είναι σωστό. Στη Μακεδονία, τη βουλγαροκρατούμενη, την ελληνοκρατούμενη, τη σερβοκρατούμενη δεν υπάρχουν Έλληνες, ούτε Βούλγαροι, ούτε Σέρβοι. Υπάρχουν Μακεδόνες (φυσικά δεν μιλάμε για εκείνους που εγκαταστάθηκαν τελευταία στη Μακεδονία).

Αρκεί και μια απλή επίσκεψη στους κάμπους και τα βουνά της Μακεδονίας (Καστοριά, Φλώρινα) για να το νοιώσεις. Την απάντηση αυτή την παίρνεις ακόμα απ' τα ήθη και τα έθιμά τους, που δεν είναι καθόλου ελληνικά, ούτε βουλγαρικά, ούτε σερβικά. Φυσικά οι πολυετείς καταπιέσεις απ' τις τρεις κεφαλαιοκρατίες είχαν κάποια επίδραση πάνω στο μακεδονικό λαό, μα πάντα τον διακρίνεις. Τα ρούχα τους έχουν κάτι το ιδιαίτερο, η γλώσσα τους επίσης. Η σλαβική τους γλώσσα, μοιάζει με τη βουλγάρικη μα δεν είναι ίδια. Ξέροντας τη μακεδονική γλώσσα μπορείς οπωσδήποτε να συνεννοηθείς και με τους Σέρβους, όπως και με τους Βούλγαρους. Και τη γλώσσα αυτή τη μιλάνε και σήμερα ακόμη πάνω από 100 χιλιάδες σαν γλώσσα τους μητρική. Δεν ξέρουν άλλη. Έχουν τόσοι αιώνες περάσει από τότε που εγκαταστάθηκε το σλαβικό στοιχείο στη Μακεδονία και κανένας τους πια σήμερα δεν ξέρει τίποτα άλλο, παρά μονάχα πως στον τόπο αυτό γεννήθηκε και σε αυτόν θα πεθάνει. Και πως ούτε Έλληνας, ούτε Βούλγαρος, ούτε Σέρβος είναι. Φυσικά σε πολλές περιοχές της Μακεδονίας, τα τρία καπιταλιστικά κράτη έφαγαν τα λυσσακά τους και μπόρεσαν ως ένα σημείο με τη φωτιά και με το σίδερο να διαστρεβλώνουν την συνείδηση ενός μέρους του πληθυσμού.

Οι πιο πολλοί απ' τους Μακεδόνες βρίσκονται σήμερα στη Δυτική Μακεδονία, γύρω στη Φλώρινα, Έδεσσα, Βέρροια, Καστοριά. Προσέχοντας έστω και λίγο στις περιφέρειες αυτές θα βρεις ολόκληρα χωριά που πότε μιλούν βουλγαρική, πότε ελληνική. Δηλαδή βουλγαρικά και ελληνικά παραφθαρμένα. Αυτό μη σας ξενίζει. Δεν είναι η μητρική τους γλώσσα. Είναι αποτέλεσμα όπως το είπαμε κιόλας της καταπίεσης της βουλγάρικης και της ελληνικής μπουρζουαζίας σε διάφορες περιπτώσεις. Αυτό το διακρίνεις πολύ καλά όταν παρακολουθήσεις από κοντά τα σημερινά μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης για τον εξελληνισμό του πληθυσμού. Αλλά γι' αυτό θα μιλήσουμε ιδιαίτερα.

Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμα: Δεν έχουμε να κάνουμε με Έλληνες ή Βούλγαρους ή Σέρβους της Μακεδονίας, παρά με μακεδονικό λαό, με μακεδονική μειονότητα, που παρ' όλα τα χτυπήματα, παρ' όλες τις καταπιέσεις διατηρεί την οικονομική και εθνική της οντότητα, τον ιδιαίτερο πολιτισμό της. Έχει εν τοιαύτη περιπτώσει και εθνική συνείδηση ο μακεδονικός λαός; Το πράγμα είναι πολύ φανερό μα και αποδείχνεται και από ντοκουμέντα.

Ας έρθουμε πιο κοντά στα πράγματα. Ποια είναι η κατάσταση, η ζωή της μακεδονικής μειονότητας; Τρισάθλια. Από κάθε άποψη. Δεν θα μιλήσουμε για την οικονομική καταπίεση που είναι γνωστή, μολονότι κι αυτή είναι ακόμη φοβερότερη παρά σε άλλες περιοχές. Θα αναφέρουμε μόνο ορισμένα στοιχεία της πνευματικής και πολιτικής καταπίεσης για να δούνε οι εργαζόμενοι της Ελλάδας τι μαρτύρια τραβούν οι δύστυχοι Μακεδόνες.
Ας ξεκινήσουμε απ' το σχολείο. Λοιπόν: Απαγορεύεται στα παιδάκια, που υποχρεωτικά φοιτούν στο σχολείο για να μάθουν τα ελληνικά κλπ. να μιλάν τη μητρική τους, τη μακεδονική γλώσσα. Άμα συμβεί ένα τέτοιο, το παιδάκι κλείνεται απ' το δάσκαλο στο μπουντρούμι του σχολείου για μια μέρα και πολλές φορές για ένα εικοσιτετράωρο. Άμα συναντήσει στο δρόμο ο χωροφύλακας κάνα εργατόπαιδο που να μιλάει τη γλώσσα του το σαπίζει στο ξύλο. Το ίδιο γίνεται και σε βάρος των ηλικιωμένων. Για απόδειξη τούτο το χαρακτηριστικό γεγονός: Στο Νεστράμι της Καστοριάς ο αστυνόμος απείλησε με ξύλο τον ίδιο το δάσκαλο γιατί μιλούσε μακεδονικά μ' ένα αγρότη. Ο επιθεωρητής των σχολείων της περιφερείας έχει στείλει μυστικές εγκυκλίους και συνιστά να παρθούν αυστηρότερα μέτρα, κυρίως δε στους μαθητές των πατεράδων που έχουν εθνικοεπαναστατικές ιδέες.

Όμως εκεί που η καταπίεση έχει φτάσει στο απροχώρητο είναι τα χωριά της Φλώρινας και τα Κορέστια. Οι μαθητές των σχολείων καλούνται κάθε μέρα σ' ανάκριση για να τα κάνουν να "ομολογήσουν" αν και πότε δέχτηκαν οι πατεράδες τους οπλισμένους ανθρώπους στο σπίτι τους, ποια γλώσσα μιλούν κλπ. κλπ. Τους υποχρεώνουν μάλιστα όλους τους εργαζόμενους να μιλάν ελληνικά και στα σπίτια τους για να τους εξελληνίσουν. Σημειωτέον πως ούτε μια γυναίκα ξέρει ελληνικά. Ο νομάρχης Μπάλκος, ένας απ' τους αιμοβορωτερους ανθρώπους, πρώην οπλαρχηγός, καλεί ταχτικά τους δασκάλους για να μαθαίνει την κίνηση στα χωριά και να τους δίνει διάφορες συμβουλές για την εθνική τους αποστολή, για την ωμότερη καταπίεση των Μακεδόνων.

Φυσικά δεν φτάνει ο χώρος του "Ρίζου" για να επεκταθούμε σε σωρεία άλλων γεγονότων. Περιοριζόμαστε μόνο να πούμε πως όταν στα παλιά βασίλευαν στην ελληνοκρατούμενη σημερινή Μακεδονία οι συμμορίτες, οι αντάρτες και οι κομιτατζήδες, οι χωριάτες για να γλιτώσουν τη ζωή τους αναγκάζονταν ν' "αλλάζουν" φρόνημα κάθε 24ωρο. Στον κομιτατζή έκαναν το Βούλγαρο, στον αντάρτη τον Έλληνα. Σήμερα είναι υποχρεωμένοι να δηλώνουν κάθε ώρα τη "γνησιότητα" των "ελληνικών τους αισθημάτων". Αλλιώς ο βούρδουλας, που δεν έχει αποστρατευθεί, μπαίνει σε ενέργεια. Όμως το κακό δεν σταματάει μέχρις εδώ. Ο βούρδουλας της εξουσίας της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας συνοδεύεται με τη βοήθεια των πλούσιων Μακεδόνων. Δεν είναι αρκετό να "ορκιστείς" στην ...ελληνική πίστη. Πρέπει αυτό να βεβαιωθεί κι απ' τον πλούσιο Μακεδόνα.

Εδώ αρχίζει κοντά στ' άλλα και το φανερό πλιατσικολόγημα. Απαράλλαχτα όπως γινότανε και στην εποχή των ανταρτών. Εκβιασμοί, απειλές, ληστείες. Δεν αρκούν οι φόροι οι κρατικοί και κοινοτικοί. Δεν αρκούν οι προσωπικές εργασίες, ούτε η εκμετάλλευση στο μεροκάματο, ούτε η ιδιαίτερη πολιτική και πνευματική καταπίεση. Και προστίθεται και το πλιατσικολόγημα απ' τους πλούσιους. Γνωρίσαμε ένα γέρο αγρότη απ' το χωριό Γκορνίτσοβο. Αυτός ο Μακεδόνας αφηγήθηκε μια χαρακτηριστική ιστορία: Ένας χωριανός του, που τώρα είναι έμπορας στο Σόροβιτς, του πήρε στα 1925 60 λίρες για να "βεβαιώσει" στη διοίκηση χωροφυλακής πως είναι ...Έλληνας. Ο ίδιος αυτός - ο πλούσιος συγχωριανός του, ο τώρα βέρος "Έλλην πατριώτης" - στο "μακεδονικό αγώνα" ήταν πληροφοριοδότης των κομιτατζήδων. Μάλιστα τον μικρότερό του αδελφό τον βάφτισε ο κομιτατζής βοεβόδας Τάνεφ. Οι πλούσιοι Μακεδόνες στα χωριά τους είναι χαφιέδες της ελληνικής αστυνομίας. Όπως άλλοτε ήσαν της Βουλγαρίας. Την εθνικότητά τους την αλλάζουν σαν το πουκάμισό τους, ανάλογα με τα οικονομικά τους συμφέροντα. Και μόνο ο εργαζόμενος μακεδονικός λαός, παρά τις στερήσεις, παρά τους εξοντωτικούς διωγμούς, κρατάει η μακεδονική του εθνικότητα.

Τα καθάρματα της Ε.Ε.Ε. Να ο τρόμος των φτωχών Μακεδόνων σήμερα. Είναι αυτοί που άλλοτε ήταν αντάρτες και τώρα στελέχη στα Ε.Ε.Ε και τον "Παύλο Μελά". Δεν είναι υπερβολή αν πούμε πως τους τρομάζουν πιότερο ακόμα κι απ' την αστυνομία. Τόση είναι η καταπίεση που εξασκούν. Πέρσι π.χ. στη μέση της αγοράς της Φλώρινας, μπροστά στα μάτια του αστυνόμου, ο τριοεψιλότης Καπετάν Βαγγέλης είχε σπάσει στο ξύλο έναν αγρότη γιατί μιλούσε μακεδονικά. Στο Βάμπελι της Καστοριάς δάρθηκαν μέχρις αιμοπτυσίας κι ύστερα καταδικάστηκαν και σε φυλάκιση δέκα νέοι γιατί τραγουδούσαν στη γλώσσα τους. Το ίδιο έγινε και στο χωριό Απόσκεπο που οι χωριάτες γιόρτασαν την πρωτομαγιά με εθνικοεπαναστατικά τραγούδια και με τον ύμνο της Διεθνούς, μεταφρασμένο στη μακεδονική. Όπου υπάρχει αστυνομία, απαγορεύεται να γυρνούν ύστερα απ' τις 9 το βράδυ πολλοί μαζί. Και δεν είναι ασυνήθη τα πρόστιμα και το ξύλο για παράβαση αυτής της διάταξης.

Έπειτα τι να πούμε για την καταπίεση που επηκολούθησε μετά το φόνο του εθνικιστή χαφιέ Τσαντέφσκυ; Δεν βρίσκει κανείς λόγια να την περιγράψει. Πριν ακόμα συλληφθούν οι εθνικοεπαναστάτες Μάνωφ, Πέτσκωφ και Μπαλάσκα - που τους τουφέκισαν αργότερα - ολόκαρες μέρες ο βούρδουλας και το σπιρούνι χοροπηδούσαν στα κορμιά εκατοντάδων Μακεδόνων ως υπόπτων.
Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση τρομερή στη Μακεδονία. Ο εργαζόμενος Μακεδόνας σε βλέπει και τρομάζει. Και στους τοίχους ακόμα τους φοβάται μη μιλήσουν, μην τον καταδώσουν πως μίλησε μακεδονικά κλπ. κλπ.

Και φυσικά αυτά τα βασανιστήρια δεν τα υφίστανται μονάχα οι Μακεδόνες που ζουν κάτω απ' την εξουσία της ελληνικής μπουρζουαζίας. Τα ίδια περνούν κι οι Μακεδόνες που ζουν στις βουλγαροκρατούμενες και σερβοκρατούμενες περιοχές. Η βουλγαρική κυβέρνηση του λεγόμενου σλαβικού συνασπισμού - μαζί και οι αγροτοφασίστες - με τη βοήθεια της Ο.Ρ.Ι.Μ., της οργάνωσης των κομιτατζήδων, βασανίζει κυριολεκτικά τους φτωχούς Μακεδόνες. Παραδείγματα: Στις περιφέρειες Πετριτσίου και Νευροκοπίου δεν υπάρχουν ούτε ίχνη "ελευθεριών". Παντού εδώ κυβερνούν οι κομιτατζήδες. Έχουν επιβληθεί επί πλέον στη ράχη της φτωχολογιάς και οι "μαύροι" λεγόμενοι φόροι. Τα στελέχη των κομιτατζήδων εδώ είναι ανώτεροι υπάλληλοι και διευθυντές των καπνικών εταιριών κλπ. Κάθε διαμαρτυρία κατά της καταπίεσης πνίγεται στο αίμα. Αφού φανταστείτε, σε πληθυσμό 180 χιλιάδες δολοφονήθηκαν δύο χιλιάδες Μακεδόνες μέσα σε εννέα μόνο χρόνια. Εργάτες και αγρότες των άλλων περιφερειών που κρίνονται "επικίνδυνοι" στέλνονται στο Πετρίτσι, όπου οι ορδές του αρχικομιτατζή Μιχαήλωφ τους καθιστούν "ακίνδυνους" - δολοφονώντας τους ακόμα.

Μόλις τον περασμένο μήνα πάνω από 300 άτομα εγκατέλειψαν το Νευροκόπι - σπίτια χωράφια κλπ. - κι' έφυγαν σ' άλλες περιφέρειες για να γλιτώσουν απ' τους κομιτατζήδες, που τους έθεσαν εκτός νόμου.
Κι η φασιστική μπότα του βασιλιά Αλέξανδρου της Σερβίας δεν πάει πίσω. Από τότε που εγκαθιδρύθηκε η ανοιχτή φασιστική δικτατορία δολοφονήθηκαν 1.500 Μακεδόνες, καταδικάστηκαν 3.400 σε διάφορες βαριές ποινές καταναγκαστικών έργων και πολλές χιλιάδες πέρασαν κατά περιόδους απ' τις φυλακές.

Να μια ωχρή, ωχρότατη εικόνα των μαρτυριών που τραβάει η μακεδονική εθνότητα, είτε βρίσκεται στα νύχια της ελληνικής κεφαλαιοκρατικής, είτε της σερβικής, είτε της βουλγαρικής. Το βέβαιο είναι πως η κάθε μία συναγωνίζεται την άλλη στην καταπίεση σε βάρος των φτωχών Μακεδόνων για τους εκμεταλλευτικούς της σκοπούς.

"Μη κυβερνητικά" λαμόγια

Η μηχανή που στήνουν κάποια ευυπόληπτα λαμόγια για να τα παντελωνιάζουν χοντρά, με το να κατασκευάζουν τις λεγόμενες «Μη κυβερνητικές Οργανώσεις» είναι παλιά. Το φρέσκο είναι ότι έχουν και δραστηριότητες που δεν της είχα πάρει πρέφα μέχρι που διάβασα πρωτοσέλιδο δημοσίευμα σε μια φυλλάδα. «Μη Κυβερνητική Οργάνωση σε κύκλωμα μαστροπών και call girls», έγραφε η εφημερίδα. Μάστα. Αντε να σακουλευτείς τώρα ότι μια ΜΚΟ που υποτίθεται ότι νταραβεριζόταν «με την προστασία των κακοποιημένων γυναικών» πουλούσε νταβατζηλίκι.
Τι ξεπεσμός είναι αυτός! Χάλασε η πιάτσα. Οι σοβαρές μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν βαρύγδουπα ονόματα όπως «Βοήθεια ζωής προς Εθνικό Παιδί – Άτομο». «Κέντρο Έρευνας και πρακτικής εφαρμογής του Αρχαίου Δράματος», «Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ποιμαντικής Διακονίας» και κάνουν τσαμπασλίκια με κυβερνήσεις και σοβαρούς καπιταλιστές, όχι με ιδιοκτήτες κωλάδικων τρίτης κατηγορίας και πέμπτης διαλογής.

Να απλώσω τον χαβά μου για να με πιάσετε καλύτερα. «Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί τις "Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις" ως σύμμαχο διακυβέρνησης. Σύμμαχο για την αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων για τον άνθρωπο, για τον πολίτη. Σε τελική ανάλυση, οι "Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις" είναι κορυφαία ιδεολογική έκφραση της Ανοικτής και Ελεύθερης Κοινωνίας», είχε δηλώσει ο Κ. Καραμανλής όταν ανέλαβε την εξουσία.

Εβαλα, λοιπόν, τον ρουφιάνο google να ψάξει στο διαδίκτυο πώς μεταφράζετε αυτή η κολεγιά. Χαμός. Η κάνουλα ένα σωρό υπουργείων τρέχει ασταμάτητα μπακίρια σ’ ένα σμάρι «μη κυβερνητικών οργανώσεων». Ας ξεπεράσω το υπουργείο Απασχόλησης που μόνο πέρσι έδωσε στις μ.κ.ο 40.000.000 ευρώπουλα, ας μην δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα στα κονέ του υπουργείου Πολιτισμού μ’ αυτές τις οργανώσεις και ας σταθώ στο υπουργείο Εξωτερικών που γίνετε και το χοντρό αλισφερίσι.

Εχουμε και λέμε, μιλώντας πάντα μόνο για το 2007. Πρώτο τραπέζι πίστα και εδώ είναι το παπαδαριό που τσεπώνει, μέσω της οργάνωσης «Αλληλεγγύη» που έχει 15.000.000 ευρώ τον χρόνο. Κι’ επειδή η Ντόρα Μπακογιάννη είναι θρήσκα όπως και οι υπόλοιποι πολιτικοί, δεν αφήνει παραπονεμένες και άλλες θρησκευτικές μ.κ.ο. Η «Κύκλος της Πάτμου» πήρε 255.550 ευρώ για να οργανώσει, λέει, «Συμπόσιο Αμαζόνιος - Πηγή Ζωής» με καλεσμένο τον οικουμενικό πατριάρχη, ενώ το "Ιδρυμα Στήριξης Οικουμενικού Πατριαρχείου και Οικουμενική", άλλα 93.500 ευρώ για τη διοργάνωση συνεδρίου στη Κωνσταντινούπολη.

Δεν θα έφτανε όλος ο χώρος εδώ να αναφέρω τον χορό εκατομμυρίων που παντελωνιάζουν απ’ το κράτος τα λαμόγια που κοντρολάρουν κάποιες μ.κ.ο. Βλέποντας όμως τη λίστα των μ.κ.ο που τα τσεπώνουν απ’ το ΥΠΕΞ κάπου έπιασα και τα γέλια βλέποντας πόσο ευρηματικοί είναι κάποιες μουτράκλες. Όπως αυτοί που με το "Ίδρυμα Λειτουργοί Υγείας της Αγάπης" πήραν 30.000 ευρώ για να φτιάξουν μονάδα εκτροφής αγελάδων στην Κατάγκα του Κονγκό, ή οι τύποι του του "Κλάμπ 21 Εγρήγορση" που πήραν 17.500 ευρώ για το πρόγραμμα τους "Η πολιτισμική παράδοση μέσα από γαστρονομία".

Φυσικά δεν είναι μόνο δικό μας φρούτο οι μ.κ.ο αλλά παγκόσμιο. Για ποιο λόγο γίνετε όλο αυτό το πατιρντί μεταξύ κυβερνήσεων, διεθνών οργανισμών και αυτών των οργανώσεων ας μας το πει ένα απόσπασμα από κείμενο ενός αστού δημοσιογράφου. Του Γιάννη Διακογιάννη: «Θυμάμαι τον Απρίλιο του 1999, στο βομβαρδιζόμενο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, κατά την διάρκεια συνέντευξης που μου παραχώρησε για «ΤΑ ΝΕΑ» τον υπουργό Εξωτερικών Γιοβάνοβιτς. Τον άκουσα να καταθέτει τα εξής εντυπωσιακά στοιχεία: «Εχει έρθει – μου είπε - απεσταλμένος από την Ελλάδα που χειρίζεται προγράμματα Μ.Κ.Ο.. Σκορπά αφειδώς χρήματα σε οργανώσεις κατά του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Χρηματοδοτεί παράλληλα εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και εξαγοράζει δημοσιογράφους που προπαγανδίζουν δήθεν για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ουσιαστικά προωθούν την περαιτέρω διάλυση της Γιουγκοσλαβίας».
Ένα χρόνο αργότερα, στην τραγική Παλαιστίνη, εκεί όπου ο ισραηλινός στρατός κατοχής είχε ρημάξει πόλεις σαν την Τζενίν, η βουλευτής και πάλαι ποτέ συνεργάτης του Γιάσερ Αραφάτ, η Ασράουι μου είχε πει: «Εχουν δραστηριοποιηθεί Μ.Κ.Ο. στα κατεχόμενα που προωθούν δήθεν τη φιλία των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων. Στην ουσία με βάση οικονομικά προγράμματα για τα οποία κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό βάθος τους, προγράμματα που δήθεν καταπολεμούν την τρομοκρατία, αυτές οι Μ.Κ.Ο. ενισχύουν λογικές περαιτέρω απομόνωσης του λαού μου σε γκέτο που όλο και περισσότερο πνίγουν οι παράνομοι νέοι οικισμοί των Ισραηλινών».

Για το μετάλλιο ρε γαμώτο

"Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε: Τα χρυσά μετάλλια ή θέλουμε αυτό που γινόταν μια φορά και έναν καιρό που οι Ελληνες αθλητές ήταν τελευταίοι;".
Οταν τα λόγια αυτά ακούγονται από το στόμα της παγκόσμιας πρωταθλήτριας άρσης βαρών Αννας Στρούμπου (στον «Αθήνα 9,84»), τότε δε χρειάζεται πολλή σκέψη για να γίνει αντιληπτό ότι η ιδεολογία του ντόπινγκ έχει διαποτίσει μέχρι το μεδούλι τους αθλητικούς χώρους περισσότερο και από την ίδια τη χρήση των διαφόρων ουσιών και αναβολικών. Και η ιδεολογία του ντόπινγκ δεν είναι άλλη από την ιδεολογία που πάνω απ' όλα βάζει τα κέρδη των χορηγών, τα μετάλλια της «εθνικής υπερηφάνειας» και τα προνόμια των πρωταθλητών. Στο πλαίσιο αυτής της ιδεολογίας δεν υπάρχουν περιθώρια για συμβιβασμούς και αποτυχίες, ενώ τα διλήμματα μπαίνουν με άγρια κυνικότητα: Μετάλλια ή τίποτα. Το εξαιρετικά επικίνδυνο είναι ότι τείνουν να ντοπαριστούν με αυτήν όλοι οι αθλητικοί χώροι, πράγμα που καθιστά τη λαϊκή αντίσταση πιο δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα τη μόνη σωτήρια διέξοδο από τη σημερινή σαπίλα.

Το παραπάνο σχόλιο είναι από τον Ριζοσπάστη και δείχνει σε όλο του το μεγαλείο ποια κατάσταση επικρατεί σε όσους/ες ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό.

Χωρίς σχόλια

Μωρέ μπράβο ταχύτητα της κυβερνητικής μηχανής! Και ύστερα παραπονιόμαστε για αντιδράσεις… Ραν Ταν Πλαν. Δεν είδατε; Δεν προκάνανε οι εργολάβοι να ζητήσουν αύξηση των διοδίων μέχρι και… 124% (!) σε ορισμένες περιπτώσεις κι ο κυρ Σουφλιάς έσπευσε να ικανοποιήσει το αίτημα! Είδατε; Και παρατηρήσατε και κάτι άλλο; Όλα εκείνα τα ΜΜΕ που μόλις αυξηθεί η βενζίνη, ας πούμε, κατά 10 λεπτά κάνουν… θεματάρες για «νέο κύμα αυξήσεων» και τα συναφή (π.χ. Mega, «Έθνος» κ.λπ.) για το συγκεκριμένο κάνανε… βαβά!

Το Παρόν

Μπατσάδικη κτηνωδία

Τα ένστολα γουρούνια δείχνουν τον "ανδρισμό" τους σε ένα εξαθλιωμένο άνεργο. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή. Αλλη μια απ τις δραστηριότητες των υπανθρώπων του κατασταλτικού μηχανισμού.

O Θεός χρειάζεται τους δημαγωγούς

Ενα παλιό άρθρο του Βασίλη Ραφαηλίδη που είχε δημοσιευθεί στην "Ελευθεροτυπία" είναι η καλύτερη απάντηση στις τελευταίες δηλώσεις των δεσποτάδων που έγιναν ειδικοί για κάθε θέμα που απασχολεί την ελληνική κοινωνία.

Ο σπουδαίος Γρηγόριος Ναζιανζηνός έζησε τον κρίσιμο για τον χριστιανισμό 4ο αιώνα, που αρχίζει να οργανώνεται η χριστιανική Εκκλησία ύστερα από τρεις αιώνες ακαταστασίας, κατά τους οποίους τα απόκρυφα ευαγγέλια ήταν ακόμη σε χρήση και ο κάθε πιστός πίστευε ότι ήθελε για τον Χριστό. Αυτός ο μεγάλος θεολόγος, ξεχνώντας προς στιγμήν τα με τη θεολογία σχέση έχοντα, λέει σε γράμμα του προς τον Αγιο Ιερώνυμο, που δεν ήταν τόσο καλός δημαγωγός όσο ο δικός μας κ. Χριστόδουλος: «Εχουμε ανάγκη από όσο το δυνατό περισσότερους μύθους για να μπορούμε να εντυπωσιάζουμε τον όχλο. Οσο λιγότερο καταλαβαίνει ο όχλος, τόσο πιο ενθουσιώδεις γίνεται. Οι πατέρες και οι δάσκαλοι μας δεν έλεγαν πάντα τη σκεφτόταν, έλεγαν αυτά που τους υπαγόρευαν οι συνθήκες και οι ανάγκες». Λόγια καθαρά και στρογγυλά, αρθρωμένα με γλώσσα ελάχιστα ιερή, αλλά ριγμένα με δύναμη έξω από τα δόντια όπως αρμόζει σε μεγάλο ηγέτη, που έχει συνείδηση της ιδεολογικής σημασίας και κυρίως της οργανωτικής αξίας των μύθων, καθώς και της απεριόριστης ικανότητας της μάζας να καταναλώνει μύθους με αξιοθαύμαστη βουλιμία.

Τον ίδιο καιρό ο επίσκοπος Συνέσιος, εξίσου ικανός με το Γρηγόριο εκκλησιαστικός ηγέτης, σε ένα μνημειώδους κυνισμού κείμενό του ξεχνάει κι αυτός τη θεολογία και καταπιάνεται με την οργάνωση του ποιμνίου, χωρίς το οποίο είναι αδύνατο να υπάρξουν ποιμένες για να το κουρεύουν και να τ’ αρμέγουν. (Πάλι καλά που δεν το σφάζουν κι όλας). Ακούστε, λοιπόν, τον επίσκοπο Συνέσιο, που πριν από χίλια εξακόσια χρόνια περίπου είπε πράγματα τόσο κυνικά, που ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν θα τολμούσε ποτέ να πει: «Ο λαός ζητεί επίμονα να τον εξαπατάς, αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μ’ αυτόν. Σε ότι με αφορά θα είμαι πάντοτε φιλόσοφος για τον εαυτό0 μου, αλλά για το λαό θα είμαι μόνο ιερέας». Ξεκάθαρα πράγματα. Αλλο γνώση, μόρφωση και ξένες γλώσσες και άλλο ιεροσύνη. Τη γνώση, τη μόρφωση και τις ξένες γλώσσες τις χρησιμοποιούμε όταν κάνουμε δουλειά που χρειάζεται μυαλό και την ιεροσύνη την χρησιμοποιούμε δίκην φλογέρας («τσομπανάκος ήμουναααααα!» όταν βγάζουμε το ποίμνιο για βοσκή στις πλατείες.

Από το βιβλίο της μακαρίτισσας, Λιλής Ζωγράφου με τίτλο «Αντιγνώση» (έκδοση Αλεξάνδρεια) σταχυολογώ και παραθέτω δειγματοληπτικά μερικά μόνο από τα «εργαλεία δουλειάς» που έχουν στην διάθεση τους οι παπάδες για να ποιμένουν σωστά ένα ποίμνιο, που πρέπει να διατρέφεται με τη σωστή τροφή προκειμένου να παραμείνει ένα σωστό ποίμνιο.

Τον 12ο αιώνα ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, κρατώντας κρίνο στο χέρι, μπήκε σε ένα καθολικό μοναστήρι από το πιο στενό παράθυρο κι ένα φτεράκι τόσα δα σκάλωσε στα σίδερα. Θαύμα, θαύμα! Ο ομφαλός του Θεανθρώπου ασφαλώς ήταν ένας, όμως στις γαλλικές πόλεις Κλερμόν και Σαλόν φυλάγονται δύο αποξηραμένοι ομφαλοί. Στην Ιταλία υπάρχει και τρίτος ομφαλός. Θαύμα, θαύμα! Στην εκκλησία του Αγίου Παύλου της Ρώμης υπάρχουν τα «άγια σπάργανα του Χριστού». Μια άλλη αλλαξιά σπάργανα του Χριστού υπάρχει στον καθεδρικό ναό της γερμανικής πόλης Ααχεν. Στη Γένουα και στη Λορένη οι παπάδες δείχνουν μέχρι τις μέρες μας «άγια άχυρα», από αυτά που υπήρχαν στη «φάτνη των αλόγων».

Ως γνωστόν, ο Χριστός, όπως όλοι οι Εβραίοι, υπέστη περιτομή. (Σε αυτό το περιστατικό αναφέρεται η γιορτή της Υπαπαντής). Υπάρχουν σήμερα διασκορπισμένα σε όλο τον κόσμο δεκαεφτά «πετσάκια» από αυτή την περιτομή. Εύκολα βρίσκεις πετσάκια. Μυαλό βρίσκεις δύσκολα. Από τις στάμνες που χρησιμοποίησε ο Χριστός στην Κανά για το θαύμα του σώζονται δεκατέσσερις. Είναι μάλλον λίγες, αν πάρουμε υπόψη πως το επάγγελμα του αγγειοπλάστη είναι πανάρχαιο.

Στη Γαλλική πόλη Βαντόμ διατηρούνται μέχρι τις μέρες μας σε μπουκαλάκι γαλλικού αρώματος δάκρυα του Χριστού, και στην εκκλησία του Ευαγγελισμού στην Μόσχα υπάρχουν τρίχες από τα γένια του. Στην ορθόδοξη Μόσχα υπάρχει, ακόμη, αίμα του Χριστού σε μπουκάλι και γάλα της Παναγιάς σε φιάλη! Μετρήθηκαν, επίσης στην Ρωσία έξι «άγια σφουγγάρια» από αυτά που χρησιμοποίήσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες για να ποτίσουν τον Χριστό με ξύδι, κάμποσες ντουζίνες «χιτώνες του Κυρίου», τριάντα δύο «άγια καρφιά (αν και ήταν μόνο τέσσερα αυτά που χρησιμοποιήθηκαν στην Σταύρωση) και τρία «άγια κουμπιά» από το πέπλο της Θεοτόκου. Παλιότερα ένας Πάπας φύλαγε μια μποτίλια που είχε μέσα, τι νομίζετε, την ... ανάσα του Χριστού!

Εθνικά συσπειρωμένοι, ταξικά καταξεσκισμένοι

Δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο. «Η Ελληνική Κυβέρνηση ξεκινάει αυτή τη δύσκολη προσπάθεια, έχοντας στο πλευρό της, το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας στους ίδιους στόχους και στις ίδιες προϋποθέσεις», δήλωσε με το γνωστό χαμόγελό της η κόρη του Μητσοτάκη, μετά τη συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής, την περασμένη Τρίτη. Ο Καραμανλής ο νεότερος κατάφερε αυτό που ποτέ δεν είχε καταφέρει ο μπάρμπας του και πρότυπό του, ούτε ο Μητσοτάκης το 1990-92. Κατάφερε να συσπειρώσει ολόκληρο το κοινοβουλευτικό φάσμα στη γραμμή «βέτο στο ΝΑΤΟ για το όνομα», ενώ στα περιβόητα εθνικοφασιστικά συλλαλητήρια των αρχών της δεκαετίας του ‘90 τουλάχιστον το ΚΚΕ δεν συμμετείχε.

Αποκτήσαμε ξαφνικά «εθνική συσπείρωση» για μια άδικη υπόθεση και επί μιας τακτικής που ήδη είχε προαποφασίσει ο Καραμανλής. Λίγο μετά την ψήφιση του ασφαληστρικού νόμου και ενώ υποτίθεται πως στη Βουλή δινόταν ακόμα μάχη, την ώρα που η κυβέρνηση του κεφάλαιου επιτίθεται με όλα τα μέσα ενάντια στον κόσμο της δουλειάς, ολόκληρο το αστικό πολιτικό φάσμα συνασπίστηκε και κάλεσε το λαό σε εθνική συσπείρωση υπό την ηγεσία της κυβέρνησης Καραμανλή. Τα αστικά ΜΜΕ δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Με μια εκκωφαντική προπαγάνδα, κατάφεραν να κρύψουν κάτω από τη γαλανόλευκη όλα τα προβλήματα που δημιουργεί στους εργαζόμενους η επίθεση του κεφάλαιου, που διεκπεραιώνεται από την κυβέρνηση Καραμανλή. Κατάφεραν να περάσουν την αντίληψη, ότι στα «εθνικά θέματα» όλοι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Ειδικά οι εργαζόμενοι, που αποτελούν τη μεγάλη μάζα του έθνους, πρέπει να ακολουθούν την κυβέρνηση της κεφαλαιοκρατικής μειοψηφίας, που κατά τα άλλα τους καταξεσκίζει συνεχώς και αδιαλείπτως.

Το ΠΑΣΟΚ, προσχωρώντας –όπως αναμενόταν– στην «εθνική στρατηγική» της κυβέρνησης Καραμανλή, προσπάθησε να βγάλει κάποια πολιτική υπεραξία. Ο Γιωργάκης έσπευσε πρώτα να ανακοινώσει ότι τηλεφώνησε στον πρεσβευτή των ΗΠΑ Ν. Σπέκχαρντ, για να του θυμίσει ότι η Ελλάδα υπήρξε πάντοτε πιστός «εταίρος» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, γι’ αυτό και πρέπει να της κάνουν τη χάρη να μη τη στριμώχνουν στη σημερινή συγκυρία. «Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τόνισε το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει αντεπεξέλθει σε κάθε περίπτωση στις υποχρεώσεις της στο πλαίσιο της συμμαχίας και των διμερών σχέσεων, αναφέροντας ως παράδειγμα και την λειτουργία της βάσης της Σούδας. Οι υποχρεώσεις αυτές, όμως, υπογράμμισε, είναι αμοιβαίες και η Ελλάδα περιμένει τον σεβασμό των θέσεων και συμφερόντων της και από τις ΗΠΑ», γράφει ξεδιάντροπα το δελτίο Τύπου που εκδόθηκε από το ΠΑΣΟΚ. Η –κάθε άλλο παρά συμβολική– αναφορά στη Σούδα, δίνει το μέτρο της αμερικανοδουλείας του δεύτερου βασικού πυλώνα του συστήματος εξουσίας και του αρχηγού του.

Στη συνέχεια, ο Γιωργάκης έκανε μια προσπάθεια να βγάλει λίγη υπεραξία, προτείνοντας να πεταχτεί μέχρι τα Σκόπια για να βοηθήσει (είχε ήδη κάνει τις επαφές του στη μακεδονική πρωτεύουσα), όμως ο Καραμανλής του έκοψε τη φόρα, λέγοντάς του ότι δεν είναι της ώρας. Ο δε Ρουσόπουλος έβαλε μερικά παπαγαλάκια του στον Τύπο να τον ψέξουν για έλλειψη σοβαρότητας. Η ΝΔ θέλει όλη τη «δόξα» για πάρτη της και το ίδιο θα έκανε και το ΠΑΣΟΚ, αν ήταν στην κυβέρνηση.

Κατάπτυστες και καταγέλαστες, όμως, έγιναν οι ηγεσίες των δυο κομμάτων της καθεστωτικής αριστεράς (και οι σύμμαχοι του ΣΥΝ, βεβαίως). Ενώ προσέφεραν πλήρη στήριξη στην κυβέρνηση, ενώ συνασπίστηκαν στη γραμμή «βέτο για το όνομα», έβγαιναν και ψέλλιζαν διάφορα τάχαμου αντινατοϊκά, νομίζοντας ότι πίσω απ’ αυτό το φερετζέ θα κρύψουν την προσχώρησή τους στο «εθνικό μέτωπο» της αστικής τάξης. Με δήθεν προειδοποιήσεις να μην κάνει «ανταλλαγές» η κυβέρνηση στο ΝΑΤΟ (το «όνομα» με τη διεύρυνση, την επέκταση της Σούδας, το Αφγανιστάν κ.λπ.) προσπάθησαν να κρύψουν το αυτονόητο. Οτι κάθε σύνοδος του ΝΑΤΟ αποτελεί σύνοδο αποφάσεων για επέκταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Κάθε ελληνική κυβέρνηση, σε κάθε ΝΑΤΟική σύνοδο, δίνει την έγκρισή της στα βασικά σχέδια που από τα πριν έχουν επεξεργαστεί οι ιμπεριαλιστές. Οταν, λοιπόν, δίνεις την έγκρισή σου στην κυβέρνηση, να χρησιμοποιήσει το ΝΑΤΟ ως πεδίο διαπραγμάτευσης μιας υπόθεσης που τη βαφτίζεις και συ «εθνική», αποδέχεσαι ουσιαστικά τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και ό,τι αυτή συνεπάγεται (θα δούμε παρακάτω τι αποφασίστηκε στο Βουκουρέστι).

Ο Μαρξ μας έχει θυμίσει την περίφημη φράση του Χέγκελ, ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα. Εν προκειμένω έχουμε το δεύτερο. Η εξωνημένη αριστερά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ προσπάθησε έντεχνα να δημιουργήσει συνθήκες 1940, για να δικαιολογήσει τη στάση της. Το 1940 υπήρχε διακύβευμα. Ηταν η ανεξαρτησία και η απόκρουση του φασισμού. Ποιο είναι το διακύβευμα σήμερα; Η ονομασία μιας γειτονικής χώρας, που επί πέντε δεκαετίες είχε αυτό το όνομα ως ομόσπονδο κράτος της Γιουγκοσλαβίας. Η άρνηση της εθνικής ταυτότητας ενός λαού, που στη χώρα μας κάποτε του είχε αναγνωριστεί (στη δεκαετία του ‘20 το ελληνικό κράτος εξέδωσε μακεδονικό αναγνωστικό για τα παιδιά του Δημοτικού, θα το ξεχάσουμε κι αυτό;), που στη συνέχεια υπέστη απηνή διωγμό και που έδωσε μαζικό και μαχητικό παρών, δίπλα στους κομμουνιστές, και στον αντικατοχικό αγώνα και στην επανάσταση του 1946-49.

Αν ήθελαν να εμποδίσουν την «εθνικοενωτική» προπαγάνδα των ΜΜΕ της κεφαλαιοκρατίας, θα έπρεπε καταρχάς να παραιτηθούν από την υποστήριξη αυτής της άδικης υπόθεσης. Να αναγνωρίσουν αυτό που αναγνώριζαν οι κομμουνιστές επί δεκαετίες: την ύπαρξη σλαβικού έθνους που ιστορικά αυτοπροσδιορίστηκε ως μακεδονικό έθνος. Να θυμίσουν ότι η Λ.Δ. Βουλγαρίας του Γκιόργκι Ντιμιτρόφ αναγνώριζε όλα τα εθνικά δικαιώματα στους Μακεδόνες του Πιρίν, καθεστώς που άλλαξε αργότερα επί Ζίβκοφ και επιγόνων, που είχαμε την επιστροφή στην παλιά κομιτατζίδικη αντίληψη περί «Βουλγάρων» (όπως ακριβώς εδώ έχουμε την αντίληψη περί «δίγλωσσων Ελλήνων»). Επειδή τίποτα απ’ αυτά δεν πιστεύουν, επειδή την αντιεθνικιστική-διεθνιστική γραμμή την έχουν προ πολλού εγκαταλείψει, γι’ αυτό βρέθηκαν στη γελοία θέση να προσπαθούν να αποδείξουν ότι τάχα δεν στηρίζουν χωρίς επιφυλάξεις την κυβέρνηση.

Ο Καραμανλής, αφού «έβαλε στο βρακί του» την αντιπολίτευση, αφού εξασφάλισε μια βαθιά ανάσα (πάντοτε τα «εθ-νικά» προσφέρονται, για να ξεφεύγουν οι κυβερνήσεις από την κοινωνική απομόνωση και να «παραλύουν» αγωνιστικές διαθέσεις), πήγε στο Βουκουρέστι για να κάνει αυτό που από καιρό είχε αποφασίσει. Ετσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στην Ελλάδα, δεν υπήρχε περιθώριο να κλείσει συμφωνία σε επίπεδο χαμηλότερο από το «σύνθετη ονομασία για κάθε χρήση». Τους τελευταίους μήνες, η ελληνική διπλωματία είχε αντιληφθεί πως η τακτική της απέδιδε. Είναι γνωστή η προ μηνών φράση της Κοντολίζα Ράις «δε μπορούμε να ζητήσουμε από την Αθήνα να αυτοκτονήσει». Επί ένα δίμηνο η αμερικάνικη πίεση μεταφέρθηκε στη μακεδονική πλευρά και απέδωσε καρπούς για την ελληνική: τη σύνθετη ονομασία, που αποδέχτηκαν οι γιάπηδες των Σκοπίων. Την ήθελαν, όμως, διπλή. Στο τελευταίο στύλωσε τα πόδια η ελληνική πλευρά, γι’ αυτό και το τελευταίο πριν τη σύνοδο του Βουκουρεστίου δεκαήμερο οι πιέσεις μεταφέρθηκαν προς την Αθήνα. Ετσι παίζεται το διπλωματικό παιχνίδι. Μετά την ελληνική άρνηση στο Βουκουρέστι, είναι βέβαιο ότι οι πιέσεις θα μεταφερθούν και πάλι στη μακεδονική πλευρά.

Με την ευκαιρία και επειδή πολλοί θέλουν να θάψουν την αλήθεια, θυμίζουμε ότι αυτό που σήμερα φαίνεται να διεκδικεί η ελληνική πλευρά (μία και μοναδική σύνθετη ονομασία), το 1990-92 το πρότεινε ο τότε πρόεδρος της Μακεδονίας, ο έμπειρος της τιτικής περιόδου Κίρο Γλιγκόροφ. Τότε, όμως, ο ελληνικός εθνικισμός ήταν συνασπισμένος γύρω από τη γραμμή «καμιά αναφορά των λέξεων Μακεδονία ή Μακεδονικός» και απέρριψε την πρόταση.

Επανερχόμενοι στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, σημειώνουμε ότι η διαπραγμάτευση τελικά δεν ήταν καθόλου δύσκολη. Οπως ο ίδιος ο Ρουσόπουλος «ψιθύρισε» στους πολυπληθείς δημοσιογράφους των ελληνικών ΜΜΕ, στο δείπνο της Τετάρτης, όπου συζητήθηκε το θέμα, δεν υπήρξε καμιά ένταση, αφού οι πάντες συμφώνησαν πως πρέπει να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι. Περισσότερο από υποχρέωση υποστήριξαν πως πρέπει να δοθεί πρόσκληση στη Μακεδονία ο Μπους και οι ηγέτες των Τουρκίας, Σλοβενίας, Τσεχίας, Εσθονίας και Λιθουανίας. «Κατανόηση» για την ελληνική άρνηση έδειξαν οι ηγέτες των Γαλλίας, Ισπανίας και Ιταλίας, ουδέτεροι εμφανίστηκαν οι ηγέτες των Γερμανίας, Ολλανδίας, Βελγίου, Ουγγαρίας, Βουλγαρίας κ.ά., ενώ οι ηγέτες των Βρετανίας, Καναδά και Πορτογαλίας δεν πήραν καθόλου το λόγο.

Ετσι, το ενδιαφέρον μεταφέρεται πλέον στο εξάμηνο που μεσολαβεί μέχρι την επόμενη ΝΑΤΟική σύνοδο. Η σλαβομακεδονική πολιτική ηγεσία θα δεχτεί σίγουρα μεγάλη πίεση να υποχωρήσει περισσότερο, όμως πίεση θα δεχτεί και η Ελλάδα. Αυτό το ξέρει πολύ καλά ο Καραμανλής, γι’ αυτό οι «προσφορές» άρχισαν από την ίδια τη σύνοδο του Βουκουρεστίου.

Για την κυβέρνηση Μπους το μεγαλύτερο αγκάθι δεν ήταν η ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ (διαδικασία στην οποία επιδιαιτητεύει ανοιχτά και απροκάλυπτα πλέον), αλλά ο «οδικός χάρτης» για την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας. Σ’ αυτό αντιρρήσεις φέρνει η Γερμανία, που κάνει τα δικά της παιχνίδια στην ανατολική Ευρώπη. Ετσι, οι Αμερικανοί έμειναν μόνο με την ένταξη της Κροατίας και της Αλβανίας, στην οποία συμφώνησε και η ελληνική κυβέρνηση.

Αλλο επείγον ζήτημα για τους Αμερικανούς είναι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, που δε μπορούν να τον κερδίσουν και ζητούν ενίσχυση από τους συμμάχους τους. Μπορεί οι Γάλλοι να έχουν κάνει στροφή και να δηλώνουν ότι ο πόλεμος πρέπει να κερδηθεί, υποσχόμενοι αύξηση της στρατιωτικής τους συμμετοχής (ο Σαρκοζί, ακολουθώντας ένα πιο επιθετικό δόγμα, ετοιμάζεται να βάλει τη Γαλλία και στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ), όμως οι Γερμανοί δε δείχνουν διατεθειμένοι να αναβαθμίσουν την παρουσία τους ή να στείλουν το στρατό τους σε μάχες με το αντάρτικο των Ταλιμπάν. Η ελληνική κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι οι πιέσεις που δέχεται εδώ και καιρό θα αυξηθούν, άνοιξε περισσότερο το παράθυρο, δηλώνοντας διά στόματος Μεϊμαράκη (στο δείπνο των υπουργών Πολέμου), από τη μια, ότι «είναι δεδομένη η βούληση της κυβέρνησης να στηρίξει τις προσπάθειες της Συμμαχίας, διότι επιθυμούμε να συμβάλουμε στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και στην ανοικοδόμηση της χώρας» και, από την άλλη, ότι η ελληνική συμμετοχή «είναι συνάρτηση των διεθνών μας υποχρεώσεων και των επιχειρησιακών μας δυνατοτήτων». Κοντολογίς, μπαίνει κι αυτό στο παζάρι.

Στο ίδιο δείπνο, ο Μεϊμαράκης υπερασπίστηκε με θέρμη τη δημιουργία της Δύναμης Ταχείας Επέμβασης του ΝΑΤΟ, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι αυτή «αποτελεί το σημαντικότερο εργαλείο που εγγυάται την αναβάθμιση των δυνατοτήτων της Συμμαχίας και αποτελεί τον οδηγό της διαδικασίας μετασχηματισμού του ΝΑΤΟ» και δεσμευόμενος για ελληνική συνεισφορά στην «προσπάθεια επίτευξης και διατήρησης της πλήρους επιχειρησιακής της ετοιμότητας». Εδώ κολλάει και η επέκταση και αναβάθμιση της πολεμικής βάσης της Σούδας, που είναι στα σχέδια των Αμερικανών.

Φυσικά, αυτά είναι μόνο τα προκαταρκτικά. Οι αποφάσεις στις λεπτομέρειες θα παρ- θούν εν καιρώ. Η άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση της Μακεδονίας, ώστε αυτή να μετακινηθεί πιο κοντά στην ελληνική θέση για το όνομα, θα αγοραστεί ακριβά από την κυβέρνηση Καραμανλή. Οχι μόνο με παραχωρήσεις έναντι του ΝΑΤΟ, αλλά και με «γενναίες» παραγγελίες οπλικών συστημάτων στα αμερικάνικα μονοπώλια, που θα αποφασιστούν σε διμερές επίπεδο και όχι στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Κι ενώ αυτή είναι η ουσία της ΝΑΤΟικής συνόδου κορυφής, μια σύνοδος με ιμπεριαλιστικές αποφάσεις, με μεγαλύτερη επιθετικότητα, με στραγγαλισμό λαών και χωρών, με αβάσταχτες πολεμικές δαπάνες, με άσκηση τρομοκρατικού ελέγχου σε όλο τον πλανήτη, στην Ελλάδα συζητάμε για το «θρίαμβο του βέτο και της εθνικής ενότητας». Οσο για τις παπαριές που ψέλλισαν την Τετάρτη, ο Αλαβάνος στη Βουλή και η Παπαρήγα με δήλωσή της, που προειδοποίησαν τάχα την κυβέρνηση να μην ανταλλάξει το βέτο με προσχώρηση στα ΝΑΤΟικά σχέδια, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ταιριάζουν σε πολιτικούς απατεώνες. Θυμίζουν το δολοφόνο που προσπαθεί να κρύψει τα ίχνη του εγκλήματος.